Εποχική κατάθλιψη, κορωνοϊός, πληθωρισμός… Πώς να μην μελαγχολήσουμε; Οι ποιμένες απαντούν.«Το πνεύμα που μας διακατέχει βρίσκεται πολύ μακριά από το χριστιανικό»Ιερέας Δημήτριος Σίσκιν, Συμφερούπολη:

 

«Το πνεύμα που μας διακατέχει βρίσκεται πολύ μακριά από το χριστιανικό»

 

Ιερέας Δημήτριος Σίσκιν, Συμφερούπολη:

 

– Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου 75 % των συμπατριωτών μας είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι χριστιανοί. Αλλά το πνεύμα που μας διακατέχει, είναι μακριά από το χριστιανικό. Είναι ένα πνεύμα του κόσμου τούτου της ολιγοπιστίας, της χαλαρότητας και της φιλαυτίας. Οπότε, καθώς υποκύπτουν στην επιρροή του πνεύματος αυτού, οι χριστιανοί σταδιακά χάνουν την ανδρεία τους, χάνουν την μετοχή τους στο πνεύμα του Χριστού, και, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αναπόφευκτες δυσκολίες της ζωής, αρχίζουν να γογγύζουν, να παραπονιούνται και να βυθίζονται στον ωκεανό των αγωνιών και ανησυχιών τους. Σε αυτό συμβάλλει και η ιδεολογία του ακραίου ατομικισμού, που έχει διαδοθεί πολύ τελευταία, μια ιδεολογία όπου ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του, τις διαθέσεις του και τα συναισθήματα του το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Από δω πηγάζει και η αυτολύπηση της παραίτησης, ακόμα και η άρρωστη κατάσταση να εκστασιάζεσαι με τα προσωπικά δεινά σου.

 

Βεβαίως, τώρα και οι καιροί είναι ιδιαίτεροι. Καμιά φορά φαίνεται ότι όντως είναι αποκαλυπτικοί. Ζούμε σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πνευματικής, η οποία δεν ξέρουμε, ακόμα, πώς θα τελειώσει. Και αν ο άνθρωπος δεν είναι σταθερός στην πίστη, αυτό επιτείνει την ανησυχία και την αγωνία του.

 

Κατά πρώτον, κανένας δεν ξέρει πότε θα έρθει το τέλος, και, ίσως, μετά από την τρέχουσα παγκόσμια κρίση, μας περιμένουν χρόνια και δεκαετίες μιας ήσυχης και ειρηνικής ζωής. Δεύτερον, όπως και να έχει, πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε χριστιανοί και ότι όλα τα δεινά και τις συμφορές πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε χριστιανικά, δηλαδή, να είμαστε έτοιμοι και αποφασιστικοί ώστε να τα υπομένουμε όλα με πίστη και ευχαριστία… Ο Απόστολος Παύλος, σε μια από τις επιστολές του, έχει να μας απευθύνει εκπληκτικά λόγια (Β΄ Κορ. 1, 8-11). Διηγείται ότι είχε βιώσει μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, τόσο που δεν ήλπιζε ότι θα ζήσει. Εν τω μεταξύ, ό ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του άξιο θανάτου και δεχόταν όλα τα δεινά (σκεφτείτε το μόνο!), ως έλεος και παραχώρηση σε σχέση με αυτό που «άξιζε». Και ο Απόστολος, σαν κατάδικος θανάτου, δεν εναπόθετε ελπίδα στον εαυτό του, αλλά επί τω Θεώ, «τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς». Αυτή είναι η ανδρεία, αυτή είναι η αποφασιστικότητα, αυτό είναι το αληθινό παράδειγμα της χριστιανικής στωικότητας, το οποίο όλοι εμείς, βεβαίως, πρέπει να μιμούμαστε!

 

Κύριος λέει ότι δεν είναι τα δεινά αυτά που είναι φοβερά για τον άνθρωπο, όσο είναι η ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν σε μια χαλαρή και ράθυμη ψυχ

 

Τώρα, όσο για τα δεινά και τις συμφορές μας, όπως την πανδημία, τον πληθωρισμό και τα άλλα, έχουμε απάντηση από τον Ίδιο τον Κύριο. Αυτή σχετίζεται με τις αναταραχές και ακαταστασίες των έσχατων καιρών, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί και στις δικές μας συνθήκες. Ο Κύριος λέει ότι δεν είναι τα δεινά αυτά που είναι φοβερά για τον άνθρωπο, όσο είναι η ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν σε μια χαλαρή και ράθυμη ψυχή. Γι΄ αυτό, ο Κύριος απευθύνεται σε μας: «Προσέχετε δε τους εαυτούς σας, μήπως γίνουν βαρειές οι καρδιές σας και ασυγκίνητες στον λόγον του Θεού από την κραιπάλην και από την μέθην και από τας βασανιστικάς φροντίδας της παρούσης ζωής…» - και στη συνέχεια καλεί: «Να είσθε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεσθε κάθε ώραν και στιγμήν, να σας δώση ο Θεός χάριν και δύναμιν, δια να αποφύγετε όλα αυτά τα φοβερά, που πρόκειται να γίνουν» (Λκ.21:36). Δηλαδή, να αποφύγουμε όχι τις ίδιες τις δυσκολίες και τα δεινά, αλλά τις ζημιογόνες επιπτώσεις που έχουν στην ψυχή μας.

 

Βεβαίως, υπάρχουν βαριές καταστάσεις ακηδίας, θλίψης και μελαγχολίας, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να εξηγήσει τις αιτίες, όταν φαίνεται ότι οι ίδιοι οι δαίμονες έχουν στρατευτεί ενάντια στην ψυχή. Και λοιπόν; Γιατί να εκπλησσόμαστε! Αφού είμαστε στρατιώτες του Χριστού, επομένως, και την ακηδία και τη θλίψη και τη μελαγχολία πρέπει να τα υποδεχόμαστε με την πανοπλία αταλάντευτης ελπίδας στη βοήθεια του Θεού, με υπομονή, προσευχή και ευχαριστία στον Θεό, η οποία, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο είναι το πιο σίγουρο μέσο ενάντια στους δαίμονες, που μας δημιουργούν βαριές και σκοτεινές καταστάσεις.

 

Γι΄ αυτό, όπως και νά΄ χει, δεν πρέπει να υποχωρούμε στη μελαγχολία. Απεναντίας, πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με πίστη, ανδρεία και υπομονή, και τότε, με την πάροδο του χρόνου, οπωσδήποτε, θα έρθει από τον Κύριο και η παρηγοριά και η ανακούφιση και η χαρά, ως υπόσχεση της ερχόμενης χαράς που περιμένει όλους τους «υπομείναντες εις τέλος». Ακόμα και όταν μιλάμε για τους πιο βαρείς, τους έσχατους καιρούς της ανθρώπινης ιστορίας, ο Κύριος μας καλεί: «σηκωθήτε επάνω γεμάτοι ελπίδα και σηκώστε τα κεφάλια σας προς τον ουρανόν όχι με φόβον, αλλά με χαράν και ελπίδα, διότι πλησιάζει πλέον η απαλλαγή από τα δεινά της παρούσης ζωής» (Λκ. 21: 28).