ΓΕΡΌΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΆ ΚΤΙΤΟΡΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΠΟΥ IΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ

ΕΠΙ σειρὰν ἐτῶν ἡ Θεανὼ ἐργάσθηκε

μὲ ζῆλον στὴν Ἐνορίαν της ὡς Κατηχήτρια, καὶ ἀργότερα ὡς Ὁμιλήτρια

σὲ συνάξεις κυριῶν. Ὅμως, ἡ βαθύτερη ἀναζήτησις τῆς ψυχῆς της ἦταν ὁ μοναχικὸς βίος,

Ὅλες οἱ φιλομόναχες πνευματικὲς θυγατέρες τοῦ π. Δαμασκηνοῦ, κατὰ μυστικὴν προτροπήν του, συσπειρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὴν Θεανώ, καὶ προετοιμάζονταν γιὰ τὴν μοναχικὴ ζωὴ μὲ πολλὲς ἀγρυπνίες καὶ προσευχές. Καὶ ἡ

ποθητὴ στιγμὴ δὲν ἄργησε νὰ φθάση.

Τὸν Ἰούλιον τοῦ ἔτους 1960, μὲ ἐντολὴν

καὶ εὐλογίαν τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου, κυροῦ Ἰακώβου Βαβανάτσου, ἐπανιδρύεται ἡ ἐγκαταλελειμμένη Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου-Μακρυνοῦ.

Πρώτη ἡ Θεανὼ ἀκολουθεῖ μετὰ τριῶν νεανίδων ἐκ Μεγάρων (Βασιλικῆς Κικίδου, Μαρίας Μέξια καὶ Ἑλένης Σταμέλου) τὸν Πνευματικόν της, π. Δαμασκηνόν, καὶ ἀναστηλώνουν 40ἐκ βάθρων τὴν παλαίφατον, ἀλλὰ ἐρειπωμένην Ι. Μονήν.

Διηγεῖται ἡ Γερόντισσα Μακρῖνα: «Μὲ πό-

ση φλόγα καὶ ζῆλο τρέξαμε στὴν ἔρημον τοῦ Μακρυνοῦ! Ἡ Μονὴ τότε ἦταν ἀπερίφρακτος καὶ τελείως ἐγκαταλελειμμένη. Δὲν ὑπῆρχαν

κτίρια, ἀλλὰ μόνον ὑπόστεγα. Ἡ περιοχὴ ἦταν ἄνυδρος καὶ ἀπαράκλητος, καὶ τὰ τσακάλια περνοῦσαν ἀνάμεσά μας. Τὰ ποντίκια ἦταν ἡ συντροφιά μας. Ἀλλὰ εἴχαμε τόσην χαρὰν καὶ

ἐνθουσιασμόν! Ἔτσι, τὸν πρῶτον καιρὸν κοι-

μηθήκαμε στὴν ὕπαιθρον πάνω σὲ πάγκους,

καὶ γιὰ νερὸ ἤπιαμε μία καφετὶ “σουμάδα”,

ποὺ ἀντλούσαμε ἀπὸ τὸ πηγάδι. Ἀλλὰ μὲ πα-

ρηγοροῦσαν τὰ λόγια τοῦ Προφήτου Ηλία, ὁ

ὁποῖος ὅταν μοῦ ἐμφανίσθηκε φορῶντας ποδήρη χιτῶνα, μοῦ ἔδωσε θάρρος λέγοντας:

«Μὴ στενοχωρῆσαι. Θὰ γίνης μοναχή».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ.ΓΕΡΌΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΆ.ΕΥΩΔΗΣ ΣΜΎΡΝΑ ΚΕΝΩΣΕΩΣ.