Τις προάλλες διάβαζα την έκκληση ενός διανοούμενου για την αστικότητα της πίστης.
Αλλά δεν είναι χωρίς όφελος να θυμόμαστε ότι η πόλη ήταν και ο τόπος και ο τροπικός τρόπος με τον οποίο οι χριστιανικές κοινότητες ευημερούσαν ιεραποστολικά, αλλά και ο τόπος των πιο τρομερών αντιχριστιανικών διωγμών.
Την εποχή των πονηρών Ρωμαίων αυτοκρατόρων δόθηκαν δολοφονικά διατάγματα και συνταγές στις πόλεις και εκτελούνταν και εκεί.
Οι Χριστιανοί είχαν την επιλογή μεταξύ να πέσουν σε αποστασία, να ομολογήσουν την πίστη τους στον Χριστό και να σκοτωθούν και να καταφύγουν στις κατακόμβες, τις σπηλιές ή τα βουνά.
Υπό αυτή την έννοια, οι νέοι νόμοι του απόλυτου ελέγχου, της αναγκαστικής ψηφιοποίησης, της επιβολής των αφυπνιστικών παρεκκλίσεων, της καταστροφής κάθε αντίθεσης στο νέο, το κυνήγι των μη εμβολιασμένων η αναγκαστική εξαθλίωση μέσω της εξαφάνισης του χρήματος, όλα μας δείχνουν ότι η πόλη είναι η τέλειο μέρος για σύνταγμα και πίστη κατά του ελέγχου.
Η επιτακτική συμβουλή του αγίου Παΐσιου του Αγιορίτη να πάει στην εξοχή και να πάρει ένα κομμάτι γης είναι όλο και πιο άξια κατανόησης και παρακολούθησης.
Σε καιρούς κοινωνικής σχιζοφρένειας, όταν μια χούφτα πλούσιοι ελιτιστές έχουν καταλάβει τον κόσμο, όταν ο έλεγχος και η κοινωνική πίστη είναι ήδη πραγματικότητα, και η διαμαρτυρία και η κριτική είναι μάταιες, η μοναξιά και η φυγή από το κοινό πλήθος είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση.
Το μακροπρόθεσμο είναι η απόδραση. Πάνω. Στη Βασιλεία του Θεού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου