Να σώσεις το μωρό για την αιωνιότητα .Ιερέας Βαλέριος Ντουχάνιν

 

Η αγάπη της μητέρας είναι πιο απαλή από μετάξι και πιο τρυφερή από την πρωινή αυγή. Είναι ακριβότερη από διαμάντια και ομορφότερη από τις πιο θαυμάσιες ομορφιές του κόσμου μας. Είναι ήρεμη, σαν πηγή. Αλλά αν χρειαστεί, θα αγωνιστεί για το παιδί της έτσι όπως αγωνίζονται για τους δικούς τους οι πιο εξειδικευμένοι πολεμιστές.

 

Θα μοιραστούμε μια ιστορία μέσα απ’ τη ζωή. Αυτό συνέβη μόλις τώρα. Και δε φαίνεται να υπάρχει κάτι ασυνήθιστο. Μα αν κάποιος είναι πολύ ευαίσθητος, ας μη διαβάσει αυτή την ιστορία.

 

Εκείνη είναι μια πολύτεκνη μητέρα. Και αγαπάει απερίφραστα τα παιδιά της. Ο Θεός ευλόγησε την οικογένειά τους. Γέννησαν έξι παιδιά. Με μια σειρά παιδιά έτρεχε βιαστικά στο ναό ή στο γυμναστήριο. Με μια προσευχή στα χείλη και ένα ζεστό χαμόγελο, εργαζόταν από την αυγή μέχρι το σούρουπο. Έτσι όπως εργάζονταν από παλιά οι γυναίκες στη Ρωσία.

 

Οι δοκιμασίες, όπως συνηθίζεται, τους επισκέφτηκαν. Ούτε δικό τους σπίτι, ούτε ιδιαίτερος ο μισθός του άντρα της. Αλλά εκείνη «θαυμάσιο θαύμα» απαντούσε χαρούμενα «Όπως δώσει ο Θεός, έτσι θα είναι. Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε κάπως». Και η βοήθεια του Θεού δεν τους εγκατέλειψε. Εκείνη κατάφερε να ανοίξει νηπιαγωγείο στο σπίτι και έπαιρνε μισθό από το κράτος. Κανένα από τα παιδιά δε στερήθηκε την αγάπη και την προσοχή της. Σε έναν μικρό χώρο, αλλά χωρίς εντάσεις μεγάλωσαν, από μικρή ηλικία στην αμοιβαία επικοινωνία, παίρνοντας ένα σημαντικό μάθημα.

 

Και να, στη μήτρα της κυοφορούσε το έβδομο. Καρπός αγάπης και προσευχής. Αγαπητό, πολυπόθητο παιδί.

 

Ο κόσμος μας είναι τόσο παράξενος και ακατανόητος. Κάποιος τρομοκρατείται και μόνο στη σκέψη ότι θα συλλάβει παιδί. Ο κόσμος μας είναι αντιφατικός. Κάποιος δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα παιδί. Και στην απρόσμενη ευτυχία του -επειδή κάθε παιδί φέρνει ευτυχία, μερικές φορές ακατανόητα ή δικαιολογημένα με μεγάλη καθυστέρηση- βλέπει ένα πρόωρο, περιττό βάρος. Ενώ κάποιος άλλος γεννάει τόσα, όσα στέλνει ο Θεός. Όπως ήταν πάντα αποδεκτό στη Ρωσία. Γιατί ο Θεός ευλόγησε τη Ρωσία. Και οι Ρώσοι το ξέρουν με όλη τους την καρδιά: όπου υπάρχουν παιδιά, εκεί είναι παράδεισος και όσο περισσότερα παιδιά υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερη ουράνια χαρά υπάρχει στην οικογένεια.

 

Εκείνη το ήξερε αυτό. Κουβαλούσε το παιδί της. Προσευχόταν, είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό. Και κάποια στιγμή παρατήρησε ότι αιμορραγούσε.

 

Πρέπει να προσθέσουμε εδώ, ότι όντας ενεργή μαμά, συνέχιζε να εργάζεται. Αλλά οι αυτές οι δουλειές ήταν συνηθισμένες για μια πολύτεκνη οικογένεια. Πράγματι, ας θυμηθούμε το κλασικό, οι γυναίκες στα ρωσικά χωριά δε φοβούνται τη φωτιά, το άλογο δεν το αφήνουν να καλπάσει μακριά. Στη μέση της επιτόπιας δουλειάς, έφερναν στον κόσμο υγιή παιδιά. Και τα ίδια τα παιδιά διδάσκονταν να εργάζονται από μικρή ηλικία. Ωστόσο (και αυτό επιβεβαιώνεται από τα παλιά χρόνια) ζούμε σε έναν κόσμο με πόνο, έναν κόσμο με απώλειες.

 

Εκείνη δεν ήθελε μια απώλεια και γι’ αυτό, έχοντας στρέψει όλη της την προσοχή στον Παντοδύναμο, στράφηκε επίσης και στους γιατρούς. Εκείνη τη στιγμή το μωρό στη μήτρα της μητέρας ήταν δεκαπέντε εβδομάδων. Οι γιατροί προσδιόρισαν ότι ήταν αποκόλληση από τον πλακούντα και έβαλαν τη μαμά για ειδική φροντίδα.

 

Ζήτησε από όλους τους γνωστούς της να προσευχηθούν και προσευχόταν και η ίδια. Και ακόμα, συμβουλευόταν ιερέα. Διότι μπορούσε να έρθει η μέρα και ώρα που το μωρό θα γεννηθεί πολύ νωρίς. Η σωματική του υπόσταση θα είναι ασύμβατη με τον κόσμο μας και τότε θα πρέπει να αγωνιστεί για την αθάνατη ψυχή του.

 

Ποτέ δε θα κατανοήσουμε γιατί ο Θεός, ο οποίος έδωσε ζωή στο παιδί στη μήτρα της μητέρας, δεν το άφησε να γεννηθεί στην ώρα του και το πήρε πολύ νωρίς από τον αμαρτωλό μας κόσμο. Η αρχή μιας οποιασδήποτε παθολογίας και οποιουδήποτε πρόωρου θανάτου είναι η διαφθορά του κόσμου από την αμαρτία. Είμαστε κληρονόμοι μιας κατεστραμμένης φύσης και γι’ αυτό φέρουμε τις καταστροφικές συνέπειες της αμαρτίας. Αλλά ακόμα και οι πιο μοιραίες συνέπειες συμπεριλαμβάνονται στην Πρόνοια του Θεού. Πώς να το κατανοήσουμε αυτό; Το μυστήριο της Πρόνοιας θα παραμείνει μυστήριο.

 

Και να που αυτή η ασύλληπτη μέρα έφτασε. Συνέβη αυτό που αποκαλούν χονδροειδώς «αποβολή». Η εγκυμοσύνη διακόπηκε.

 

Γεννήθηκε. Ήταν όλος κι όλος δεκαπέντε εκατοστά. Ένα μικρό ανθρωπάκι. Μα τόσο αληθινό, με δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια. Μπόρεσε να δει το φύλο. Ήταν αγόρι. Ο πολυπόθητος, αγαπημένος γιόκας της. Η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά, εκείνη το έβλεπε. Ήταν ζωντανός!

 

Τρεφόταν από εκείνη μέσω του ομφάλιου λώρου. Βρέθηκε στο εξωτερικό περιβάλλον πολύ νωρίς και δεν μπορούσε να επιζήσει στον αφιλόξενο, επιθετικό κόσμο μας. Αλλά υπήρχε εκείνη που ξεπέρασε την εξωτερική επιθετικότητα, επειδή τον αγάπησε δίχως όρια, η μαμά του. Τον κοίταξε στοργικά, τόσο αγαπητός, ανεκτίμητος. Όμως, συνειδητοποιώντας ότι υπήρχε πολύ λίγος χρόνος, βούτηξε το χέρι στον αγιασμό, το οποίο βρισκόταν ακριβώς εδώ στο κομοδίνο.

 

Για όλα αυτά είχε μιλήσει νωρίτερα με τον ιερέα και εκείνος της είπε τότε τι να κάνει και πώς. Ετοιμαζόταν γι’ αυτό και προσευχόταν να μην τη βρει αυτή η στιγμή απροετοίμαστη ψυχικά. Το νερό θα μπορούσε να είναι και απλό, συνηθισμένο. Αλλά εκείνη έφερε αγιασμό, ήθελε τα πάντα να είναι ιερά στο μυστήριο. Και αυτή η στιγμή ήρθε!

 

Κύριε ευλόγησον!

 

Συνέβη έτσι, που δεν υπήρχε κανένας στον θάλαμο εκείνη τη στιγμή. Και αυτό εκείνη το εξέλαβε σαν έλεος του Θεού, σαν να εκτελείτο ένα μεγάλο μυστήριο, η πνευματική γέννηση του μικρού ανθρωπάκου στην αιώνια ζωή. Το σπλάχνο της, το αγαπημένο της παιδάκι, το οποίο τώρα γεννήθηκε «από το νερό και το Πνεύμα» (Ιωαν. 3:5). Και σε αυτή τη στιγμή δε θα έπρεπε να υπάρχει καμία φασαρία, κραυγές οποιουδήποτε, ούτε προσωπικό που τρέχει τριγύρω.

 

Ο Κύριος έτσι το έκανε, ώστε κανένας ξένος να μην παρίσταται εκεί, όπου οι άγγελοι δέχονταν τον νεοβαπτισμένο. Στην ιερή σιωπή, στην πιο μύχια σιωπή του μυστηρίου η μαμά πραγματοποίησε το Βάπτισμα.

 

«Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Αλέξανδρος στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν».

 

Με αυτά τα λόγια, έριξε τρεις φορές νερό στο κεφάλι του γιου της και η Θεία Χάρη τον έπλυνε ανεξήγητα και μυστηριακά. Δόξα Σοι, τω δείξαντι το Φως! Η Ζωοδόχος Τριάδα, η Αδιαίρετος Τριάδα, το όνομα της Οποίας είναι Αγάπη, γέννησε το νεοβαπτισμένο μωρό στην αιώνια ζωή. Εκεί όπου ο θάνατος ήθελε να κάνει τον θρίαμβό του, έλαμψε η πνευματική νίκη.

 

Ούτε που φανταζόμαστε τι μας ανέθεσε και μας εμπιστεύτηκε ο Θεός. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και Δημιουργού συμμετέχουν στη δημιουργία νέων ανθρώπων. Ας μη σκεφτεί κανείς ότι στη σύλληψη του παιδιού πραγματοποιείται μόνο το σαρκικό. Όχι, εκεί επιτυγχάνεται το θεϊκό μυστήριο του Θεού. Η μεταφορά από την ανυπαρξία στην ύπαρξη είναι δώρο Θεού, ο οποίος δημιούργησε όλο τον κόσμο από το τίποτα. Αυτοί που δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού Σωτήρα, συντελούν και στη σωτηρία νέων ανθρώπων. Στους γονείς έχει εμπιστευτεί τη μοίρα του παιδιού. Οι γονείς του έδωσαν όνομα. Οι γονείς, αν είναι αρκετά σοφοί, θα τον εισάγουν επίσης στο μυστήριο της σωτηρίας. Ο Θεός καλεί τους γονείς να γίνουν φύλακες – άγγελοι των παιδιών τους, δηλαδή να τα προστατεύουν απ’ την αμαρτία και να τους θρέφουν με τη ζωοδόχο δροσιά του Αγίου Πνεύματος.

 

Ας αναλογιστούμε πόσο πολύ μας εμπιστεύτηκε. Τόσο πολύ που γίνεται τρομακτικό.

 

Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτόν τον απλό νοσοκομειακό θάλαμο, που μεταμορφώθηκε για μια στιγμή σε ναό του Θεού, απλώνοντας τους θόλους του μέχρι τον Ουρανό. Η αιωνιότητα διαλύθηκε με λίγα δευτερόλεπτα μυστηρίου, έτσι ώστε ο βαπτισμένος να πάρει τα οφέλη της αιωνιότητας. Τώρα έμεινε για τους αγίους που κατοικούν στον ουρανό να πάρουν την ψυχή του νεοβαπτισμένου από εξασθενημένο σώμα. Η καρδούλα του σύντομα σταμάτησε να χτυπά. Εγκατέλειψε την αμαρτωλή γη μας. Αλλά αυτό δεν ήταν τόσο τραγικό, όσο θα μπορούσαμε να υποθέσουμε. Για ένα τόσο καθαρό μωρό σαν άγγελος, η αληθινή κατοικία είναι στον ουρανό. Μια απερίγραπτη, βαθιά ειρήνη κατοίκησε την καρδιά της μαμάς. Αντί για στεναχώρια, έλαμψε η πνευματική χαρά.

 

Ευχαριστεί τον Κύριο και θεωρεί ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο έλεος του Θεού. Το παιδί χωρίστηκε από τον επίγειο κόσμο, εισερχόμενο στις πύλες του παραδείσου του Θεού, που μας δόθηκε από τον Χριστό με μεγάλη αγάπη.

 

Της έδωσαν το σώμα του μωρού και το έθαψε στο νεκροταφείο κοντά στους συγγενείς της. Και ο ιερέας έκανε την κηδεία του μωρού, όπως συνάδει σε αυτή την περίπτωση.

 

Ο κόσμος μας είναι ένα μυστηριώδες πεδίο μάχης. Σε έναν απελπισμένο αγώνα το καλό και το κακό συγκλίνουν, διακυβεύονται άπειρα πράγματα, οι καρποί αυτού του αγώνα επεκτείνονται και στα παιδιά μας. Μα και εδώ υπάρχει το έλεος του Θεού, συναντιούνται οι πνευματικοί νικητές.

 

Ακριβώς όπως ο ήλιος αντανακλάται σε ένα μικρό καθρεφτάκι, έτσι και κάθε μικρό παιδί είναι η εικόνα του Θεού. Και το ίδιο το παιδί είναι ανεκτίμητο δώρο Θεού.

 

Αγωνιστείτε, λοιπόν, για τη ζωή των παιδιών σας. Όσο για την αιώνια ζωή τους, αγωνιστείτε ακόμη περισσότερο.

 

Ιερέας Βαλέριος Ντουχάνιν

Μετάφραση: Aργυρώ Γιαβροπούλου

 

Pravoslavie.ru

 

11/9/2023