5 Ιουλίου - Πριν από 24 χρόνια, η μοναχή Μανέφα (στο μανδύα - μοναχή Μητροφανία) εκοιμήθη στον Κύριο /24/01/1927 - 05/07/2000/
Ήταν μοναχή της Μονής του Αγίου Μιχαήλ της Οδησσού, όπου ο πρεσβύτερος πατέρας Κουκξά ήταν ο πνευματικός της πατέρας. Εργάστηκε επίσης στο Pokrovskoye Μονή Zolotonosha Krasnogorsk, διάσημη για την ασκητική ζωή της. Και τελείωσε το επίγειο ταξίδι της στο μοναστήρι Diveyevo - το τέταρτο πεπρωμένο της Μητέρας του Θεού.
Καθοδηγήθηκε από τις συμβουλές των πρεσβυτέρων Glinsky, οι οποίοι ζούσαν τότε στη Γεωργία, του Μητροπολίτη Zinovy (στο σχήμα - Schema-Metropolitan Seraphim) (Mazhuga) /+03/08/1985/ και του Schirachimandrite Andronik (Lukash) /+ 21/03/1974/, τώρα και οι δύο δοξάζονται ως άγιοι.
Έχοντας μάθει ότι το μοναστήρι Krasnogorsk επρόκειτο να κλείσει, η μητέρα Mitrofaniya ήρθε στους πρεσβυτέρους, πήρε μια ευλογία και με τρεις αδελφές πήγε στη Μόσχα. Έφτασαν στον Πρόεδρο του Συμβουλίου Θρησκευτικών Υποθέσεων υπό το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΣΣΔ και άρχισαν να ζητούν να μην κλείσει το μοναστήρι.
Υπέγραψε ένα έγγραφο που απαγόρευε το κλείσιμο της Μονής Κρασνογκόρσκ. Οι αδερφές επέστρεψαν σπίτι με αυτό το έγγραφο. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, έχοντας μάθει τα πάντα, ταράχτηκε πολύ και τιμώρησε τη Μητέρα Μητροφανία που φρόντιζε το μοναστήρι χωρίς την άδειά του.
Για έναν ολόκληρο μήνα έπρεπε να στέκεται στον άμβωνα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και να υποκλίνεται στο έδαφος καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας, και αφού τελείωσε, να ζητά συγχώρεση από τον κόσμο.
Είπε: «Δεν το φοβάμαι». Έτσι το έκανε πραγματικά. Είπε: «Προσεύχομαι στο νά κάνω μετάνοιες όλος ο κόσμος κοιτάζει και πληρώνω πίσω από το μοναστήρι». Έτσι πέρασε ένας ολόκληρος μήνας.
Μετά από λίγο, ένας επίτροπος ήρθε στο μοναστήρι και είπε να σταλούν μερικές αδελφές στην Ιερουσαλήμ. Το πρόσφεραν στη μητέρα της Μητροφανίας, δεν έφερε αντίρρηση και πήγε στους γέροντες για ευλογία. Την ευλόγησαν και έφυγε για την Ιερουσαλήμ.
Εκείνα τα χρόνια η κατάσταση εκεί ήταν πολύ δύσκολη. Η μητέρα Μητροφανία είπε ότι δεν υπήρχε αρκετό φαγητό, οι Εβραίοι καταπίεζαν τις αδερφές, τις προσέβαλαν, τίποτα δεν μπορούσε να ληφθεί, περπατούσαν στα χωράφια. Οι Εβραίοι ήξεραν ότι ήταν από το μοναστήρι, της φώναξαν: «Ε, Μητροφανία έλα εδώ», πήραν το λάχανο και της άφησαν τα βρώμικα φύλλα. Τα μάζεψε και τα αλάτισε.
Αργότερα έγινε πιο εύκολο. Η μητέρα Μητροφανία επέστρεψε στη Ρωσία για λόγους υγείας. Έζησε στην Ιερουσαλήμ για περίπου δέκα χρόνια.
Η μητέρα Μητροφανία είδε πώς, στις 19 Μαΐου 1983, στο μοναστήρι Gornensky της πόλης της Ιερουσαλήμ, σκοτώθηκαν δύο αδερφές - μητέρα και κόρη, η μοναχή Βαρβάρα και η μοναχή Βερόνικα (Βασιλένκο).
Τότε την έπληξε παράλυση. Μια άλλη φορά, περπατούσε στο δρόμο με την αδερφή της, μια νάρκη εξερράγη εκεί κοντά και όλα πετούσαν. Πετάχτηκε στο πλάι, φοβήθηκε και ήταν άρρωστη για αρκετή ώρα μετά από αυτό.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα της, η Μητέρα Μητροφανία δεν πήγε στο μοναστήρι του Κρασνογκόρσκ. Είπε ότι θα την κοροϊδέψουν ξανά. Ήρθε στη Μόσχα και ζήτησε να την στείλουν στο μοναστήρι Σεραφείμ-Ντιβεέφσκι.
Εκεί δούλευε, και άρχισε να συμπεριφέρεται σαν ανόητη. Η ανοησία της είχε προβλεφθεί από καιρό. Οι γέροντες της είπαν: «Ωχ, ήρθε η Αγία ανόητος». Η μητέρα Μητροφανία ήταν ψηλή, δυνατή, είχε δυνατή φωνή και τραγουδούσε με μπάσα φωνή. Όταν ο Απόστολος διάβαζε, δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι η μοναχή διάβαζε,σαν άντρας.
Και πρόσφατα, προφανώς, αφού οι μεγάλοι της προέβλεψαν βλακεία, επηρεάστηκε. Ήταν κανονική, μιλούσε καλά και μετά άλλαξε ρούχα, πήρε ένα ραβδί στα χέρια της, και ούρλιαζε. Πέταξε φλιτζάνια και πιάτα από τα παράθυρα και μπορούσε να χτυπήσει κάποιον που συναντούσε με ένα ραβδί. Στην Εκκλησία, πριν τη Θεία Κοινωνία, πριν από το Δισκοπότηρο, έπεσε στα πόδια του ιερέα. Δεν ήξεραν τι να περιμένουν από αυτήν.
Μια φορά στην Ολονύχτια Αγρυπνία άρχισε να προσεύχεται και ο Vladyko διέταξε να την στείλουν στο μοναστήρι Kutuzov. Και έμεινε εκεί για λίγο και είπε: «Δεν έχω την ευλογία του γέροντα να είμαι εδώ, μόνο στο Ντιβέεβο».
Πήρε ένα ραβδί και περπάτησα στο Ντιβέεβο. Την επέστρεψαν, έφυγε ξανά, και αυτό έγινε πολλές φορές. Τότε οι Έλληνες ήρθαν σε αυτήν στην Κουτουζόβκα, την ήξεραν από την Ιερουσαλήμ. Τη θαύμασαν τόσο πολύ, είπαν ότι η Ρωσία είναι ζωντανή, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στη Ρωσία, υπάρχει χάρη, η ανοησία συνεχίζεται ακόμα. Έκλαψαν και τη φίλησαν. Η μητέρα Μητροφανία πήγε μαζί τους στο Ντιβέεβο.
Εκείνη την εποχή, ο μοναχός Νικολάι (Ρούμπτσοφ) εργαζόταν στο Ντιβέεβο. Αυτοί λοιπόν, με τη Μητέρα Μανέφα, συναντιόντουσαν συνήθως σε ένα μέρος: πίσω από το βωμό του καθεδρικού ναού της Τριάδας, στους τάφους των μακαριστών γερόντων.
Είχαν πολύ καλές σχέσεις, βρήκαν κοινή γλώσσα και καταλάβαιναν αμέσως ο ένας τον άλλον. Η μητέρα Μητροφανία λυπήθηκε τον πατέρα Νικολάι, σαν γέρος, και ο πατέρας Νικολάι μοιράστηκε μαζί της τις εμπειρίες του.
Η μητέρα Μητροφανία αντιμετωπιζόταν με περιφρόνηση και ταπείνωση εκείνες τις μέρες. Επομένως, ο πατέρας Νικολάι και η μητέρα , κατά μία έννοια, έμοιαζαν να παίζουν μεταξύ τους, τονίζοντας ότι διώκονταν από τους ανθρώπους και δεν τους καταλάβαιναν.
Η μητέρα Μητροφανία ήταν στύλος, παρασύρονταν συνεχώς από αυτήν: εδώ είναι από την Ιερουσαλήμ, και συμπεριφέρεται έτσι, χαζεύει. Πρέπει να την εκπαιδεύσουμε, πρέπει να επιστρέψει στο φυσιολογικό. Μετά από λίγο, αποδέχτηκα το κατόρθωμα της σιωπής. Δεν είχε δικό της κελί και κοιμόταν σε κοινό δωμάτιο με καλεσμένους. Τα κρεβάτια ήταν διώροφα. Και τότε οι αδερφές άρχισαν να παρατηρούν ότι ό,τι και να επισημάνει, γίνεται πραγματικότητα...
Υπήρξε ένα τέτοιο επεισόδιο. Η μητέρα της Ταμάρα αρρώστησε. Η διάγνωση είναι η πιο απογοητευτική. Οι ημέρες που ορίστηκαν για την επέμβαση συνέπεσαν πολλές φορές με αργίες και δεν μπορούσε να χειρουργηθεί. Ναι, προφανώς δεν ήθελε να κάνει την επέμβαση. Και όλα αυτά αναβλήθηκαν.
Στο τέλος, έγραψε μια αίτηση για τόνωση. Άρχισαν να της ράβουν ένα ράσο. Και η μητέρα Μητροφανία άρχισε να τρέχει συνεχώς εκεί και έλεγε: «Δώσε μου αυτό το ράσο, αυτό είναι το ράσο μου». Της έδωσαν αυτό το ράσο. Και συνέβη ότι όταν η μητέρα Tamara έγινε μοναχή, η διάγνωση άλλαξε, αποδείχθηκε ότι ήταν υγιής και η μητέρα Μητροφανία άρχισε ξαφνικά να ξεθωριάζει.
Και τότε, ως συνήθως, στο τέλος του άθλου, άρχισαν να της δείχνουν προσοχή. Το πιο λυπηρό ήταν όταν την απομάκρυναν από το μοναστήρι. Και μετά μαλάκωσαν προς το μέρος της, της έδωσαν ένα κελί στο μοναστήρι, άρχισαν να την υπηρετούν, η αγάπη για αυτήν φαινόταν να επανέρχεται.
Το νέο κελί της μητέρας καλύφθηκε με εισαγόμενη ταπετσαρία. Η μητέρα Μητροφανία τα έσκισε και είπε: «Πώς μπορεί να υπάρχει τόσο όμορφη ταπετσαρία σε ένα μοναστικό κελί;» Υπήρχε ένα τέτοιο σκάνδαλο. Επίπληξε και ταπεινώθηκε. Είχε συνεχώς προβλήματα με τη Μητέρα Ανώτερη και με τον Επίσκοπο, όπως ο πατέρας Νικολάι (Ρούμπτσοφ). Κατήγγειλε όλη την ώρα, έλεγε την αλήθεια, χωρίς δισταγμό.
Η μητέρα είχε μια παρουσίαση του θανάτου της, της έδειξε ο Κύριος. Γενικά είχε τέτοιο πνεύμα και τόνισε ότι ήθελε να περάσει γρήγορα από αυτή τη ζωή στην αιώνια ζωή. Είναι παιδί των Αγίων Τόπων.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της αντιμετώπισε διαφορετικά. Ο θάνατός της ένωσε τους πάντες. Οι αδερφές έκλαψαν και φίλησαν τα χέρια της στο φέρετρο, διάβασαν το Ψαλτήρι και κάθισαν κάτω από το φέρετρό της.
Ήταν δύσκολο για τη μητέρα Μητροφανία αλλά πάντα κολλούσε με τους πρεσβυτέρους, δηλαδή τους πρεσβύτερους Glinsky, και ήταν πολλοί: ο ίδιος ο Vladyka Zinovy ήταν οξυδερκής, ο πατέρας Andronik ήταν οξυδερκής και ο πατέρας Σεραφείμ ήταν οξυδερκής και ο πατέρας Modest, ο ηγούμενος, και ο π. Ιλαρίων και ο π. Συμεών από το Σότσι. Όλοι τους είναι μεγάλοι γέροντες. Μόλις έρθεις σε αυτούς, πριν προλάβεις να τους το πεις, σου έχουν ήδη πει τις αμαρτίες σου.
Προηγουμένως, δεν υπήρχε χρόνος να μιλήσω με τη μητέρα Μητροφανία αλλά τώρα πρέπει να ρωτήσω, αλλά δεν είναι πια εκεί. Τώρα φεύγουν οι μεγάλοι και δεν υπάρχει κανένας να ρωτήσει. Τι θα κάνεις; Λέγεται στη Γραφή ότι οι πρεσβύτεροι θα φύγουν και θα υπάρξει πτώση της ευλάβειας. Θα έχουμε μόνο βιβλία, να καθοδηγηθείτε από τα βιβλία, να τα υπακούσετε και τότε θα σωθείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου