Καρκινος. Παντου. Μεσα του.
28 χρονων, μολις ειχε ανοιξει τα φτερα του. Δεν προλαβε να πεταξει.
Σαπια κι αυτα.
Ελιωνε σε ενα κρεβατι.
Ειχε τους δικους του διπλα του, αλλα ηταν πολυ μονος.
Τα λογια του ογκολογου στριφογυρνουσαν στο κεφαλι του με απιστευτη ταχυτητα και ακριβεια,
‘’Δεν ξερω παιδι μου αν θα τα καταφερεις.
Θα το παλεψουμε, αλλα δεν σου δινω ψευτικες ελπιδες’’.
Η μανα του ηταν μεσα στο γραφειο οταν ο ογκολογος ξεστομισε την μαυρη αληθεια.
Δεν εβγαλε αχνα.
Δεν εκλαψε.
Δεν κοιταξε τον γιο της στα ματια.
Θα φαινοταν η θλιψη στα ματια της.
Η απογνωση.
Και αυτο απαγορευοταν εκεινη τη στιγμη.
Τον συνοδευσε στο κρεβατι και βγηκε στην αυλη του νοσοκομειου.
Εκει ποτισε καθε λουλουδι, καθε φυτο, καθε πετρα, καθε πλακακι. Τα ποτισε με τα δακρυα της.
Δακρυα βουβα.
Τα πιο δυνατα.
Τα πιο αληθινα.
Τα δακρυα της μανας.
Η θεραπεια προχωρουσε.
Τα σχηματα χ/ο διελυαν με γεωμετρικη προοδο το σαπιο κορμι του νεαρου.
Ο καρκινος νικουσε κατα κρατος.
Ο νεαρος τις μοναχικες του ωρες ειχε για συντροφια δυο ακουστικα και τις αγαπημενες του νοτες να τον συντροφευουν στο νοερο ταξιδι προς την ελευθερια.
Οι επισκεψεις του διευθυντη της κλινικης, των γιατρων και των νοσηλευτριων του εδιναν κουραγιο στα λογια.
Εκεινος ομως δεν ηταν καθολου λιποψυχος.
Ηταν γενναιος.
Εσφιγγε τα δοντια καθε φορα που τον φλεβοκεντουσαν.
Υπεμενε στωικα καθε μαρτυριο (χ/ο, c/t, ακτινοβολιες, παυσιπονα, παυσιπονα, παυσιπονα, ναρκωτικα για τον πονο που ηταν αβασταχτος πλεον).
Θα πρεπει να ηταν η 8η εβδομαδα χ/ο θαρρω οταν πηγε τρικλιζοντας απο την αδυναμια στις νοσηλευτριες.
Τους ειπε με τρεμαμενη φωνη οτι δεν επιθυμει αλλο μαρτυριο. Ηθελε να τον αφησουν να πεθανει.
Ναι, δεν αντεχε αλλο.
Ανθρωπος ειναι.
Ειχε ορια.
Οι νοσηλευτριες, κρατωντας με δυσκολια τα δακρυα τους, τον πηραν απο το χερι και τον ξαπλωσαν στο κρεβατι.
Ηταν 3 το πρωι.
Εκλεισε τα ματια….
Οταν τα ανοιξε βρεθηκε να περπαταει σε εναν κακοτραχαλο χωματοδρομο μαζι με τον πατερα του.
Περπατουσαν ξυπολητοι με δυσκολια.
Οι κοφτερες πετρες τους ματωναν τα ποδια.
Αφου περπατησαν για 2 ωρες περιπου εφτασαν σε ενα υψωμα οπου στην κορυφη υπηρχε ενα ξωκλησι.
Ο νεαρος δεν ειχε και τις πιο δυνατες σχεσεις με την εκκλησια, τα τυπικα οπως ο περισσοτερος κοσμος.
Ειπε στον πατερα του να πανε να αναψουν ενα κερι.
Εκεινος αποκριθηκε πως δεν μπορουσε να ανεβει το υψωμα.
Το παλικαρι πηγε μονο του.
Φτανοντας στο ξωκλησι, εκανε το σταυρο του και μπηκε μεσα.
Τα ποδια του ηταν ματωμενα και πονουσαν οικτρα.
Πηρε 4 κερια (ενα για καθε μελος της οικογενειας του) και πλησιασε να τα αναψει.
Οταν τα αναψε φωτιστηκε καλυτερα ο χωρος και διεκρινε στο βαθος, εκει που καθονται οι δεσποταδες, μια φιγουρα.
Πλησιασε λιγο και κοιταξε καλυτερα.
Ηταν ο Χριστος!
Φορουσε εναν εκτυφλωτικο λευκο μανδυα και καθοταν με σκυμμενο κεφαλι σα να περιμενε καποιον με οχι καλα νεα.
Ο νεαρος εμεινε στηλη αλατος.
Οταν συμμαζεψε τις σκεψεις του, εσκυψε το κεφαλι του και ψελλισε:
- Κυριε, ειμαι ενα βασανισμενο παιδι.
Θελεις να με ευλογησεις;
Ο Χριστος εγνεψε στο παλικαρι να πλησιασει.
Τον σκεπασε με τον μανδυα Του.
Το παλικαρι εκλεισε τα ματια απο δεος….
Οταν ανοιξε τα ματια ηταν στο κρεβατι του.
Λουσμενος στον ιδρωτα και την αγωνια.
Δεν θυμοταν να ηταν σε κρεβατι.
Ηταν σιγουρος πως ηταν εκει στο ξωκλησι.
Πώς βρεθηκε στο κρεβατι;
Τί εγινε;
Τα ποδια του πονουσαν αλλα δεν ηταν ματωμενα πια...
Υστερα απο δυο μερες μπηκε στον θαλαμο ο διευθυντης της κλινικης με τους γιατρους και τις νοσηλευτριες.
Μερικες εκλαιγαν.
Αλλες παλι, οχι.
- Εδω εχουμε μια αισια εκβαση ειπε με τη βραχνη φωνη του ενω μια ανεπαισθητη συσπαση μερικων μυων σχηματισαν ενα διακριτικο στραβο χαμογελο στο προσωπο του το οποιο εσπευσε να το μαζεψει, διευθυντης ηταν αλλωστε επρεπε να ειναι σοβαρος.
Το παλικαρι ακουσε αλλα εμεινε αταραχο.
Ηξερε πριν απο τον διευθυντη οτι δεν θα πεθανει.
Οχι απο καρκινο.
Οχι εκεινη τη χρονια.
Το παλικαρι αυτο σημερα ζει αναμεσα μας.
Γνωριζω οτι ολο αυτο που διαβασατε ειναι αληθινο.
Και ειναι το ζωντανο παραδειγμα πως ο καρκινος μερικες φορες νικιεται.
Και αυτο ειναι πολυ καλο νεο για μια ημερα σαν τη σημερινη.
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου