ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΑΥΑΓΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΟΚΟΣΜΟ
Ναυαγισμένες οι καρδιές και ο κόσμος των παιδιών μας με όσα συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν, τις μέρες αυτές. Κυριολεκτικά όμως. Σας παρακαλώ! Μπορείτε να θυμάστε αυτό μονάχα από την ταπεινότητά μου; Όπου βλέπετε κάμερες, φώτα, προβολές, χορηγίες, έσπα–ξέσπα, σταρ σύστεμ, αναγνωρισιμότητα, βραβεύσεις, πόζες και συνεντεύξεις, εκεί, να το ξέρετε και να το περιμένετε, ότι το παιχνίδι είναι λίγο έως πολύ στημένο και ότι η μπάλα έχει μάλλον χαθεί. Το χειροκρότημα, η δόξα και οι επευφημίες δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, γιατί δεν αποτελούν μισθό και αντίδωρο για κανένα ήθος και για κανένα λειτούργημα. Με πρόσημο τη συμπόνια κανένας δεν έπαυσε ποτέ να εκμεταλλεύεται, να πληγώνει, να τραυματίζει και να σκανδαλίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι μονάχα θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί το τραγικό χάσμα ανάμεσα στην ετικέτα και την συνείδηση. Η σοβαρή παθογένεια της πλειονότητας της κοινωνίας των θρησκευόντων ξέρετε ποια είναι; Το ότι αναδεικνύει, προβάλλει και ακολουθεί διάφορους κατά καιρούς «εκλεκτούς» και «σωτήρες», προς τους οποίους πέρασε η Αγιότητα του Θεού και δεν ακούμπησε! Αυτή τη στιγμή που γράφεται η παρούσα ανάρτηση υπάρχουν σε τοξική δράση στο πανελλήνιο πέντε με έξι ρασοφορούντες δημοφιλέστατοι διάττοντες αστέρες, για τους οποίους η δόλια μάνα μας, η Εκκλησία, δείχνει μεγάλη ανοχή και κάνει τεράστια υπομονή. Τον αναβρασμό του σκανδάλου τον φοβούνται και τον αποφεύγουν όλοι. Ο χαρωπός ρασοφόρος, που παραμένει, δυστυχώς, ο κενός και ξεπερασμένος τύπος της μεταπολεμικής κατασκήνωσης ή έστω και της ψευδοφιλόσοφης πιασάρικης ατάκας, εκ των πραγμάτων αδυνατεί να φέρει και να μεταδώσει τη ζωογόνα έμπνευση του Πνεύματος. Αυτό, στάνταρ. Για πόσο ακόμη θα παίζουμε τραμπάλα με ψυχές που τις λάβωσε βαθιά η εγκατάλειψη και η αδικία του κόσμου; Ποιος νεοέλληνας πολίτης και συμπολίτης θα καθήσει τώρα να σκεφτεί ότι γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν τα περιλάλητα «μεγάλα έργα» επειδή δεσπόζει και κυριαρχεί σχεδόν παντού σήμερα ανύπαρκτη ή περιορισμένη η ορθόδοξη πνευματικότητα. Υπηρετούμε το σχήμα, δημιουργούμε κρούστες με οργανώσεις, γιατί, στο βάθος του βάθους του εαυτού μας, δεν μας κάνει, δεν μας βολεύει, παρά μόνο μας δυσκολεύει η εν Χριστώ ζωή. Όταν λείπει η σφραγίδα της Χάριτος και της Προσευχής από την καρδιά, τη ζωή, τον αγώνα μας, γινόμαστε οι χειρότεροι παλιάτσοι του θρησκευτικού συστήματος της δήθεν αλληλεγγύης α λα ΜΚΟ. Υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω κι εμείς τον διαχειριζόμαστε με προτεσταντική αβάθεια και αφωτισιά. Δεν μπήκαμε στον κλήρο της Εκκλησίας για να μοιράσουμε στους εαυτούς μας ρόλους μικρών μεσιών. Είμαστε όλοι αμαρτωλοί, συναμαρτωλοί ο ένας προς τον άλλον, ελεύθερα μετανοούντες και εν χάριτι Θεού ευχόμενοι, λειτουργούμενοι και σωζόμενοι. Όπως δεν υπάρχουν πιστοποιητικά καθαρότητας για κανέναν, έτσι δεν (πρέπει να) υπάρχουν συγκαλύψεις και αμνηστεύσεις επί σοβαρών ολισθημάτων και σκανδάλων. Προσέχετε! Προσέχετε, αισθανθείτε, δοκιμάζετε και διακρίνετε! Τα αληθινά και αυθεντικά έργα της κατά Θεόν αγάπης ως επί το πλείστον είναι πάντα μυστικά και αντιμάχονται την κούφια προβολή, αυξάνονται και ενισχύονται με την άνωθεν ευλογία της αθέατης δόξας του Θεού. Αυτά είχα να πω και να καταθέσω, με πόνο, ειλικρίνεια και αγάπη Χριστού.
π.Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου