Τὰ Ἁγιορείτικά του χρόνια του γέροντα Ιωακείμ.
«Δόξα τῷ Θεῷ, δόξα τῷ Θεῷ, δόξα τῷ Θεῷ», ἀκούγαμε νὰ λέει συνέχεια ὁ Γέροντας καὶ νὰ εὐχαριστεῖ τὴν Κυρία Θεοτόκο ποὺ ἀνέλαβε νὰ μᾶς φιλοξενήσει στὸ Περιβόλι Της. «Πρέπει νὰ τὰ δοῦμε σὰν ἕνα θαῦμα ὅλα, γιατί καὶ παλαιότερα καὶ πάντα τὸ ἐπιθυμοῦσα καὶ νά, ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1965 ἐρχόμουν στὸ Ἅγιον Ὄρος σὰν προσκυνητὴς καὶ τὸ ἀγαποῦσα. Ἐδῶ ἀνακάλυψα
τὸν μεγαλύτερο πνευματικό μου θησαυρό, τὸν ἀείμνηστο πνευματικό μου, τὸν Γέροντα Μάξιμο τὸν Ἰβηρίτη, κοντὰ στὸν ὁποῖο
ἔμαθα πολλὰ καὶ χρήσιμα πράγματα. Μοῦ τὸ πρότεινε καὶ ἐκεῖνος νὰ ἔρθω στὸ Ἅγιον Ὄρος μόνιμα καὶ νὰ ζήσω τὴ γνήσια Ὀρθόδοξη καλογερική. Ἦταν ἀκόμη Προσμονάριος κοντὰ στὴ θαυματουργικὴ
εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Πορταΐτισσας καί, δίπλα της καὶ μέσα στὸ παρεκκλήσιό της, μὲ ἐξομολογοῦσε καὶ μὲ κατατόπιζε γύρω
ἀπὸ τὴν καλογερική, τὴν ἀγγελικὴ πολιτεία. Διδάχτηκα πολλὰ κοντά του. Ὅταν ἀργότερα καὶ μετὰ ἀπὸ πενῆντα χρόνια διακονίας του καὶ προσφορᾶς στὸ Μοναστῆρι, ἡλικιωμένος πλέον, ἀποσύρθηκε στὸ Κελλί του ἔξω στὸ βουνό, ἐκεῖ τὸν ἔβλεπα περισσότερες ὧρες καὶ ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἦταν ἀκούραστος, δούλευε σκληρὰ καὶ συνέχιζε τὸν ἀγῶνα του. Στὴ μικρὴ αὐλὴ τοῦ
Κελλιοῦ του καὶ μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τῆς Παναγίας ἔφτιαξε
τὸν τάφο του καὶ ξάπλωνε καμμιὰ φορὰ μέσα, γιὰ νὰ ἔχει τὴν αἴσθηση τοῦ θανάτου. Μιὰ φορὰ ποὺ πῆγα νὰ τὸν ‘δῶ, δὲν ἦταν στὸ
Κελλί, ἀλλὰ ἄκουγα τὴ φωνή του κάτω στὴ ρεματιά. Κύριε Ἰησοῦ
Χριστέ, ἐλέησόν με, φώναζε. Πλησίασα σιγά-σιγὰ καὶ τί νὰ ἰδῶ;
Ἦταν γονατιστὸς ἐπάνω σὲ μιὰ πέτρα καὶ προσευχόταν ὁ εὐλογημένος. Φοροῦσε ἐπάνω στὸ γυμνὸ σῶμα του ἕναν τρίχινο χιτῶνα γιὰ ἄσκηση. Ὅταν σηκώθηκε να γυρίσει στὸ Κελλὶ καὶ μὲ εἶδε, μὲ
ρώτησε, εἶσαι πολλὴ ὥρα ἐδῶ; - Ναί, Γέροντα, προσευχόμουν μαζί
σου καὶ ἔλεγα, Χριστέ μου, νὰ μᾶς ἔχεις μαζὶ καὶ στὸν Παράδεισο! Γι' αὐτὸ σὲ ἀγαπῶ, μοῦ εἶπε, καὶ μὲ ἀγκάλιασε. Γέροντα, τοῦ
εἶπα, θὰ μοῦ δώσεις αὐτὸν τὸν χιτῶνα τὸν τρίχινο; Θέλω, μοῦ εἶπε νὰ τὸν φορῶ καὶ στὸν τάφο μου. Ἐσένα θὰ σοῦ δώσω κάτι ἄλλο.
Ὅταν γυρίσαμε στὸ Κελλί του, μοῦ ἔδωσε μιὰ ὡραία ἱερατικὴ στολὴ ποὺ τὴν ἔχω σὰν φυλαχτὸ καὶ κειμήλιο.
«Δὲν θὰ λησμονήσω ποτὲ τὴ φορὰ ποὺ μᾶς ἐπισκέφθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ τοῦ Ἁγίου Σίλα. Καθήσαμε στὸ τραπέζι καὶ σχεδὸν δὲν
ἔφαγε τίποτε. Γέροντα, τοῦ εἶπα, δὲν θὰ φᾶτε κάτι; Εἶστε νηστικὸς ἀπὸ τὸ πρωί. Σταύρωσε μὲ τὸ χέρι του τὸ στόμα του καὶ εἶπε. τὸ σταύρωσα. Αὐτὴν τὴν κουβέντα ἔλεγε καὶ κάθε φορὰ ποὺ δὲν
ἤθελε νὰ μιλήσει, τὸ σταύρωσα. Τὸ βράδυ τοῦ ἔστρωσα νὰ κοιμηθεῖ στὸ δικό μου κρεββάτι καὶ, ὅταν πῆγα τὸ πρωὶ νὰ τὸν ξυπνήσω γιὰ τὴν ἱερὴ ἀκολουθία, τὸν βρῆκα νὰ κάθεται στὴν καρέκλα. Τὸ κρεββάτι ἦταν ἄθικτο. - Γέροντα, γιατί δὲν ξάπλωσες νὰ ξεκουραστεῖς λίγο; Ποτὲ δὲν κοιμᾶμαι σὲ κρεββάτι, μοῦ εἶπε, καταγῆς
ξαπλώνω λίγο καὶ πολὺ μοῦ εἶναι! »
«Εἶχε πολλὰ πνευματικὰ παιδιὰ ὁ Γέροντας Μάξιμος, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Τὸν ἀγαποῦσαν καὶ τὸν θαύμαζαν ὅλοι καὶ κάτι εἶχαν νὰ ποῦν γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸ ἔργο του καὶ τὴν ἁγιότητά του.
Ἔκανε καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο, βοηθοῦσε κρυφὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τοῦ ἔδιναν καὶ ἔγινε γνωστό ὅτι στὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγοῦσε ἀπὸ
τὴ Μονὴ Ἰβήρων στὶς Καρυές, πήγαινε καὶ κρέμαζε στὰ κλαδιὰ μαντήλια, ποὺ εἶχαν μέσα χρήματα καὶ ἕνα σημείωμα. Ἂν τὰ ἔχεις ἀνάγκη, νὰ τὰ πάρεις, ἔγραφε. Ἂν ὄχι, νὰ τὰ ἀφήσεις γιὰ κανένα πιὸ φτωχό!»
«Τί νὰ πρωτοαναφέρω; Ἦταν μιὰ μεγάλη ἀσκητικὴ καὶ πνευμα. τικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τὸ θεωρῶ μεγάλη μου τιμή ὅτι ὁ
Κύριος μὲ ὁδήγησε κοντά του. Ὅταν στὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του τὸν συνάντησα καὶ πῆρα τὴν εὐχή του στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἰβήρων, ὅπου τὸν διακονοῦσαν οἱ πατέρες καὶ τὸν ἑτοίμαζαν
γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα μοῦ εἶπε: - Πάτερ Ἰωακείμ, νὰ σηκώνεις τὸν σταυρό σου μὲ ὑπομονή. Καλὴ ἀντάμωση
ἐκεῖ ἐπάνω! Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἀνθρώπου τὰ ἔχω πάντα στὸ νοῦ μου καὶ τὰ λέγω καὶ ἐγὼ στὰ πνευματικά μου παιδιά».
Βιβλιογραφία. Ο γέροντας Ιωακείμ. Ο μακαριστός Δίκαιος τής Ιεράς Σκήτης Προφήτη Ηλία Άγιον Όρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου