Στο Crainici, ο πατέρας Νείλος επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια βαρύ μοναχισμού, για τον οποίο οι συγγενείς του δεν γνώριζαν τίποτα. Είχε ανατραπεί και εκδιωχθεί από τη μοναστική ζωή. Είχε καταφύγιο σε έναν στάβλο στο χωράφι, λίγο πιο πάνω από το χωριό. Είχε μετατρέψει τον στάβλο σε παρεκκλήσι και υπηρετούσε. Εκεί έχτισε μια κρυψώνα, στην οποία μπήκε από τη σοφίτα και που χωρούσε μόνο σε μια καρέκλα. Ποιος ξέρει πόσες νύχτες και μέρες πέρασε σε εκείνο το μπουντρούμι; Έστρωσε το κρεβάτι του στα βουνά, μέσα από τα φαράγγια Σοχοντόλ, όπου μπορείτε να δείτε ακόμα σπήλαια ερημιτών, αλλά και σε άλλα μέρη. Αλλά η Σεκιουριτάτε τον έπιασε μερικές φορές. Στο τέλος τον άφησαν να φύγει, γιατί νόμιζαν ότι ήταν ένας τρελός που δεν μπορούσε να κάνει τον κόσμο ανάποδα. Τη δεκαετία του '60 δούλευα στην Drobeta Turnu Severin και ζούσα σε ένα εργατικό σπίτι. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής ήρθε στην πόλη και
Ο πατέρας Νείλος, που μου ζήτησε να τον φιλοξενήσω για λίγες μέρες. τον παρέλαβα. Λοιπόν, αλήθεια σάς λέω, για μια βδομάδα που ήταν μαζί μου δεν τον είδα ούτε να τρώει ούτε να κοιμάται. Τον ρώτησα μερικές φορές αν πεινούσε. Είπε όχι. Μια φορά, όμως, μου ζήτησε λίγο ζεστό αλατόνερο, το ξέπλυνε στο στόμα της και είπε: «Εντάξει, τρώω δείπνο!» !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου