Το χειμώνα κάνει τσουχτερό κρύο. Ένα πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι ετοιμαζόταν για ύπνο, ζεσταίνονταν από το στόμιο της σόμπας. Ψάχνοντας για πιο χοντρό πάπλωμα, η γριά λέει:
-Θυμάσαι ακόμα, φίλε, στα νιάτα σου, πριν με ζητήσεις από τη μητέρα μου, πώς με περίμενες νύχτα με τη νύχτα στη βελανιδιά στο βάθος του κήπου, έφευγα από το σπίτι για να έρθω εσύ και με πόσο πάθος αγαπιόμασταν;
- Ναι...τι καιροί!
- Ας το κάνουμε άλλη μια φορά όπως παλιά, λέει η γριά, γιατί είμαστε μεγάλοι και δεν ξέρουμε πόσος καιρός μας μένει.
Ενθουσιασμένος με την ιδέα της γυναίκας του, ο γέρος πηγαίνει στη βελανιδιά. Την περιμένει και την περιμένει και την περιμένει μέχρι να μελανιάσει από το κρύο και όταν δεν αντέχει άλλο, μετά από μια ώρα περίπου μπαίνει στο σπίτι όπου βρίσκει τη γριά στριμωγμένη σε ένα πάπλωμα.
- Ναι, γυναίκα μου, καλά που μένεις ζεστή κάτω από το πάπλωμα και περιμένω να με παραλύσεις από το κρύο στη χιονοθύελλα κοντά στη βελανιδιά, γιατί δεν ήρθες;
Στο οποίο η γριά απαντά ξερά:
- Η μητέρα μου δεν με άφησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου