"Αὔγουστε, καλέ μου μήνα, νά᾿ σουν δυό φορές τόν χρόνο".
Ἡ λαϊκή μοῦσα, ἀγαπητοί μου, μέ τόν στίχο αὐτό τοῦ τραγουδιοῦ, παρακαλεῖ καί εὔχεται ὁ καλός μήνας Αὔγουστος νά ἦταν δύο φορές τόν χρόνο. Μᾶς φαίνονται παράξενα τά λόγια αὐτά, γι᾿ αὐτό καί διερωτώμεθα, γιατί εἶναι καλός ὁ Αὔγουστος καί γιατί νά ἔρχεται δύο φορές τόν χρόνο; Στήν ποντιακή ὁρολογία καλομηνάς εἶναι ὁ Μαΐος.
Ἡ ἀπάντησις: Εἶναι καλός μήνας ὁ Αὔγουστος, γιατί εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας. Γιατί φέρνει κοντά μας τήν Παναγία Μητέρα μας. Αὐτός λοιπόν ὁ μήνας νά ἔρχεται δύο φορές τόν χρόνο, γιά νά τρέχουμε διπλᾶ στούς Ἱερούς Ναούς, γιά νά γιορτάζουμε δύο φορές τήν Παναγία μας. Γιά νά πέσουμε στά γόνατα. Γιά νά ριχτοῦμε στήν θερμή ἀγκαλιά της καί νά ζητήσουμε τήν προστασία της. Γιά νά πάρουμε διπλῆ χάρη ἀπό αὐτήν. Ἔλεγε ἕνας Ἅγιος, νά ζοῦμε μέ τήν συνείδηση, ὅτι βρισκόμαστε στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας.
Ἔτσι μεγάλη ἑορτή καί λαμπρά πανήγυρη ἔχουμε σήμερα. Ἑορτάζουμε τήν μεγαλύτερη θεομητορική ἑορτή, τό Πάσχα τῆς Παναγίας ἤ ἀλλιῶς τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. Ὅμως παράξενο πρᾶγμα, θάνατο ἔχουμε σήμερα καί ἐμεῖς παρ᾿ ὅλα αὐτά χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε. Μεγάλη χαρά ἔχουμε στά πρόσωπα, ἀλλά καί στίς ψυχές μας. Ἑορτάζουν οἱ ἄγγελοι ψηλά στόν οὐρανό, πανηγυρίζουν οἱ ἄνθρωποι κάτω στή γῆ. Ἕνα τροπάριο λέει: "Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται...πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται". Εἶναι μοναδική φορά στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, πού γιορτάζουμε τόν θάνατο.
Ἀσύληπτο καί ἀκατανόητο, πῶς εἶναι δυνατόν νά πανηγυρίζουμε, πῶς εἶναι δυνατόν νά χαιρόμαστε γιά τόν θάνατο τῆς Παναγίας, ἀφοῦ ὁ θάνατος πάντοτε ἦταν θλιβερό γεγονός; Διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή,"ὦ, θάνατε, ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον". Καί μόνο πού σκεπτόμαστε τόν θάνατο, μόνο πού τόν θυμώμαστε, πικραινόμαστε καί θλιβόμαστε.
Ὅταν, ἀγαπητοί μου, λέμε κοίμησις τῆς Θεοτόκου, ἐννοοῦμε τόν θάνατο καί τήν ταφή της, τήν ἀνάσταση καί τήν μετάστασή της, τήν ἀνάληψή της στούς οὐρανούς. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζουν τήν σημερινή ἑορτή "ἀθάνατη κοίμηση".
Σήμερα θά κάνουμε μαζί κάτι τολμηρό καί παράξενο. Θά σᾶς πάρω ὅλους ἀπό τό χέρι καί θά κάνουμε μία μεγάλη περιήγηση, μία ξενάγηση. Θά πᾶμε νά ἐπισκεφθοῦμε νοερῶς ὅλον τόν κόσμο, ὅλην τήν ὑφήλιο, τόπους κοντινούς καί μακρυνούς. Καί τί θά δοῦμε; τί θά ἐρευνήσουμε; Ἐδῶ εἶναι τό παράξενο. Θά πᾶμε στά μνήματα, θά πᾶμε νά δοῦμε τούς τάφους ὅλων ἐκείνων πού ἔζησαν καί πέθαναν ἀπό τότε πού δημιουργηθηκε ὁ κόσμος μέχρι σήμερα. Ἀπό τόν τάφο τοῦ Ἄβελ, τοῦ πρώτου ἀνθρώπου πού πέθανε σκοτωμένος ἀπό τό χέρι τοῦ ἀδελφοῦ του, μέχρι τοῦ τελευταίου ἀνθρώπου πού πέθανε σήμερα καί πρόλαβε νά γίνει ἡ κηδεία του. Θά πᾶμε νά ἐρευνήσουμε τούς τάφους τῶν μικρῶν καί τῶν μεγάλων, τῶν πλουσίων καί τῶν φτωχῶν, τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἀλλά καί τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων.
Θά δοῦμε καί θά διαπιστώσουμε, ὅτι ὅλοι οἱ τάφοι, ὅλα τά μνήματα εἶναι γεμᾶτα. Ἔχουν τά σώματα, τά λείψανα, τά ὀστᾶ ὅλων ἐκείνων πού πέθαναν καί ἐνταφιάσθηκαν. Ἀκόμη καί ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ ὁ Λάζαρος πού ἀναστήθηκε, πάλι πέθανε καί πάλι μπῆκε σέ δεύτερο μνῆμα.
Ἀπό ὅλους τούς τάφους τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κεκοιμημένων δύο τάφοι εἶναι ἄδειοι. Δύο τάφοι εἶναι κενοί, δέν ἔχουν τίποτε μέσα. Καί αὐτοί οἱ τάφοι εἶναι α) ὁ τάφος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὁ Πανάγιος Τάφος, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τό μεγαλύτερο καί ἱερώτερο προσκύνημα τοῦ ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου καί β) ὁ τάφος τῆς Παναγίας, τό Θεομητορικό μνῆμα, πού εἶναι πηγή θείων δωρεῶν καί εὐλογιῶν. Αὐτά τά δύο μνήματα εἶναι ἄδεια ἀπό τά σώματα, πού ἐνταφιάσθηκαν μέσα σ᾿ αὐτά.
Ὁ Χριστός πέθανε ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ἀναστήθηκε αὐτεξουσίως ὡς Θεός, μέ τήν δική του δύναμη καί θέληση. Καί ὄχι μόνο ἀναστήθηκε, ἀλλά ἀνασταίνει, ζωοποιεῖ καί τούς νεκρούς ἀνθρώπους.
Ὅλοι οἱ τάφοι εἶναι γεμᾶτοι, ἀκόμη καί οἱ τάφοι αὐτῶν πού ἵδρυσαν τίς διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, πού ἔγιναν ἀρχηγοί θρησκειῶν. Αὐτό πάει νά πεῖ, ὅτι ὅλοι αὐτοί ἦσαν ἄνθρωποι ἁπλοῖ καί σάν τέτοιοι γέμισαν τούς τάφους των, μπῆκαν μέσα στά μνήματά τους καί ποτέ δέν μπόρεσαν νά βγοῦν ἀπό ἐκεῖ. Αὐτό πάλι σημαίνει ὅτι ἡ θρησκεία, πού ἵδρυσαν, ἦταν ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καί σάν τέτοιο ἔχει ἡμερομηνία λήξεως. Κάποια μέρα θά σβύσουν, θά χαθοῦν, ἐάν δέν χάθηκαν ἤδη.
Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, εἶναι ἄδειος καί μαρτυρεῖ, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος. Εἶναι Θεός Μέγας, Θεός ἰσχυρός καί ἀληθινός, γι᾿ αὐτό καί ἡ πίστη μας εἶναι ἀληθινή καί μοναδική. Ψάλλουμε τό Πάσχα κατά τόν ἑσπερινό τῆς ἀγάπης: Τίς θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν; Σύ εἶ ὁ Θεός, ὁ ὁποιῶν θαυμάσια μόνος. Μόνο πού δέν πρέπει ἁπλῶς νά καυχώμαστε γιά τήν ἀληθινή πίστη μας, ἀλλά νά κρατήσουμε τήν πίστη μας. Εἶναι θησαυρός ἡ πίστη μας. Μή τήν χάσουμε, γιατί τότε θά χαθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Κενός λοιπόν ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Κυρίου μας. Ἀλλ᾿ εἴπαμε, ὅτι ἄδειος εἶναι καί ὁ τάφος τῆς Παναγίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά, πώς οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἡρπάγησαν ἀπό σύννεφα καί βρέθηκαν στόν λόφο τῆς Σιών, στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά παραστοῦν στήν κηδεία τῆς Παναγίας. Ἔλειπε ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, πού ἦρθε τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα. Ζήτησε νά ἀνοίξουν τό θεομητορικό μνῆμα, γιά νά προσκυνήσει καί αὐτός γιά τελευταία φορά τήν Παναγία.
Πράγματι ἄνοιξαν τόν τάφο καί βρέθηκαν μπροστά σέ μία μεγάλη ἔκπληξη. Ὁ τάφος ἦταν ἄδειος! Ἔλειπε τό σῶμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου! Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γάρ ζωῆς μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν...Ὁ τάφος καί ὁ θάνατος δέν μποροῦσαν νά κρατήσουν τό ζωηφόρο σῶμα τῆς Παναγίας. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς δέν ἦταν δυνατόν νά ὑποστεῖ φθοράν, μᾶς λένε τά τροπάρια τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.
Ἔτσι σήμερα ἔχουμε ἀθάνατη κοίμηση. Πολύ σωστά ἡ κοίμησις τῆς Θεοτόκου θεωρήθηκε ὡς ἑορτή τῆς ἀθανασίας. Ἔχουμε μετάσταση, ὅπως προείπαμε. Ἔχουμε ἀνάσταση καί ἀνάληψη μαζί, θριαμβευτική ἄνοδο καί εἴσοδο στούς οὐρανούς. Ἡ κοίμησις τῆς Παναγίας εἶναι ἡ δόξα τῆς Παναγίας. Ἡ μητέρα τῆς ζωῆς πῆγε στήν ὄντως ζωή, στήν ζωή τοῦ παραδείσου. Ὁ τάφος της ἔγινε σκάλα καί ἀνέβασε τό πανάχραντο σῶμα της καί μαζί μέ αὐτό ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος στόν οὐρανό. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μύνημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Γι᾿ αὐτό δικαιολογημένα σήμερα χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε. Ὁ θάνατος νικήθηκε μέ τήν παρουσία καί τήν μεσιτεία τῆς Παναγίας μας.
Ὅλοι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, μέ μεγάλη πίστη καί περισσῆ εὐλάβεια νά πλησιάσουμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Νά προσπέσουμε μποστά στήν εἰκόνα τῆς κοιμήσεώς της καί θερμά νά τήν παρακαλέσουμε. Παναγία Θεοτόκε, μητέρα τοῦ Χριστοῦ καί δική μας μητέρα! Δέξου τίς προσευχές καί τήν νηστεία, πού πρός τιμήν κάναμε. Δέξου τίς παρακλήσεις τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, πού σοῦ προσφέραμε. Καί ἀξίωσέ μας, ὅπως ἐδῶ προσκυνοῦμε καί ἀσπαζόμαστε τήν ἁγία εἰκόνα σου, ἔτσι κι᾿ ἐκεῖ στόν παράδεισο νά δοῦμε τό ὑπέρλαμπρο πρόσωπό σου καί νά τό προσκυνήσουμε μαζί μέ τήν Παναγία Τριάδα. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου