Ψυχοσάββατο σήμερα. Οι γυναίκες πήγαν τα κόλλυβα. Τις είδα το πρωί από το παράθυρο να τα κρατούν αγκαλιά. Χαμογελώ με γλυκύτητα για την οικεία και σε μένα ανάγκη της θρησκευτικής έκφρασης της μνήμης. Με σαγηνεύει, όμως, η προοπτική που δίνει ο Άγγελος Σικελιανός, από την κοίμηση του οποίου συμπληρώνονται 70 χρόνια σήμερα. Λέει ο ποιητής στο «Πνευματικό Εμβατήριο» (1945) τα παρακάτω λόγια: «και το μακρά και το σιμά για με πια είν’ ένα». Αυτές οι ελάχιστες λέξεις του, γεμάτες απλότητα και απαράμιλλο βάθος, περιγράφουν έξοχα, για μένα, την εσχατολογική πρόγευση, ελπίδα και εμπειρία. Ο χώρος και ο χρόνος γίνονται ένα. Όλα όσα είναι διεστώτα θα ενωθούν. Οι αντιθέσεις θα καταλαγιάσουν και οι διαιρέσεις θα κουραστούν, πια, να επιμένουν. Και οι ζώντες κεκοιμημένοι θα συναντήσουν τους κεκοιμημένους ζώντες.
Φωτογραφία: Η στάση στον παλιό τάφο ενός βρέφους, στο κοιμητήριο του χωριού. Είναι μια παράδοξη περιέργεια αυτή που σ’ οδηγεί να διαβάζεις τα ονόματα στις πλάκες και στους σταυρούς. Δεν είναι περιέργεια αδιακρισίας αλλά αναγνώρισης του προσώπου. Διαβάζεις τα ονόματα και κάπως τα πρόσωπα μετέχουν εκ νέου της παρούσας ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου