Η παραβολή του άφρονος πλουσίου δεν μας λέει να μη χαιρόμαστε τα υλικά πράγματα και τη ζωή αυτή, αλλά να μην τα θεωρούμε αυταξία, να μην τα κάνουμε θεό. Ο χριστιανός δεν ακυρώνει αυτή τη ζωή χάριν κάποιας άλλης ζωής. Η ζωή είναι αυτή που μας έδωσε ο Θεός, και ο κόσμος είναι ένας - αυτός που έφτιαξε ο Θεός. Δεν πρέπει να φανταζόμαστε μια άλλη ζωή, κάπου αλλού, σε έναν άλλο κόσμο. Δε θα βγάλει πουθενά αυτό, θα μείνουμε με τη φαντασία... Όταν λέμε για άλλη ζωή, μιλάμε για τον Θεό και τη ζωή μαζί του. Αλλά ο Θεός είναι εντελώς παρών σε αυτή τη ζωή. Είναι Θεός ζώντων. Κάθε άφρων, φτωχός ή πλούσιος αδιάφορο, είναι τέτοιος διότι κάνει θεό κάτι που δεν είναι Θεός ή Τον ψάχνει εκεί που νομίζει ότι ο Θεός υπάρχει - σε μια άλλη, ανεξερεύνητη διάσταση, σε έναν μακρινό και ανύπαρκτο κόσμο. Εδώ λοιπόν είναι ο Θεός και ο κόσμος που έφτιαξε. Η βασιλεία Του δεν είναι, από τη μια, βρώσις και πόσις, αλλά είναι κατεξοχήν και αυτό: βρώσις και πόσις, ήγουν η θεία ευχαριστία. Τα υλικά στοιχεία που αυτά τα ίδια γίνονται ο Θεός. Καμμία απαξίωση λοιπόν του κόσμου και της ύλης. Όλα (μπορεί να) είναι άγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου