Η τραγική μοίρα του να είναι κάποιος αιχμάλωτος των Τούρκων.

Η τραγική μοίρα του να είναι κάποιος αιχμάλωτος των Τούρκων.

Αυτό περιγράφεται θαυμάσια στις μαρτυρίες δυο σταυροφόρων αιχμαλώτων, αυτοπτών μαρτύρων των γεγονότων, του 16χρονου Γερμανού δόκιμου Johannes Schlitberger και ενος ανωνύμου Γάλλου ιπποτη, του συγγραφέα του χρονικού "Religieux de Sainte-Denis" που συνελήφθησαν αιχμάλωτοι στην τραγική μάχη της Νικόπολης, στην Βόρεια Βουλγαρία, στις 25 Σεπτεμβρίου 1396. 

Ούτε λίγο, ουτε πολυ, και οι δυο άνδρες αναφέρουν οτι: 

"Στις 25 Σεπτεμβρίου, το απόγευμα (η μάχη ειχε τελειωσει απο τις εννέα το πρωι, αλλα εκανε πολυ ζεστη)  ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ περιηγήθηκε το τοπίο της μαχης, προσδοκώντας να βρει το πτώμα του Βασιλιά της Ουγγαρίας (Σιγισμούνδου) που ηταν ο μεγάλος εχθρός του, δεν βρήκε τίποτα ομως, παρα τις χιλιάδες νεκρων, κατι που τον έκανε να θυμώσει πολύ".

Αυτό όμως που έκανε έξαλλο τον συνήθως οξύθυμο, Βαγιαζήτ ήταν αλλο: 

"Ο Τούρκος Σουλτάνος βγήκε εκτός εαυτού βλέποντας ποσο μεγάλες ηταν οι Τουρκικές απώλειες, σχεδόν απίστευτες, αφού για κάθε εξη  χριστιανούς νεκρους, αντιστοιχούσαν τριάντα Τούρκοι. (σσ οι απώλειες των Οθωμανών έφθασαν τις 30.000, - ο μισος στρατός, σε σχέση με τις 10.000 των σταυροφόρων, ο μισός στρατος). Ειδικά εκεί που είχαν πέσει οι Γάλλοι, η είχαν αιχμαλωτιστεί, οι νεκροί Τούρκοι σχημάτιζαν βουνά, αφου αλλεπάλληλα στρώματα νεκρων που ειχαν επικαθήσει το ενα πανω στο άλλο- Τον Γαλλο ιππότη Μπουσικώ, οι Τούρκοι τον αιχμαλώτισαν βγάζοντας τον μέσα απο ενα μικρό λόφο Οθωμανων, που τους είχε σκοτώσει με απερίγραπτο τροπο".

Συνελήφθησαν συνολικά 3.000 αιχμάλωτοι, ανάμεσα τους περίπου 800 Γάλλοι, οι υπόλοιποι ηταν Ούγγροι, Βλάχοι, Τρανσυλβανοί, και λίγοι Άγγλοι και Γερμανοί (ανάμεσα τους ο νεαρός Schlitberger).

Ο έξαλλος Βαγιαζήτ, διέταξε να παρουσιαστούν μπροστά του, το επόμενο πρωί (26 Σεπτεμβρίου).

Το επόμενο πρωί, οι τρείς χιλιάδες αιχμάλωτοι, δεμένοι σε ομάδες των τεσσάρων και μόνο με τα εσώρουχα, παρουσιάστηκαν στο κέντρο του Τουρκικού στρατοπέδου, μπροστά στην πολυτελή σκηνή του Βαγιαζήτ, "που έβραζε απο το κακό του".

Ο Τούρκος Σουλτάνος, που ήταν βέβαια και πολύ πονηρός, διέταξε τον αιχμάλωτο Γάλλο ιππότη, Jacques de Heilly, ο οποίος γνώριζε τουρκικά, "να του υποδείξει είκοσι ευγενείς που θα μπορούσαν να ανταλλαχθούν για πολλά λύτρα, αφού την ώρα που πιάστηκαν αιχμάλωτοι οι επιζώντες Γάλλοι, ήταν τόσο λαμπρά ντυμένοι πάνω απο τις θωρακίσεις τους, που δεν μπορούσε κάποιος να καταλαβε ποιός ήταν ευγενής και ποιός οχι"..

Μέσα σε τριάντα λεπτά, είχαν εντοπισθεί και βγει απο τη μακρά σειρά των αιχμαλώτων οι De Coucy, o Robert του Artois, κόμητας του Eu (ένας περίεργος κοντός νεαρός, με έντονα γαλανά ματια, μεγάλες πλάτες και κεφάλι "σαν κολοκύθα" που ειχε σκοτώσει εικοσι(!) Τουρκους, ο νεαρός Δούκας του Nevers, o Jaqcues de Fay, o Henri de Bar και καμια δεκαπενταριά ακόμη, ενω ο αιματοβαμμένος Μπουσικώ, απο το αίμα δεκάδων Τούρκων που ειχε σκοτώσει, βρέθηκε και βγήκε απο τη σειρά των αιχμαλώτων την ...τελευταία στιγμή.

Για τους υπόλοιπους όμως 2.980 αιχμαλώτους  (οι 780 Γάλλοι), η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη:

Σε ομάδες των τεσσάρων, δεμένοι, άρχισαν να αποκεφαλίζονται, "με το αίμα να σχηματίζει πίδακες", αφού τα πτώματα άρχισαν να συσσωρεύονται, ενώ όταν οι Τούρκοι δήμιοι άρχισαν να κουράζονται, "άρχισαν να τους κόβουν τους λαιμούς με μεγάλα μαχαίρια, η απλά να τους κόβουν χέρια και πόδια, και να τους αφήσουν να πνιγούν στο αίμα τους"

Ο Βαγιαζήτ διέταξε επίσης να εξαιρεθούν και μερικοί νεαροί δόκιμοι και ιπποκόμοι "όσοι ήταν κάτω των είκοσι ετών", για να χρησιμοποιηθούν σαν σκλάβοι, και ετσι την γλύτωσε ο νεαρός Schliberger, που είχε ήδη αρχίσει να κάνει εμετούς απο το αποτρόπαιο θέαμα.

Περι τις 16:00, οι σφαγμένοι είχαν φτάσει τις 2.500 και η μυρωδιά τόσου αίματος μέσα στην ζεστή εκείνη ημέρα ήταν αφόρητη, ώστε ο Βαγιαζήτ αηδίασε και αυτός, και διέταξε να σταματήσουν οι εκτελέσεις, ενω σίγουρα ρόλο έπαιξαν και οι παρεμβάσεις κάποιων πασάδων προς τον Σουλτάνο, λέγοντας του οτι "το είχε παρακάνει, και οτι οι Γάλλοι δεν θα πλήρωναν ποτέ τα λύτρα αν μαθαινόταν η έκταση της σφαγής".

Όπως και αν έχει, τελικά γύρω στούς τετρακόσιους αιχμαλώτους επετράπη να ζήσουν,  αλλά φυσικά σαν σκλάβοι πλέον, (ο Βαγιαζήτ έστειλε μικρές ομάδες απο αυτούς σαν δώρο σε διαφόρους Μουσουλμάνους ηγεμόνες, ο Schiltberger ήταν να σταλεί με 16 άλλους νεαρούς στο Μαμελούκο Σουλτάνο της Αιγύπτου, μαζί με έναν 25αρη Ούγγρο ιππότη, αλλά τελικά δεν πήγε- έμεινε στην υπηρεσία των Τούρκων σαν ταχυδρόμος/δρομέας, πιάστηκε ξανά(!) αιχμάλωτος στη μάχη της Άγκυρας το 1402 απο τους Μογγόλους του Ταμερλάνου, και επέστρεψε μετα απο πολλές περιπέτειες στη Γερμανία το 1427(!) στα 47 του πλέον, ενω το 1421, ένας Βενετός περιηγητής, ο Emmanuele Piloti, ειχε δει στο καστρο της Αλεξάνδρειας "Διακόσιους Ιταλούς και Γάλλους που είχαν εξισλαμιστεί και φρουρούσαν το λιμάνι" αναμφίβολα κάποιοι απο αυτούς ήταν επιζώντες της Νικόπολης....