«Στην εποχή των κατακλυσμών είναι αναγκαίο το κήρυγμα της Μεγάλης αγάπης» Ιερομόναχος Παΐσιος (Νοβοζόνοβ), πόλη Βόλογκντα, Ιερά Μονή της Παναγίας του Βλαδιμήρ Ζαονίκιεβσκι:

 

«Στην εποχή των κατακλυσμών είναι αναγκαίο το κήρυγμα της Μεγάλης αγάπης»

 

Ιερομόναχος Παΐσιος (Νοβοζόνοβ), πόλη Βόλογκντα, Ιερά Μονή της Παναγίας του Βλαδιμήρ Ζαονίκιεβσκι:

– Γιατί να μένουμε έκπληκτοι που οι άνθρωποι έγιναν επιθετικοί; Έχουν σπρώξει τους ανθρώπους στα όριά τους, εκεί που δεν πάει άλλο. Πολλοί άνθρωποι ζουν πολύ φτωχικά. Άλλοι φοράνε χρυσά ρολόγια και μετακινούνται με προσωπικό ελικόπτερο, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να αγοράσουν καλά τρόφιμα, όσο για να επιβιώσουν και να νιώθουν άνθρωποι. Οι συνταξιούχοι μετράνε καπίκια στα χέρια τους και κλαίνε, όταν αγωνιούν για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Οι φοιτητές δεν μπορούν να αγοράσουν βιβλία, αντικείμενα και όργανα για τις σπουδές τους. Και κάποιοι συνεχίζουν να «γλεντάνε στον καιρό της πανούκλας» κάθε μέρα. Γλεντάνε πάνω στην πείνα και στη φτώχεια και εις βάρος εκείνων, στους οποίους δικαιωματικά αυτά τα χρήματα τους ανήκαν. Ρώσος φτωχαίνει και νιώθει στη δική του χώρα, λες και είναι σε κατεχόμενα. Τα βλέπω και ως ιερέας και ως άνθρωπος, που παρατηρεί προσεκτικά τις ζωές των ανθρώπων από διάφορα κοινωνικά στρώματα και δομές.

 

Για να αποφύγουμε προκλήσεις αγριότητας πρέπει να έχουμε νηφάλιο νου και καλή καρδι

 

Τους ανθρώπους σε όλους τους τομείς, από την υγεία μέχρι την εκπαίδευση, την τέχνη και τον πολιτισμό, τους έχουν υποβάλει σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Οι αντιδράσεις εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Ο ένας γογγύζει θλιμμένος σιωπηρά στην κουζίνα, ο άλλος έχει ήδη παραδοθεί, έχει απογοητευτεί και δε βρίσκει δυνάμεις για να αντιδράσει στην αδικία. Άλλος έχει φτάσει ήδη στα όριά του, μεταμορφώνεται σε κυνικό και αρχίζει να βλέπει με περιφρόνηση όχι μόνο τις Αρχές διοίκησης αλλά και τους απλούς ανθρώπους, που τον περιβάλλουν. Στις συνθήκες που μας περιβάλλουν είναι σημαντικό να διατηρούμε την ανθρωπιά μας. Ακόμα και αν γίνει κάποια εξέγερση, πρέπει και σε αυτήν την περίπτωση να είμαστε τίμιοι, καλοί άνθρωποι. Αν συμβαίνει να ανήκεις στις αστυνομικές δυνάμεις και γενικώς στις δομές των εξουσιαστικών αρχών, βάλε τον εαυτό σου στη θέση του απλού ανθρώπου και σκέψου, αν θα σου άρεσε σε περίπτωση που σε χτυπούσαν με γκλοπ; Πρέπει να είμαστε καλοί στη σκοτεινή εποχή που ζούμε. Στην εποχή των κατακλυσμών, που μόλις αρχίζει, είναι αναγκαίο το κήρυγμα της Μεγάλης αγάπης. Για να αποφύγουμε προκλήσεις αγριότητας, που αυτές υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, πρέπει να έχουμε νηφάλιο νου και καλή καρδιά. Δεν πρέπει να μεταμορφωθούμε σε αγριεμένο κοπάδι.

 

Νομίζω πως έχουμε πολλές προϋποθέσεις για να ξεπεράσουμε την κοινωνική κρίση και το αμοιβαίο μίσος. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα βρούμε πολύ καλούς, αν και ταλαιπωρημένους, καημένους, επιβαρυμένους, ανθρώπους. Νεαροί φοιτητές, συνταξιούχοι, γυναίκες (μητέρες μας, αδελφές), γιαγιάδες, παππούδες, είναι ο δικός μας λαός, ο ρωσικός, ο σλαβικός, πολυεθνικός, πολυπολιτισμικός. Όλοι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Όλοι έχουν οικογένειες και δικούς τους ανθρώπους. Όλοι έχουν τις δυσκολίες, τις αρρώστιες και τις ανάγκες τους. Κάπως πρέπει να το καταλάβουμε, να μάθουμε να αγαπάμε τους πλησίον μας. Πώς μπορεί να είναι εγωιστής κάποιος; Βεβαίως, πρέπει να τους αγαπάμε όλους, να τους λυπούμαστε, να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Βρίσκεσαι στη σκάλα του μετρό, κοίταξε γύρω σου: τόσοι άνθρωποι. Πρέπει να τους αγαπάμε όλους και να τους ευχόμαστε το καλό. Μπορούμε ακόμα και να προσευχόμαστε για αυτούς: Κύριε, τόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι, και τους αγαπάς όλους. Βοήθησέ τους σε όλες τις δουλειές τους. Τους ασθενούντες στήριξε και θεράπευσε, τους θλιμμένους παρηγόρησε και δυνάμωσε. Δώσε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τη χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος.

 

Όταν σταματήσουμε να αμαρταίνουμε χωρίς αιδώ, τότε και για τον Θεό είναι πιο εύκολο να αγγίξει τη ζωή μα

 

Εμείς θλιβόμαστε. Ναι, είναι αλήθεια. Θλιβόμαστε και εμείς, οι ιερείς, οι μοναχοί και οι ηγούμενοι. Όλοι θλίβονται. Αλλά η θλίψη είναι αρρώστια όπως η γρίπη. Πρέπει να κάνουμε θεραπείες και να γινόμαστε καλά, επειδή η θλίψη είναι αμαρτία! Πρέπει να εξετάζω επιμελώς, γιατί θλίβομαι, να βρίσκω τους λόγους, σημείο-σημείο. Μπορεί, για τη θλίψη να υπάρχουν τρείς ή τέσσερις λόγοι. Για παράδειγμα, ο θάνατος κοντινού ανθρώπου, η μοναξιά, η ανεργία, το μπούλινγκ, οι διωγμοί, προβλήματα υγείας κτλ. Και όταν τα καταγράψουμε αυτά σε στήλες, απέναντι από κάθε περίπτωση πρέπει να γράφουμε τη θεραπεία. Δεν υπάρχει θλίψη στον κόσμο, την οποία δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με τη βοήθεια του Θεού. Τον πόνο, όμως, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Ο παραμορφωμένος κόσμος μας μάς προκαλεί πόνο, πού και πού. Ωστόσο, πρέπει πάντα να στεκόμαστε στα πόδια μας, με όλες τις δυνάμεις να προσπαθούμε και να σηκωνόμαστε. Το πνεύμα πρέπει να είναι πρόθυμο. Χρειαζόμαστε ανδρεία, εφευρετικότητα και αίσθηση του χιούμορ, γιατί αλλιώς θα είχαμε τρελαθεί εδώ και καιρό. Η χαρά δε θα έρθει από το διαλογισμό και αυθυποβολή. Μόνο όταν λύσουμε τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή μας, η χαρά τότε μόνη της θα εισχωρήσει στην καρδιά μας, σαν φωτεινή αχτίδα μέσα από τα βαριά σύννεφα της αγωνίας. Η χαρά συνδέεται και με τη χάρη του Θεού. Όταν σταματήσουμε να θλιβόμαστε, να οργιζόμαστε, να μισούμε, να τεμπελιάζουμε, να φοβόμαστε, και γενικώς, χωρίς αιδώ, να αμαρταίνουμε, τότε και για τον Θεό είναι πιο εύκολο να αγγίξει τη ζωή μας, να μπει πιο αισθητά στη ζωή, στην ψυχή και στο νου μας. Τότε θα έρθει αίθριος και καλός καιρός στην ψυχή του ανθρώπου και, έκπληκτος, θα αναφωνήσει: «Τι ωραία που είναι όλα, τελικά! Γιατί χρειαζόταν να θλίβομαι τόσο;»

 

Βλέπουμε πολύ στενόμυαλα όλα όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας. Στην ημερήσια διάταξη, σήμερα, έχουμε την κατάθλιψη. Ποιος μας ορίζει αυτήν την «ημερήσια διάταξη»; Αν κοιτάξουμε τη ζωή μας στη Γη, στην οντολογική της διάσταση, η θέση της κατάθλιψης στην ημερήσια διάταξη της ανθρωπότητας ήταν μπροστά, ακόμα και στην αυγή της ιστορίας του κόσμου. Και ο Αδάμ και η Εύα έβλεπαν τους δύο αυτούς δρόμους: το δρόμο της καταθλιπτικής παραμονής σε απόγνωση ή το δρόμο της δημιουργικής ύπαρξης και διαχείρισης του κόσμου. Στην ουσία, είναι ο δρόμος της κατάρας ή ο δρόμος της ευλογίας. Και ο άνθρωπος ο ίδιος επιλέγει, ή να θλίβεται στη γη ή να την μεταμορφώνει και να την καλλιεργεί. Ο Κάιν επέλεξε το δρόμο της κατάθλιψης, της ζήλιας και της απόγνωσης. Ποιος τον εμπόδιζε να παντρευτεί, να κάνει πολλά καταπληκτικά παιδάκια, να γεμίζει τη γη και να δημιουργεί διάφορα καλλιτεχνικά έργα, κληρονομιά για τους απογόνους; Όχι! Οπωσδήποτε έπρεπε να κάνει πόλεμο, να ζηλεύει, να σφετερίζεται. Τρέλα! Βεβαίως, σε αυτή την αφύσικη κατάσταση, εκτός από την κατάθλιψη, ο άνθρωπος δεν κερδίζει τίποτα.

 

Ο ορθόδοξος χριστιανός ξέρει ότι ο Κύριος κυβερνάει τον κόσμο, προνοεί για τη σωτηρία του, και ότι όλα τα αρνητικά γεγονότα, που προκαλούν οι άνθρωποι, ο Θεός τα διορθώνει προς το καλό. Το ερώτημα είναι πώς εμείς να κατευθύνουμε τη βούλησή μας ώστε να συμπεριφερόμαστε λογικά. Πώς να βιώνουμε σωστά τις επίγειες δυσκολίες. Σε ένα πρώτο στάδιο, πρέπει να αρνηθούμε τις βαριές αμαρτίες. Τα δεινά συχνά συμβαίνουν εξαιτίας μας. Μεθάει ο άνθρωπος και μετά του πονάει το κεφάλι, και ύστερα τον απολύουν από τη δουλειά και τα λοιπά. Και στη συνέχεια, ο άνθρωπος γογγύζει ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη και ότι φταίει ο Θεός. Δεινά συμβαίνουν και όταν ο άνθρωπος όντως ακολουθεί πολύ σωστό τρόπο ζωής, αν μπορούμε να το πούμε. Δεν πληγώνει κανένα, δουλεύει πολύ, είναι τίμιος και άξιος, τιμά τον Θεό και προσεύχεται. Αλλά, έρχεται η συμφορά. Και ο άνθρωπος αρχίζει να θλίβεται. Εδώ, μπορούμε να θυμηθούμε τον Πολύπαθο Ιώβ. Και τον Ίδιο τον Χριστό. Ίσως, αυτά μας υπενθυμίζουν ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο, τα δεινά, όσο ζούμε στη γη. Καμιά φορά, έχεις τέτοιο πόνο που δε θέλεις ούτε να προσεύχεσαι ούτε να κάνεις κάτι. Εδώ, πρέπει να βιάζεις τον εαυτό σου, να κάνεις κάτι παρότι δεν το θες, να γεμίζεις τη ζωή σου με δουλειά και δημιουργία. Και τότε, σιγά-σιγά, θα βγεις από την ακηδία, από την κατάθλιψη. Και ο πιο βασικός και πιο σίγουρος δρόμος είναι να αρχίζεις να βοηθάς άλλους ανθρώπους.

 

Η πανδημία είναι ένα ζήτημα με πολλές πτυχές. Συνεχίζει και υπάρχει στη ζωή μας. Νομίζω πως δεν υπάρχουν ακόμη τρελοί που θα αρνούνταν κάτι τέτοιο. Υπάρχει και χρειάζονται μέτρα. Τα μέτρα τα γνωρίζουν όλοι: να μην κυκλοφορείς πουθενά αν νιώθεις αδιαθεσία, να μην διαδίδεις τον ιό. Όμως, το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι είμαστε όλοι γενικώς ανήμποροι. Ξέρουμε ότι δεν επαρκούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Δεν είχαμε ετοιμότητα. Τα νοσοκομεία δεν έχουν εξοπλιστεί. Η σωτηρία του ασθενούς είναι στο χέρι του ίδιου του ασθενούς. Πολλές τραγωδίες έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι άργησε να αρχίσει η θεραπεία…