Διηγείται ο π. Θεόκτιστος Δισκαπανίδης:
-"Μία συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει ΔΌΞΑ ΤΩ ΘΕΏ που ξημέρωσε και σήμερα και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, ν' ανάβει τα καντηλακια των κεκοιμημένων με δικό της λάδι και να προσεύχεται για αυτούς με τον δικό της τρόπο.
Την ρώτησα και εγώ μια ημέρα με απορία.
-"Γιαγιά πόσους συγγενείς έχεις εδώ;"
Με κοίταξε η γιαγιά με βλέμμα έκπληκτο!
-"Γιατί ρωτάς Παπούλη μου;
για τα καντηλακια που ανάβω;"
-"Ναί της απαντώ!"
-"Όλοι εδώ παιδιά του Θεού είναι Παπούλη μου όπως και εγώ.
Συγγενείς μου είναι όλοι!"
Εδώ εγώ όπως καταλάβατε ένιωσα πνευματικά πολύ μικρός μπροστά της!!!
Και συνεχίζει η γιαγιά!
-"Εγώ ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν έρχεται κανείς και δεν έχουν κανένα πίσω να τους τα ανάψει ή που αδιαφορούν και να τους τα ανάψουν για πολλούς και διάφορους λόγους.
Βλέπω χαλασμένους τάφους που ούτε καν τα ονόματα τους δεν ξεχωρίζουν... δεν δικαιούνται και αυτοί από εμάς ένα κεράκι και μια προσευχουλα καλέ μου παπουλη;
επειδή οι δικοί τους τους ξέχασαν;
Εγώ Παπούλη μου πέρασα τα 90 χρόνια της ζωής μου, και ο Θεός με κρατάει όρθια για αυτές τις ορφανές ψυχούλες.
Μωράκια Παπούλη μου μόλις λίγων μηνών έφυγαν από την ζωή, αγγελάκια, που χρόνια τώρα δεν πατάει κάνεις!
Στρατιώτες που πολέμησαν για να είμαι σήμερα εγώ εδώ και να σου μιλάω, και δεν τους ανάβει ένα κεράκι κανείς.
Και πολλές άλλες ψυχούλες.
Δεν δικαιούνται ένα κεράκι από εμας;
Επειδή Παπούλη μου κάποιοι έχουν την συνήθεια να λένε, γιατί να πάω στα μνήματα να ανάψω κερί, μήπως εκεί είναι;
Όχι Παπούλη μου δεν είναι έτσι, το ξέρεις κι εσύ, οι ψυχές το νιώθουν το κεράκι, και την παρουσία μας, εμείς απλά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε!
Είναι σκληρός ο κόσμος Παπούλη μου, τρώμε πίνουμε, διασκεδάζουμε, για χρόνια μαζί και μετά που θα έρθει ο θάνατος, δεν επισκέπτονται τους δικούς τους για να μην χαλάσει η καρδούλα τους.
Μόνο στα καλά δηλαδή, και στα άσχημα όλα τελειώνουν για πάντα.
Κάνουν διαγραφή.
Το μόνο που λυπάμαι Παπούλη μου όταν φύγω και εγώ από την ζωή ποιός θα τους τα ανάβει;
Γιαυτό Παπούλη μου έχω ένα τετράδιο και γράφω καθημερινά όσα ονόματα μπορώ για να τα δώσω στις εκκλησίες να τα μνημονεύουνε όταν εγώ πλέον δεν θα μπορώ."
Αυτή είναι η γιαγιά Κωνσταντίνα,η συντροφιά των ψυχών των κοιμητηρίων μας,
η ευλογημένη!!!
(π . Θεόκτιστος Δικταπανίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου