Δε χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς πολύ με την ψυχολογία για να καταλάβει ότι όλοι όσοι νιώθουν την ανάγκη να πάνε σε ψυχολόγο καταλήγουν γρήγορα στο συμπέρασμα ότι μεγάλωσαν με γονείς λίγο ή πολύ δυστυχισμένους. Ποιος εξάλλου μπορεί να περιγράψει ειδυλλιακά παιδικά χρόνια; Αλλά αν οι γονείς είναι δυστυχισμένοι, αν κουβαλούν άλυτες ψυχικές συγκρούσεις, αυτό είναι τεράστιο βάρος για το παιδί. Το παιδί δεν μπορεί να διακρίνει τους γονείς του από τη δυστυχία τους. Ο κόσμος του παιδιού είναι οι γονείς του. Αν οι γονείς είναι δυστυχισμένοι, ο πραγματικός κόσμος για το παιδί είναι η δυστυχία. Βέβαια το παιδί θα μεγαλώσει και είναι πιθανό να μην αποτελεί πλέον το κενό δοχείο που οι γονείς γεμίζουν με όσα έχουν οι ίδιοι. Το βέβαιο είναι ότι όλα στον κόσμο είναι στραβά. Το ίδιο και οι γονείς. Μη με πάρετε για απαισιόδοξο, ωστόσο.
Ένα πράγμα με κάνει αισιόδοξο, όχι όμως και αδρανή ή επαναπαυμένο. Ότι ο Θεός ξέρει τι κουβαλάμε μέσα μας ο καθένας. Όχι, αυτό δεν καταργεί την ευθύνη μας ούτε εξαλείφει την ελευθερία μας (δεν είμαστε μόνο το παρελθόν μας, γινόμαστε κάθε στιγμή, ερχόμαστε από το μέλλον). Αλλά κάνει πιο ήπιους για τις αντοχές μας τους νόμους που έκαναν και μας φόρτωσαν άνθρωποι, όπως λέει και μια αγαπημένη φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου