ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΕΓΚΑΛΛΩΠΙΣΜΑ
Η Γερόντισσα Μακρῖνα ὑπῆρξε λαμπάδα προσευχῆς καιομένη μὲ τὴν φλόγα
τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Η
εὐσπλαγχνία της περιέκλειε ὅλον τὸν κόσμον καὶ καθένα χωριστά. Διακρινομένη διὰ τὸ θυσιαστικό της πνεῦμα καὶ διὰ τὸ πατριωτικόν της φρόνημα, προσευχόταν ἐμπόνως καὶ μὲ ζέσι γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν Στρατὸν καὶ τὴν ἀγαπημένη μας πατρίδα.
Γι' αὐτὸ συχνὰ ἐπανελάμβανε τοὺς λόγους τῶν Πατέρων: «Προσευχή ἐστι κόπος».
Ἔτσι, ὅταν οἱ ἀδελφὲς τὴν ἐρώτησαν για
τὶ εἶναι τόσο σκυφτή, ἀπήντησε μὲ ἁπλότητα:
Μιάμιση ώρα τὸ πρωῒ καὶ μιάμιση τὸ βράδυ,
ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κανόνα καὶ τὶς μετάνοιες, κάνω ἐπὶ πλέον προσευχὴ μὲ κομποσχοίνι γιὰ διάφορες περιπτώσεις ἀνθρώπων μὲ ἀνάγκες. Σκυβω, λοιπόν, ἐπειδὴ δὲν φθάνει τὸ χέρι μου, κι ἔτσι ἔχω πάρει αὐτὴν τὴν στάσι. Ἂν δὲν καμφθῆ ὁ αὐχένας μας, πῶς θὰ ἑλκύσωμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;
Κάποτε ἀρρώστησε βαριὰ μία ἀδελφὴ καὶ
χρειάσθηκε σοβαρὸ χειρουργεῖο. Ἡ Ὁσία Ἀμμᾶς προσευχομένη μὲ μητρικὸ πόνο καὶ φλεγομένη καρδία προσπάθησε νὰ σηκώση τὰ χέρια της ψηλά, γιὰ νὰ τραβήξη τὸ θεῖον ἔλεος. Ἡ ἀνύψωσις τῶν χειρῶν ἦτο ἀδύνατος γιὰ
τὴν Γερόντισσα Μακρῖνα, λόγῳ τῆς ἀσθενείας της. Ἐν τούτοις ἐκείνη κατώρθωσε νὰ τὰ σηκώση, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ ἀγάπη ὑπερβαίνει τὴν φύσιν.
Αὐτὴν τὴν βίαν φύσεως χρησιμοποιοῦσε σ'
ὅλη της τὴν ζωή, ὅταν σηκωνόταν κάθε πρωῒ δύο ὧρες πρὸ τοῦ ἐγερτηρίου, γιὰ νὰ κάνη τὸν κανόνα της καὶ προσευχὴ ὑπὲρ τῆς ἀδελφότητος καὶ τοῦ κόσμου.
Ἦταν πολὺ συνεπὴς στὰ μοναχικά της καθήκοντα καὶ δὲν ὑποχωροῦσε. Ἀκόμη καὶ χειρουργημένη στὸ Νοσοκομεῖο σηκωνόταν τὴν νύκτα καὶ ἕκανε τὸν κανόνα της. Ἔστω κι ἂν ἦταν ἄρρωστη, κατέβαινε ἀνελλιπῶς στὴν Ἐκκλησία, καὶ μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα στεκόταν στὸ ἀναλόγιο καὶ ἔψαλλε.
Κάποτε είχε πάθει σοβαρὸ καρδιακὸ έπει-λσόδιο. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ποὺ τὴν παρακολουθοῦσε μακρόθεν, τῆς εἶχε συστήσει νὰ μὴ κουράζεται οὔτε νὰ συγκινῆται μὲ τὸ ψάλσιμο,
γιατὶ ἡ καρδιά της δὲν ἀντέχει καὶ κινδυνεύει ή ζωή της. Σὲ κάποια ἀγρυπνία, καθὼς ἔψαλλε στὸ ἀναλόγιο, ἔφθασε στὸ Τρισάγιο (τοῦ Καλογήρου), καὶ ἐπρόκειτο νὰ ψάλλη τὸ «ἀθάνατος». Τότε σκέφθηκε: Ἔχω πάρει πολὺ ὑψηλὸ ἴσο, καὶ δὲν θὰ βγῶ πέρα. Ἀλλὰ καὶ τί ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ πεθάνω αὐτὴν τὴν ὥρα! Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀγρυπνίας τὴν πῆρε ἀμέσως τη
λέφωνο ὁ Ἅγιος Πορφύριος καὶ τῆς εἶπε: Βρέ, τί «ἀθάνατος» ἦταν αὐτὸ ποὺ εἶπες; Καὶ ἦρθε ὁ Ἀθάνατος καὶ ἔδιωξε τὸν θάνατον... καὶ ἔμεινες ἀθάνατη!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου