Χαμογελάστε παρακαλώ....

  

Ελάτε για μια αναμνηστική φωτογραφία..."

Καλούσε τους συναυλικούς ο εργένης φοιτητής εκεί στον Βύθουλα...

Δεν έτρεχαν αμέσως καθυστερούσαν λίγο μέχρι να σουλουπωθούν κάπως...

Παιδιά μεγάλοι γηραλέοι...

"Ενθύμιον έτους..."έγραφε από πίσω όταν τις έπαιρνε από το φωτογραφείο και έδινε από μία σε κάθε οικογένεια.

Είχε τον τρόπο του ήταν από εύπορη οικογένεια επαρχίας και σπούδαζε ιατρική.

Τι τραβούσε ο δόλιος....του χτυπούσαν την πόρτα άγρια μεσάνυχτα αν κάποιος στην γειτονιά είχε πρόβλημα...και έτρεχε και εξυπηρετούσε.

Δεν είχε όνομα...γιατρέ μου και γιατρέ μου...

Γελούσε ....σταθείτε να πάρω το δίπλωμα πρώτα.....

Ποιός τον άκουγε...γι αυτούς ήταν το καμάρι τους ο γιατρός της γειτονιάς.

Φυσικά δεν τον άφηναν να κάνει τίποτα από λάτρα και μαγείρεμα....οι γυναίκες είχαν εβδομαδιαίο πρόγραμμα.

Όταν ερχόντουσαν οι δικοί του να τον δούν ήταν πάντα φορτωμένοι με δώρα για τα παιδιά της αυλής.

Ο γιατρός με το δίπλωμα έφυγε στο εξωτερικό από όπου έστειλε ένα γράμμα και χρήματα για ένα τραπέζι σαν αυτά που γινόντουσαν όταν ήταν και αυτός εδώ.

Φυσικά και εκτελέστηκε η επιθυμία του και τσούγκρισαν τα ποτήρια στην υγειά του αλλά και έβγαλαν φωτογραφία μπροστά από την παλιά του κάμαρα που γρήγορα νοικιάστηκε αυτή την φορά σε νιόπαντρο ζευγάρι.... παιδιά θα τα έλεγες σήμερα.

 

Επί το έργον οι συναυλικοί να βοηθήσουν τους καινούργιους για δουλειά και κυρίως για κουράγιο και στήριξη με πρώτη την σπιτονοικοκυρά μια εξαιρετική γυναίκα.

 

Ο γιατρός μας δεν ξαναφάνηκε μάθαμε ότι έγινε υπουργός υγείας

σε χώρα της Αφρικής.

Αναγνωρίστηκε το έργο που προσέφερε εκεί.

 

Καλές οι παλιές φωτογραφίες σε γυρίζουν πίσω αλλά μελαγχολείς όταν γνωρίζεις ότι οι περισσότεροι δεν ζούν....το φιλοσοφείς στην συνέχεια σκεπτόμενος ότι θα συναντηθείς πάλι μαζί τους.