Στην Εκκλησία μας έρχεται πάντα μια Τουρκάλα με ένα κοριτσάκι ενός έτους. Μένει περισσότερο έξω, γιατί το κοριτσάκι κλαίει, μουρμουρίζει στη γλώσσα της. Την Κυριακή, μετά τη λειτουργία, η γυναίκα μου λέει: παπά (πατέρας), το κοριτσάκι μου δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει όλη τη νύχτα. Σε παρακαλώ βάλε τα χέρια σου πάνω της και πες μερικές προσευχές, γιατί ξέρω ότι το ξεπερνάει.
Τη ρωτάω: Ναι, κυρία, δεν είστε μουσουλμάνα;
Ναι, λέει η γυναίκα, είμαι Τούρκος. Έτσι γεννήθηκα. Αλλά ξέρω ότι έχετε τον Αλλάχ για Πατέρα σας. Μαζί μας είναι μόνο Δάσκαλος.
Διασταυρώθηκα με τη θεολογική λογική της γυναίκας. Πράγματι, λέω. Για εμάς τους Χριστιανούς, ο Θεός έστειλε τον Υιό Του να πεθάνει για εμάς. Και είναι ο καλός μας Πατέρας.
Ξέρω, παπά, λέει. Μιλάω επίσης με τον Isa (τον Ιησού) το βράδυ και του ζητώ να μας φροντίσει. Ότι έχω ακούσει ότι πέθανε για όλους τους ανθρώπους. Ναι, δεν λέω σε κανέναν ότι του μιλάω. Και ξέρω ότι έχει μεγάλη δύναμη πάνω στον πόνο. Ότι έχει μια Μητέρα στον ουρανό, τη Μητέρα Του.
Ήθελα να αγκαλιάσω τη φτωχή μάνα. Για οικογενειακούς και εξ αίματος λόγους δεν μπόρεσε να προσηλυτιστεί στη χριστιανική πίστη. Αλλά σκέφτηκε σαν χριστιανός.
Της είπα: πρέπει να έρθεις να βαφτίσεις το κοριτσάκι και ο Ιησούς και η Μητέρα του Θεού θα είναι μαζί της κάθε στιγμή.
Θα έρθω, πάτερ, αλλά κρυφά για να μην το μάθει κανείς, γιατί θα με σκοτώσουν οι δικοί μου αν το μάθουν.
Λέω τις προσευχές μου για υγεία και καλό ύπνο στο κοριτσάκι.
Πόσο μας αγαπά ο Πατέρας μας... ο Θεός. Και Μητέρα... Θεοτόκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου