Την παλαιότερη εποχή είχαμε εδώ τον πατέρα Αγαθάγγελο, που προλάβαμε ως διάκονο, ο οποίος ήταν ευφυέστατος. Είχε πάει μόνον έναν χρόνο στην Αθωνιάδα.
Αυτός, αν συνέχιζε, θα γινόταν επιστήμων μεγάλος. Δεν υπήρχε τέχνη που να μην την καταπιανότανε. Τα πάντα ήξερε. Είχε τέτοια ευφυϊα, που εμείς τον θαυμάζαμε. Πως τα κατόρθωνε όλα! Χρυσά χέρια. Επιπλοποιός. Αγιογράφος. Μαραγκός. Μάγειρας.
Τα πάντα έκανε. Και τα έκανε όλα με επιμέλεια. Μόλις άκουγε ότι στο τάδε μέρος μακριά αρρώστησε ο γέροντας, χειμώνας ήτανε; έβρεχε; θα’ παιρνε την ομπρέλα, θά’ παιρνε 5 πορτοκάλια και θα πήγαινε να τον δη.
Στο τάδε μέρος άλλος γέροντας; Θα πήγαινε να τον δη.
Να τον παρηγορήση, να πάρη ο ασθενής κάποια ανακούφισι.
Ο π. Αγαθάγγελος πέθανε 49 χρονών από καρκίνο. Στο κελλί μας ήτανε. Τον προλάβαμε εμείς. Ζήσαμε 12 χρόνια μαζί του. Αυτός μας πήγαινε ως επί το πλείστον σε γέροντες. Είχε πολλή αγάπη και πολύ ενδιαφέρον προς τους συνανθρώπους του, προς τους πέριξ όλους. Όπου άκουγε αρρώστια, όπου άκουγε δυστυχία, έτρεχε.
Σήμερα δεν μας νοιάζει….
Διηγείται ο π. Βασίλειος των Ιωασαφαίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου