Στις 14 Ιανουαρίου πριν από 22 χρόνια αναχώρησε στον Κύριο η μακαριστή μοναχή Μαρία (Ματουκάσοβα) /28.03.1908 - 14.01.2000/, μια γριά, ευλογημένη, μια άγια διά Χριστόν σαλη μια διορατική όπως την έλεγαν όσο ζούσε.
Μερικοί κάτοικοι της πόλης Σαμάρα τη θυμούνται καλά. Κάποιος την απέφευγε, κάποιος την πρόσεχε σαστισμένος και κάποιος της εκμυστηρεύτηκε τα ενδότερα μυστικά της ψυχής και ζήτησε ένα πράγμα - να προσευχηθεί.
Έχοντας ζήσει μια μακρά ζωή γεμάτη προσευχές, κόπους και κακουχίες, κατάφερε να ανέβει στο απέραντο ύψος του πνεύματος και έφυγε από αυτόν τον επαναστατημένο κόσμο τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγινε μια Ρωσική ευλογημένη γριά. Το όνομά της ειπώθηκε με αγάπη και ελπίδα από χριστιανούς πολύ πέρα από τα σύνορα της περιοχής Σαμάρα. Προσευχήθηκε για όλη τη Ρωσία.
Πάντα διέθετε ταπείνωση, οξυδέρκεια, τη σοφία μιας ζωής που δόθηκε στον Χριστό... Η ψυχή της ήταν ευαίσθητη στη θλίψη κάποιου άλλου.
Γεννήθηκε στο Kuibyshev (τώρα Samara). Σε ηλικία 23 ετών, ένιωσε ότι ο Θεός την καλούσε με την προσευχή Του και άρχισε να προσεύχεται έντονα η ίδια και να καταλαβαίνει τι της αποκαλύφθηκε.
Είναι γνωστό ότι από τον Φεβρουάριο του 1944 έως τον Μάρτιο του 1945 η μητέρα Μαρία ήταν φυλακισμένη.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, η Μαρία πήρε πάνω της το κατόρθωμα της σαλοτητας. Από τις αρχές της δεκαετίας του '60, η ηλικιωμένη γυναίκα ζούσε στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως στο κέντρο της περιοχής του Kinel-Cherkassy, στην περιοχή Samara.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία των πνευματικών της παιδιών, η ηλικιωμένη γυναίκα είχε την ευκαιρία να διαβάσει τις σκέψεις των ανθρώπων που της έρχονταν, μπορούσε να ονομάσει το άτομο που είδε για πρώτη φορά με όνομα και πατρώνυμο, κάλεσε και τον καλούσε με το επώνυμό .
Η οξυδερκής ηλικιωμένη γυναίκα προέβλεψε, ήξερε να εκθέτει προσεκτικά, να παρηγορεί, να αναλαμβάνει τον πόνο κάποιου άλλου. Κάθε χρόνο ο αριθμός των θαυμαστών της αυξανόταν σταθερά.
Το 1996 η μακαριστή Γερόντισσα Μαρία μετακόμισε στη Σαμάρα.
Η ανάμνηση ενός δούλου του Θεού που γνώριζε τη μητέρα για περισσότερα από 30 χρόνια:
«Το 1962 ήμουν στο σπίτι του επισκόπου με τον Μητροπολίτη Μανουήλ (Λεμεσέφσκι) /†12.08.1968/. Μου έδωσε ένα λευκό αυγό με τις λέξεις: «Δώσε αυτό το αυγό στην γερόντισσα που θά συναντήσεις …» Και πρόσθεσε: «Θα φοράει ρούχα μέχρι νά αποσυντεθουν».
Τότε δεν ήξερα ούτε τη Μαρία Ιβάνοβνα ούτε άλλους γέροντες. Γι' αυτό με εξέπληξαν πολύ τα λόγια του γέροντα. Και σύντομα, κοντά στην εκκλησία, είδα μια ασυνήθιστη ηλικιωμένη γυναίκα με κουρέλια. Είχε έξι βαριές τσάντες («Φέρνω τις αμαρτίες μου», είπε).
Σκέφτηκα: «Η μητέρα μου είναι στη δουλειά στη νυχτερινή βάρδια, μπορώ να την πάρω να περάσει τη νύχτα μαζί μου». Και πριν προλάβω να το σκεφτώ, η γυναίκα μου είπε: «Πάρε με, πάρε με μαζί σου». Ήταν η Μαρία Ιβάνοβνα.
Έκτοτε έμενε συχνά μαζί μου. Πέρασε τη νύχτα στο πάτωμα, στο χαλί, κοιμήθηκε με το κεφάλι στο κατώφλι. Δεν αναγνώρισε το κρεβάτι, δεν άλλαξε ρούχα - τα φορούσε μέχρι που χάθηκαν ακριβώς πάνω της. Τότε ήταν που θυμήθηκα τα λόγια του Μητροπολίτη Μανουήλ: «Θα φοράει ρούχα μέχρι να αποσυντεθεί». Προέβλεψε ότι στη Σαμάρα, στη Ρωσία, εμφανίστηκε μια μεγάλη ηλικιωμένη γυναίκα - η Μαρία Ιβάνοβνα.
Η Μαρία Ιβάνοβνα τριγυρνούσε φορώντας γαλότσες στα ξυπόλυτα πόδια της, ζωστηκε με ένα σχοινί, στοίβαξε βαρύτερους σάκους στους ώμους της και περπατούσε στο δρόμο. Οι περαστικοί προσπάθησαν να τη βοηθήσουν, να στηρίξουν το φορτίο, αλλά εκείνη δεν έκανε πίσω: «Εγώ ο ίδια θα φέρω τις αμαρτίες σου». Και φορούσε - μερικές φορές τέσσερις τσάντες, μετά πέντε ή έξι, ακόμα και ένα πορτοφόλι στα χέρια της.
Μια μέρα αποφασίσαμε να δούμε τι είχε εκεί. Αποδείχτηκε, κάθε λογής σκουπίδια, πέτρες, κομμάτια σιδήρου, αψιθιά, τσουκνίδες. Μια δυνατή αγρότισσα δεν μπορούσε να σηκώσει αυτά τα σακιά.
Η μακαρία Μαρία Ιβάνοβνα κοινωνούσε πάντα πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα, ζούσε και ανέπνεε αυτό. Με την πρώτη ευκαιρία προσπαθουσε να πάει στην εκκλησία...
Συχνά ζητούσε να την πηγαίνουν από την εκκλησία στο σπίτι, γιατί ένιωθε πολύ άσχημα, γιατί έπρεπε να δεχτεί δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και μη εκκλησιαστικους και πνευματικά άρρωστους.
Η Ματούσκα Μαρία Ιβάνοβνα ήταν πολύ ταπεινή, υπομονετική, επιεικής με τους ανθρώπους γύρω της και έμοιαζε σαν μια ευγενική γιαγιά...
Στα τέλη της δεκαετίας του '90, η Μαρία Ιβάνοβνα άρχισε να μιλά με το χαρακτηριστικό της μοτίβο: «Πες μου για όνομα του Θεού, πού είναι ο σιδηρόδρομος;» Οι συγγενείς σήκωσαν τους ώμους τους και σύντομα εκείνη επιβιβάστηκε σε ένα τρένο και έφυγε για την Ιερά Μονή της ΟΠΤΙΝΑ για να λάβει το σχήμα τών μοναχών.
Τον Ιανουάριο του 1998, με την ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου Β', η Μαρία Ιβάνοβνα επιμελήθηκε ένα σχήμα με το όνομα Μαρία προς τιμήν της ισότιμης των Αποστόλων Μαρίας Μαγδαληνής από τον σταρετς Ηλία, εξομολόγο της μονής, στην εκκλησία του Μεγάλου Ιλαρίωνα. Στην εκκλησία Εισόδια της Θεοτόκου.
Από τα απομνημονεύματα της ηγουμένης της Ιεράς Μονής Καζάν:
«Συνάντησα την ευλογημένη γερόντισσα στη Μόσχα ένα χρόνο πριν από τον θάνατό της. Μετά έψαλε τα λόγια ενός μνημόσυνου, και σκέφτηκα ότι μια από τις αδερφές θα πέθαινε, αλλά αποδείχτηκε ότι η γριά προειδοποίησε ότι θα πέθαινε στο μοναστήρι μας...
Ήρθε κοντά μας με την μοναχή Ευγενία, την υπηρέτρια του κελιού της, στις 3 Ιανουαρίου 2000. Πριν από αυτό, η ηλικιωμένη γυναίκα εργαζόταν στο ερημητήριο της Optina. Και πριν έρθει σε εμάς, είχε ήδη επισκεφτεί το Diveevo. Όταν έφτασε στο μοναστήρι μας, ρώτησα αν θα έμενε μαζί μας. Εκείνη απάντησε: "Θα μείνω μαζί σου... όλα είναι αγαπητά εδώ... Ήρθα στη Lyubushka" ...
Πριν αρρωστήσει βαριά, ζήτησε να τη μεταφέρουν στο παρεκκλήσι όπου θάφτηκε η ευλογημένη Lyubushka / + 1997 / . Κοντά στο παρεκκλήσι προσευχόταν σιωπηλά για μισή ώρα. Μετά ζήτησε να την πάνε στο κελί της...
Η Ματούσκα γνώριζε την ώρα του θανάτου της και αποχαιρέτησε τους γείτονές της και τις αδερφές της μονής εκ των προτέρων... Το επόμενο πρωί, η Ματούσκα Μαρία αρρώστησε με εγκεφαλικό στη δεξιά της πλευρά .
Η ευλογημένη μοναχή Μαρία πέθανε στο μοναστήρι Vyshnevolotsky Kazan της επισκοπής Tver (χωριό Seglino). Στο παρεκκλήσι στο όνομα των αγίων Πίστης, Ελπίδας, Αγάπης και της μητέρας τους Σοφίας, δίπλα στη γριά Lyubushka, τον Ιανουάριο του 2000, εμφανίστηκε ένας άλλος τάφος.
Η ευλογημένη γερόντισσα συνεχίζει να βοηθά τα πνευματικά της παιδιά μέχρι σήμερα, ακούει όλους όσοι ζητούν με πίστη την προσευχητική της μεσολάβηση ενώπιον του Κυρίου.
Κάποτε, ο πατέρας Κύριλλος (Παβλόφ) /†20.02.2017/ τη ρώτησε: «Τι μας περιμένει; Εκείνη απάντησε: «Νερό, άμμος, πηλός... Τα τούβλα πλάθονται, τα τούβλα προσαρμόζονται σε τούβλα, μια ρωσική σόμπα είναι ζεστή και ζεστό... Πολύ ψωμί, ψωμάκια...»
Τι εννοούσε; Διώξεις και εξορίες; Ο Θεός ξέρει. Τότε τη ρώτησαν: «Ίσως θα έπρεπε να προμηθευτούμε κονσέρβες;» "Προσευχή απόθεμα!" αυτή απάντησε. Είπε πολλές φορές ότι ο Κύριος θα μας έδινε έναν Βασιλιά για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου