Μην απαντάς
Δεν πρέπει ποτέ να συνομιλούμε με δαίμονες
Το 1986 πέρασα δεκατέσσερις ημέρες σε ένα καταφύγιο στο μοναστήρι του Saint Tikhon στο South Canaan της Πενσυλβάνια. Μένοντας στις μοναστικές συνοικίες, είχα δύο εβδομάδες υπέροχης συναναστροφής με άλλους μοναχούς, προσκυνώντας στο ναό τους, έφαγα μαζί τους στην τράπεζα, περπατούσα στα μονοπάτια μέσα στο δάσος τους, προσευχόμουν στο μεγάλο Ορθόδοξο νεκροταφείο τους και επισκέφθηκα το βιβλιοπωλείο σεμιναρίου.
Ένα βράδυ με ξύπνησαν γύρω στις δύο το πρωί με ένα χτύπημα στην πόρτα, με κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. Ξαφνιασμένος από έναν ήσυχο ύπνο, συνειδητοποίησα ότι το όνομά μου φώναζαν από κοινού από τρεις φωνές, με χλευαστικό τόνο, και ότι το χτύπημα δεν ήταν στην πόρτα του κελιού μου, αλλά στον εξωτερικό τοίχο. Φοβισμένος, άπλωσα το χέρι μου στο απόλυτο σκοτάδι, αρπάζοντας το κομποσκοίνι μου από το ξενύχτι. Οι φωνές φώναζαν, «Πάτερ Τρύφωνα, πάτερ Τρύφωνα, πάτερ Τρύφωνα», από την άλλη πλευρά της πόρτας και μετά κινούνταν σε έναν τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου. Το χτύπημα συνεχίστηκε από τον εξωτερικό τοίχο.
Δεν είπα τίποτα, γιατί αμέσως κατάλαβα ότι οι φωνές ήταν δαιμονικές και με κορόιδευαν καλώντας με τρεις φωνές, αφού ο Τρύφων σημαίνει «τρεις φωνές». Ήμουν πολύ φοβισμένος για να σηκωθώ, αλλά συνέχισα να προσεύχομαι την προσευχή του Ιησού για περίπου μία ώρα. Μόλις σταμάτησαν οι φωνές, κατάφερα να πιάσω το φως που ήταν δίπλα στην πόρτα, σηκώθηκα να ανάψω μια λαμπάδα μπροστά στις εικόνες και επέστρεψα στο κρεβάτι, όπου συνέχισα την προσευχή του Ιησού.
Μετά την πρωινή λειτουργία, βγήκα έξω για να δω αν υπήρχε ένα κλαδί δέντρου που χτυπούσε στο εξωτερικό του δωματίου μου. Δεν υπήρχαν μόνο δέντρα, αλλά δεν υπήρχαν ίχνη στο χιόνι που είχε πέσει την προηγούμενη μέρα.
Κατά τη διάρκεια του τραπεζιού το επόμενο απόγευμα, είπα στους συγκεντρωμένους μοναχούς τι είχε συμβεί, και η αφήγηση μου έγινε σιωπή. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα σκεπτόμενος ότι όλοι πίστευαν ότι ο καημένος ο πατέρας Τρύφωνας πρέπει να είναι ψυχικά άρρωστος.
Αργότερα το ίδιο βράδυ, ενώ καθόταν με έναν από τους μοναχούς στην κουζίνα, τρώγοντας μια πατάτα στο φούρνο μικροκυμάτων, έθεσε το θέμα. Είπε ότι η σιωπηλή απάντηση από τους μοναχούς ήταν αποτέλεσμα σοκ, γιατί είχε συμβεί στον τελευταίο μοναχό που είχε μείνει σε εκείνο το κελί. Συνέχισε λέγοντάς μου ότι το κελί δίπλα μου χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη για χρόνια, μετά από μια λειτουργία εξορκισμού που είχε κάνει ο επίσκοπός τους αρκετά χρόνια νωρίτερα. Όταν προέκυψε η δεύτερη ανάγκη για εξορκισμό, το δωμάτιο εγκαταλείφθηκε.
Μοιράζομαι αυτή την εμπειρία για να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου ότι οι δαίμονες υπάρχουν, και είναι οι εχθροί του Θεού και οι εχθροί της ανθρωπότητας. Χρησιμοποιούν τέχνασμα και εξαπάτηση για να μας ρίξουν κάτω, και υπηρετούν τον διάβολο, που είναι ο μεγάλος απατεώνας. Είναι σημαντικό να μην μπούμε ποτέ σε συζήτηση μαζί τους και να μην τους απαντήσουμε, είτε μας μιλούν απευθείας όπως συνέβη σε μένα είτε μας δελεάζουν με κακές σκέψεις. Δεν μπορούν να έχουν καμία εξουσία πάνω μας αν δεν τους την δώσουμε. Ο Θεός μας είναι πιο ισχυρός από τον διάβολο και όλους τους πεσμένους αγγέλους, και μπορούν να διασκορπιστούν επικαλώντας το Άγιο Όνομα του Ιησού.
Όταν εκείνοι οι δαίμονες με φώναξαν, αν είχα απαντήσει, θα είχαν αποκτήσει εξουσία πάνω μου. Παραμένοντας σιωπηλοί και επικαλούμενοι το όνομα του Ιησού, με άφησαν. Ευλογήσαμε το δωμάτιό μου με αγιασμό εκείνο το βράδυ, ανάψαμε τη λάμπα πριν από τις εικόνες και έφυγαν.
Με αγάπη εν Χριστώ,
Ηγούμενος Τρύφωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου