Γιά την προσωπικότητα
τοῦ ἁγίου Ἀββᾶ Ἰουστίνου
Κατά τήν ἐπίγεια βιοτή του, ὁ Ἀββᾶς δέν ἔβαζε τίποτα στο στόμα του την Καθαρά και τη Μεγάλη Ἑβδομαδα καθώς καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐκτός ἀπό τη θεία
Κοινωνία καί τό ἀντίδωρο, ὅταν λειτουργούσε. Κατά το
διάστημα της νηστείας τοῦ Κυρίου, δέν ἔτρωγε κατά
τις Δευτέρες, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, ἐνῶ τις
ἄλλες ἡμέρες ἔπινε μόνο νερό.
Τό πρωί οἱ μοναχές έβρισκαν στο κελλί του,
στά βιβλία, τέσσερα ἥ πέντε μαντήλια μουσκεμένα με
δάκρυα.
Μία ἡμέρᾳ τοῦ καλοκαιριοῦ τοῦ ἔτους 1961, ὁ Άρης ἦταν στόν κῆπο καθισμένος σε μια καρέκλα καί εκλεγε.. Τόν συνάντησε μιά ὁμάδα δώδεκα ἀνθρώπων ἀπό
τή σερβική Αστυνομία τοῦ Βάλιεβο. Ἐπιθυμοῦσα, ὅπως
νά φωτογραφηθοῦν μαζί του λέγοντας: «Μας χρειάζεται
ἡ φωτογραφία, ὅταν φύγουμε ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό.
νά τή μεταφέρουμε καί νά ποῦμε στόν Θεό: “Βάλε μας
στόν παράδεισο, ὁρίστε ἥμασταν μέ τόν καθηγητή Ἴουστῖνο”». Ὁ Ἀββᾶς αὐτό τό ἀπέρριψε λέγοντας: «Εγώ νά
φωτογραφηθῶ μέ τούς κομμουνιστές; Θεέ μου, φύλαττε!
Μέ τίποτε! Γιά κανέναν λόγο!»
Ἕνα ἀπόγευμα τοῦ ἔτους 1978, ὁ Ἀββᾶς δέν πῆγε στήν ἐκκλησία, γιατί ἔγραφε κάτι. Ἡ ἀδελφή, πού ἦταν
ὑπεύθυνη γιά τήν ἐκκλησία, ἐπαλήθευε τό ἀκριβές του
χρόνου πάντοτε σύμφωνα μέ τή δική του ὥρα. Ἔτσι
ἔκανε καί αὐτήν τή φορά. Ἀμέσως πῆρε εὐλογία, και
ὁ Ἀββᾶς τῆς εἶπε: «Μνημονεῦστε καί ἐμένα στήν προσευχή!» Ἡ ἀδελφή τοῦ ἀπάντησε: «Ἀββᾶ, οἱ προσευχές
μου εἶναι μικρές». Αὐτός τότε τῆς εἶπε: «Δέν ὑπάρχουν
μικρές προσευχές. Κάθε προσευχή είναι στῦλος ἀπό τή
γῆ ὥς τόν οὐρανό!»
Ὁ Ἀββᾶς ἦταν πάντοτε ἀκριβής σέ ὅλα, στο λεπτό. Το
ρολόι στην κουζίνα ὑπολειπόταν τῆς δικῆς του ἀκριβείας.
Ὁ Ἀββᾶς εὐλόγησε τις διάφορες ἀσκήσεις τῆς προσευχής καί τῆς νηστείας καί δέν ἔκανε τάματα. Ἔλεγε: «τάματα πρέπει νά τά τηρεῖς πάντοτε, ὅσο ζεῖς. Κανείς
δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει ἀφρόντιστο τό τάμα! Καί ὅταν τό
ἀφήνει, τότε αὐτό εἶναι ἁμαρτία».
Ἔλεγε ὁ Ἀββᾶς: «Οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές δὲν ἔχουν
τίποτε δικό τους, δέν ἔχουν χρήματα νά ἐνδύσουν τούς
πτωχούς, τούς ἐν ἀνάγκῃ καί τούς συνανθρώπους τους.
Ἀλλά ἀντ' αὐτοῦ μποροῦν νά παρακαλέσουν τόν Θεό για
ἐκείνους. Παρόμοια, ὅταν μιά μοναχή βοηθᾶ μιάν ἄλλη μοναχή στά διακονήματα, τότε ἀναπτύσσεται μεγάλη ἀγάπη
ἀναμεταξύ τους, καί αὐτό εἶναι εὐάρεστο καί στόν Θεό».
Πάντοτε, ὅταν ὁ Ἀββᾶς ἔβγαινε ἀπό τό κονάκι, κοιτοῦσε στόν οὐρανό καί ἔκανε τόν σταυρό του.
Ὁ Ἀββᾶς τελοῦσε τή Θεία Λειτουργία καθημερινά. Πάντοτε είχε μαζί του εὐωδιαστό γαλήνιο θυμίαμα. Ἕνα
κομματάκι ἀπό αὐτό καιγόταν σιγά καί διαρκοῦσε σχεδόν σέ ὅλη τή Θεία Λειτουργία. Πάντοτε ὑπενθύμιζε στη
μοναχή, πού εἶχε τό διακόνημα τῆς ἐκκλησάρισσας (ὑπεύθυνης γιά τήν ἐκκλησία), να βάζει τεμάχιο ἀπό αὐτό τό
θυμίαμα στήν ἀκολουθία γιά τούς κεκοιμημένους, ὥστε
νά μυρίζουν θυμίαμα καί οἱ ψυχές ἐκείνων στόν οὐρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου