Ψαλμός 126!!!ΕΡΜΗΝΕΙΑ.Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν σου καὶ τὴν ἔξοδόν σου ἀπὸ τοῦ νυν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος.

Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν σου καὶ τὴν ἔξοδόν σου ἀπὸ τοῦ νυν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος.

Υπάρχουν εἴσοδοι καὶ ἔξοδοι τοῦ ἀνθρώπου στὰ ὅρια τοῦ ἐπίγειου βίου,ὑπάρχει ἐπίσης εἴσοδος καὶ ἔξοδος σὲ ὑπαρξιακὴ διάσταση. Στην πρώτη περίπτωση ἀναφερόμαστε στὸν καθ᾿ ἡμέραν βίο μας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου ἄπειρες συνθῆκες καὶ συμβεβηκότα μᾶς ἐπηρεάζουν. Θυμίζω τὴν προσευχὴ τοῦ συναγμένου λαοῦ ποὺ δέεται γιὰ ἕνα ἀντρόγυνο που ξεκινάει τὴ νέα του ζωή: ... εὐλόγησον αὐτῶν εἰσόδους καὶ ἐξόδους (Ακολουθία τοῦ γάμου). Θυμίζω ἐπίσης τὴν εὐσεβὴ συνήθεια τῶν πιστῶν νὰ κάνουν τον σταυρό τους βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι τους, καὶ νὰ τὸν ξανακάνουν ὅταν γυρίζουν, στὴν πρώτη πράξη ἀναφέροντας τὴ ζωή τους στὸν Θεὸ καὶ στὴ δεύτερη εὐχαριστώντας τον.

Ιδιαίτερη ὅμως σημασία ἔχει ἡ ἀναφορὰ τοῦ στίχου σὲ ὑπαρξιακὴ διάσταση, δηλώνοντας ὡς εἴσοδο τὴ γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, καλύτερα τὴν ἀναγέννησή του μὲ τὸ βάπτισμα, καὶ ὡς ἔξοδο τὸν θάνατο, καλύτέρα τὴν κοίμησή του στην προοπτικὴ τῆς κοινῆς ἀνάστασης. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καταθέτει τοὺς ὅρους κάθε εἰσόδου καὶ ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ποιεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι' ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει (Ἰωάν. 10,9).

 

· ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν [...]· τοῦ γὰρ καὶ γένος εσμέν (Πράξ. 17,27). Ονομάζει μάλιστα τὴν περὶ Θεοῦ ἄγνοια (τὶς

ας μάτην» ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου) «χρόνους ἀγνοίας».

Αὐτὴ τὴ μάταιη πορεία διαπιστώνει καὶ ὁ προφήτης Σοφονίας: Καὶ

ἶσαι ἡ δύναμις αὐτῶν εἰς διαρπαγὴν καὶ οἱ οἶκοι αὐτῶν εἰς ἀφανισμόν,

 

· οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ οὐ μὴ κατοικήσουσιν ἐν αὐταῖς καὶ κα-

ταφυτεύσουσιν ἀμπελῶνας καὶ οὐ μὴ πίωσι τὸν οἶνον αὐτῶν (Σοφον.

113). Σὲ μιὰ ἄλλη μάλιστα διάσταση ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης θὰ

Επισημάνει ὅτι: Ὁ τὴν ἑαυτοῦ σάρκα βουληθεὶς πολεμῆσαι ἢ νικῆσαι ἐξ ἑαυτοῦ, εἰς μάτην τρέχει. Ἐὰν γὰρ μὴ Κύριος καταλύσῃ οἶκον σαρκός, καὶ οἰκοδομήσῃ οἶκον ψυχῆς, εἰς μάτην ἠγρύπνησε καὶ ἐνήστευσεν ὁ καταλύων.

* Εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν, ἐγείρεσθαι μετὰ τὸ καθῆσθαι, οἱ

ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῷ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον.

Πάλι τὸ «εἰς μάτην», αὐτὴ ἡ τραγικὴ κατάσταση τῆς ἱστορίας. Ὁ

στίχος σημαίνει: Χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ματαίως ξυπνᾶτε ἀπὸ τὰ βαθιὰ χαράματα γιὰ νὰ πᾶτε στὶς ἐργασίες σας. Ματαίως σηκώνεστε μετὰ ἀπὸ κάθε ἀνάπαυση τρῶτε τὸ ψωμί σας μὲ πολὺ κόπο καὶ πόνο, ἐνῶ ὁ Κύριος δίνει στοὺς ἀγαπητούς του ἤρεμο ύπνο.

Ὁ στίχος λειτουργεῖ καὶ ὡς πρωθύστερο σχόλιο στὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ θεία Πρόνοια: Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγω

μεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; Πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων.

Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν (Ματθ. 6,31-33).

 

 

3 Ἰδοὺ ἡ κληρονομία Κυρίου υἱοί, ὁ μισθὸς τοῦ καρποῦ τῆς γαστρός.

Η θεογνωσία προκύπτει ἀπὸ κύηση και τελειώνεται ὡς τοκετός.

Πολύ περισσότερο, αὐτὴ ἡ διὰ βίου ἄσκηση (κύηση) ἐπιφέρει στὸ τέλος της μια θεοπρεπή κατάσταση, τὴ θεία υἱοθεσία. Οι κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, κατάσταση που λειτούργησε ὡς ὑπόσχεση στοὺς

Πατριάρχες, στοὺς Προφῆτες καὶ στοὺς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁλοκληρώθηκε ὅμως διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παιδὸς τοῦ Πατρὸς καὶ ἀδελφοῦ τῶν πιστῶν. Η, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μὲ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: Ὅσοι γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ. Οὐ γὰρἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾽ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα θεοῦ. Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ (Ρωμ. 8,14-17).

 

4 Ὡσεὶ βέλη ἐν χειρὶ δυνατοῦ, οὕτως οἱ υἱοὶ τῶν ἐκτετιναγμένων.

Οἱ κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ, μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ βέλη κατὰ τῶν νοητῶν ἐχθρῶν γιατὶ ἀντλοῦν δύναμη ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχει μιὰ ἀντίστιξη στὴ διατύπωση τοῦ στίχου ἐν ἀναφορᾷ πρὸς ἄλλα βέλη, τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ, τουτέστιν τὰ βέλη τῶν παθῶν, τὰ ὁποῖα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει βέλη τοῦ πονηροῦ πεπυρωμένα, καὶ καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ἐνδυθοῦν τὴν πανοπλία τοῦ Πνεύματος γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν: Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν

ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐν πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι (Ἐφ. 6,14-16).

Ἐκτετιναγμένοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ αἰχμαλωτίστηκαν καὶ ἐξορίστηκαν, ἀλλὰ τώρα οἱ ἀπόγονοί τους μποροῦν νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴ Σιὼν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κατὰ μία ἄλλη προσέγγιση, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν γεράσει κατὰ τὴν ἡλικία καὶ περιμένουν ἀπὸ τὰ παιδιά τους προστασία.

 

5 Μακάριος ὃς πληρώσει τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ ἐξ αὐτῶν· οὐ καταισχυνθήσονται, ὅταν λαλῶσι τοῖς ἐχθροῖς αὐτῶν ἐν πύλαις.

Μακάριος εἶναι ὅποιος στὴ φαρέτρα του ἔχει αὐτὰ τὰ ἐφόδια τῆς θείας δύναμης, γιατί μπορεῖ νὰ φρουρήσει τις πύλες τῆς ψυχῆς του ἀπὸ τὶς προσβολὲς τῶν πολεμίων, νὰ παραμείνει ἀπρόσβλητος καὶ νικηφόρος στὸν πνευματικό πόλεμο.