Το κείμενο βασίζεται σε πραγματικές αναρτήσεις από το προφίλ της ακτινολόγου Ευτέρπης Κωνστανταρόγιαννη στα κοινωνικά δίκτυα, διασκευασμένες για τις ανάγκες της παρούσας ανάρτησης.
17 Σεπτεμβρίου, της αγίας Σοφίας
Σήμερα γιορτάζει το Νοσοκομείο μας, το δεύτερο σπίτι μας.
Όταν πρωτοήλθα εδώ κι αντίκρυσα τους πρώτους ασθενείς ένιωσα ένα σφίξιμο κι αυθόρμητα είπα: «Τι φταίνε αυτά τα παιδάκια, Θεέ μου και ταλαιπωρούνται έτσι;»
Ύστερα παρουσιάστηκα στη Μονάδα μου, την Ογκολογική Μονάδα Παίδων και το σφίξιμο έγινε κόμπος που με έπνιγε. Χαζεύοντας τις κλειστές πόρτες το μάτι μου καρφώθηκε σε μια ταμπέλα και λύγισα. «Ιατρείο πόνου, 3 κλίνες». Ιατρείο πόνου… Όχι του πόνου που είναι διάχυτος σ’ όλη την πτέρυγα κι έχει ματώσει καρδιές, μα του πόνου που δεν αντέχεται, που είναι τόσος που θέλει ειδική αντιμετώπιση…
«Το 80% των ασθενών μας θεραπεύονται» μου είπε με χαμόγελο αισιοδοξίας μια συνάδελφος στο καλωσόρισμα.
«Και το 20%;» της απάντησα. «Έχεις αντιμετωπίσει παιδί που πεθαίνει από καρκίνο;» τη ρώτησα με αγωνία, δίχως να πάρω απάντηση.
«Όταν θα κάνεις βόλτα στους θαλάμους, θα σταματήσεις να κλαψουρίζεις και να παραπονιέσαι για ανοησίες και μικροπράγματα» είπε η τραπεζοκόμος που έτυχε να είναι πιο κει και άκουσε την κουβέντα μας. «Τότε θα καταλάβεις πόσο τυχερή είσαι, που είσαι ζωντανή και υγιής. Κοίτα τα μάτια ενός άρρωστου παιδιού και δώσε του ανακούφιση. Τότε θα νιώσεις ευτυχισμένη» μου ’πε και μ’ ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη μ’ αποχαιρέτησε.
Από κείνη τη μέρα αποφάσισα να ανθίσω εδώ, που με φύτεψε η ζωή.
Κάθε μέρα βλέπω σπασμένες φτερούγες, όνειρα σκόρπια, δάκρυα που στέγνωσαν στο περίμενε μιας ελπίδας.
Τι να ευχηθώ, ανήμερα της γιορτής μας; Όλες οι ψυχούλες να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι τους. Και να μην έλθει καμία άλλη στη θέση τους! Ναι, το εννοώ! Να αδειάσουν όλες οι κλίνες, να κλείσει η μονάδα! Ουτοπική ευχή; Ναι, ίσως. Εγώ όμως, αυτό θέλω!
Πάντα με νευρίαζαν οι επισκέψεις διάσημων στα νοσοκομεία χρονιάρες μέρες. Θεωρούσα πως γίνονταν μόνο για το θεαθήναι και μόνο όταν υπήρχαν μπροστά κάμερες και φωτογραφικά φλας. Ύστερα από τη σημερινή μέρα, όταν είδα τα γυμνά από μαλλιά κεφαλάκια να στολίζονται με υπέροχα χαμόγελα, άλλαξα εντελώς γνώμη.
6 Φεβρουαρίου
Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία.
Αγία Σοφία της Κλεισούρας
Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, αλλά να εργάζεσαι σαν να είσαι αθάνατος.
2 Απριλίου
Ώρες-ώρες φοβάμαι αν θα αντέξω. «Κουβαλάω» το νοσοκομείο στο σπίτι μου, στον ελεύθερο χρόνο μου, στις συζητήσεις με τις φίλες μου. Τα ογκολογικά μας παιδάκια έγιναν κομμάτι της ζωής μου.
Κουράγιο!
Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.
Πάσχα
Σήμερα είχα εφημερία. Πρώτη φορά κάνω Πάσχα μακριά από τους δικούς μου. Είμαι στο γραφείο μου και χαζεύω από το τζάμι τους ανθρώπους έξω από το Νοσοκομείο. Περπατούν σχεδόν όλοι βιαστικά και στο πρόσωπό τους είναι διάχυτο το άγχος να τα προλάβουν όλα: τα ψώνια, τις ετοιμασίες του ταξιδιού, τα φαγητά… Πού να ’ξεραν πόσες μανούλες εδώ στη μονάδα θα έκαναν το παν για να ’ναι στη θέση τους! Από μακριά ακούγονται οι ψαλμωδίες από το εκκλησάκι του νοσοκομείου κι από την άλλη ακούω μακρόσυρτα και βαριά παιδικά βήματα στο διάδρομο, παρέα με το σταντ του ορού. Είναι οι καρδιές που ανεβαίνουν μήνες τώρα έναν Γολγοθά και προσμένουν καρτερικά την προσωπική τους ανάσταση.
Η μάνα του Τάκη χτες μου μίλησε πολύ απότομα και σχεδόν χωρίς αφορμή. Ξαφνιάστηκα. Συγκρατήθηκα και δεν έδωσα συνέχεια στο επεισόδιο. Η συνάδελφος μου είπε αργότερα πως ο πατέρας του Τάκη έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του πως θέλει διαζύγιο. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον καρκίνο που χτύπησε ξαφνικά την πόρτα του σπιτικού του, το φευγιό της γυναίκας και του παιδιού στην Αθήνα, τη φροντίδα των άλλων δύο μικρότερων παιδιών. Έσπασε. Κουβάλησε τα παιδιά στην πεθερά του και ζήτησε από τη γυναίκα του να χωρίσουν.
Κάπου είχα διαβάσει: «Να είσαι μαλακός με τους ανθρώπους… Δεν ξέρεις ο καθένας τι σταυρό κουβαλάει. Δεν ξέρεις πόσο έχει πονέσει. Πόσο έχει κλάψει. Πόση έχει νιώσει μοναξιά...
Πίσω από λάθη και πτώσεις, υπάρχουν αδύναμες ψυχές. Πίσω από σκληρές συμπεριφορές, υπάρχουν άνθρωποι πληγωμένοι.
Να είσαι µαλακός µε τους ανθρώπους. Να δίνεις ευκαιρίες. Να προσεύχεσαι για αυτούς. Πολλές φορές τα θαύματα, γίνονται εκεί που δεν τα περιμένεις...»
Είναι ώρα να το κάνω πράξη.
Χριστός Ανέστη!
15 Αυγούστου
Χρόνια πολλά σε όλους και θερμές ευχές σε όσους εορτάζουν! Η χάρη Της να μας σκεπάζει και να γεμίζει τις καρδιές μας μόνο με αγάπη.
Ο Raoul Wallenberg έγραψε: «Ένα άτομο μπορεί να κάνει τη διαφορά».
Συμφωνώ!
Έμαθα τελευταία για την ύπαρξη της «Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών». Γύρω από το όραμα ενός ιερέα έχουν μαζευτεί χιλιάδες εθελοντές που έχουν ως μότο «Φέρε το χρώμα στο γκρι του νοσοκομείου».
Μπήκα στην ιστοσελίδα τους. Μια ιστορία μ’ έκανε να δακρύσω.
«Το μικρό χεράκι που πήρε το δικό μου με δύναμη, σα να ήθελε να κρατήσει την ίδια τη ζωή, το δώρο της Παναγίας και της Εθελοντικής Διακονίας για σήμερα. Εκεί που συναντώ την πιο όμορφη εικόνα Της, χάρτινη συνήθως, στα δωμάτια που αγκαλιάζονται ο πόνος, η αγωνία, η χαρά, ο θάνατος, η ζωή και η Ανάσταση. Μεταξύ ουρανού και γης για κάμποσες ημέρες ο μικρός μου άγγελος, δείχνει να κερδίζει τη μάχη αλλά ακόμα αγωνίζεται σκληρά. Αυτό το στηθάκι που με κόπο ανεβοκατέβαινε κάτω από το θαλασσί ρουχαλάκι με γέμισε δέος και θαυμασμό. Μέσα από τη διάφανη τέντα οξυγόνου με κοίταξε με ελπίδα. Ναι, μπορείς να δεις την ελπίδα στα μάτια ενός μωρού, στην Διακονία το έμαθα και αυτό… Ένα κλάμα σιγανό στην αρχή, γεμάτο παράπονο για την αγκαλιά που περίμενε και δεν γεύτηκε, εμποδισμένη ακόμα από τα σωληνάκια και όσα υποστηρίζουν τον αγώνα του…Του μίλησα σιγά, τον γέμισα υποσχέσεις για μελλοντικές αγκαλιές και βόλτες και παιχνίδια…Του είπα ότι για σήμερα μπορώ μόνο να του κρατώ το χεράκι το μικρό και να τον αγαπάω.
Και ήρθε το θαύμα! Ένα χαμόγελο τόσο αληθινό που έλαμψε μέσα από τη διάφανη τέντα. Η φωνούλα στη συνέχεια που άρχισε να μιλά στη δική του γλώσσα, τη γλώσσα των αγγέλων. Αν καταλάβαινα τι έλεγε; νομίζω λίγο ναι! Επειδή στη Διακονία μπορούμε να μάθουμε τη γλώσσα των αγγέλων…»
Τελικά, οι εθελοντές δεν έχουν απαραιτήτως τον χρόνο, έχουν μόνο μια καρδιά.
15 Μαΐου
Στις 7 Αυγούστου 1933, και ενώ η Ελλάδα επούλωνε ακόμα τις πληγές της Μικρασιατικής Καταστροφής και τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στη χώρα ήταν πολύ υψηλά, μια Ελληνίδα που δεν είχε δικά της, βιολογικά παιδιά, αποφάσισε να «υιοθετήσει» όλα τα πάσχοντα και άπορα παιδιά. Με μυστική διαθήκη διέθεσε ολόκληρη την περιουσία της, ώστε να ιδρυθεί μια παιδιατρική κλινική. Ήταν η Αγλαΐα Κυριακού κόρη του Σπυρίδωνος Αντωνιάδη και σύζυγος του Παναγιώτη Κυριακού.
Σήμερα μου έφεραν ένα μικρούλι για αξονική. κάτι που πλέον δεν με εντυπωσιάζει, που έχει γίνει ρουτίνα στον τόσο καιρό που δουλεύω. «Πού είναι ο συνοδός;» ρώτησα τη νοσηλεύτρια. Με κοίταξε στα μάτια κι απάντησε σιγανά: «Δεν υπάρχει, είναι από τα εγκαταλελειμμένα». Πάγωσα! Μπροστά μου ήταν μια ψυχούλα που δεν είχε ποτέ νιώσει μητρικό χάδι. Που μεγάλωνε αντί σε ένα ζεστό σπιτικό, μέσα σε έναν θάλαμο νοσοκομείου… Θεέ μου!
Προσπάθησα να μαζέψω τις σκέψεις μου και να επικεντρωθώ στη δουλειά μου. Το βρεφάκι έπρεπε να μπει στον αξονικό τομογράφο, αλλά δεν υπήρχε συνοδός, για να του κρατήσει το χεράκι, να του ψιθυρίζει δυο λογάκια τρυφερά, να το καθησυχάσει. Το παιδί έπρεπε πάση θυσία να είναι ακινητοποιημένο την ώρα της εξέτασης. Αλλιώς θα ήταν μια αποτυχημένη εξέταση.
Το κοίταξα. Έπρεπε κάποιος να μπει μαζί του στον αξονικό τομογράφο και να δεχθεί μαζί με το βρέφος την ακτινοβολία. Ποιος όμως;
Σαν σκηνές από ταινία πέρασαν από το μυαλό μου οι στιγμές που έδινα τον όρκο του Ιπποκράτη παίρνοντας το πτυχίο μου.
Το ξανακοίταξα και μου φάνηκε πως απέναντί μου ήταν ο μικρός Χριστός. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Του κράτησα τρυφερά το χεράκι και αφεθήκαμε κι οι δυο στον αξονικό τομογράφο.
Να μάθουμε ότι η καρδιά γεμίζει δίνοντας και ότι αν δεν υπάρχει αγάπη για τον συνάνθρωπο, ό,τι άλλο και να κάνουμε είναι ανώφελο.
Καλημέρα!
Με πολλή αγάπη…
Έφη Ρ.
Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μαριάννα Βαρδινογιάννη – Ελπίδα»
Και για την αντιγραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου