Κάποτε, πίσω στα σοβιετικά χρόνια, ενοχλημένος από πολλές εμπειρίες, ο πατέρας Gabriel (Urgebadze) πήγε στο Μπατούμι και πλησίασε την παραλία με μια εικόνα του Αγίου Νικολάου στα χέρια του, μακριά από τα ανθρώπινα μάτια, έπεσε βαθιά στο νερό και ... πνίγηκε.
Αργότερα, είπε τα εξής:
Ακουμπώντας στο κιγκλίδωμα μιας βραχώδους ακτής που έβλεπε στη θάλασσα, σκεφτόμουν τη μοίρα της Εκκλησίας και τη δική μου μοίρα, όταν ξαφνικά ανατράπηκε το κιγκλίδωμα, βρέθηκα σε βαθιά νερά και άρχισα να βυθίζομαι κατευθείαν προς τα κάτω. Εκεί, όχι πολύ μακριά, υπήρχε μια στρατιωτική μονάδα. Μέσα από τις προσπάθειες ενός ανώτερου υπαλλήλου, οι οι στρατιώτες με τράβηξαν στην ξηρά. Μόλις ο αξιωματικός παρατήρησε την εικόνα του Αγίου Νικολάου, έγινε χλωμός και φώναξε:
- Ένας άντρας με τέτοιο πρόσωπο μου ζήτησε να σώσω έναν άνδρα που πνίγεται στη θάλασσα, πήγα μαζί μου και μου έδειξε το μέρος, αλλά μόλις τον έβγαλαν, εξαφανίστηκε, δεν ήταν πουθενά. Μόνο τώρα παραδέχτηκε: ήταν ο Νικόλαος ο θαυματουργός που τον έσωσε, η μητέρα μου έχει το εικονίδιο του στο σπίτι ...
Εγώ ο ίδιος είδα πώς βγήκα από το σώμα, το κοιτούσα από ψηλά, το σώμα μου σύρθηκε προς την ξηρά και ήταν δίπλα μου παντού από άνθρωποι. Πώς ξαναβρέθηκα στο σώμα, δεν ξέρω, αλλά ο Ύψιστος Θεός, μεγάλη η δόξα Του, «με έφερε έξω σε ένα ευρύχωρο μέρος και με έσωσε» (Ψαλμός 17-20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου