Πολύ συχνά η ψυχική μας κατάσταση μοιάζει με κάποιο είδος μισογυνισμού, έναν διαρκώς παρατεταμένο συμβιβασμό. Πιστεύουμε στον Θεό, ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και με αυτή την έννοια δεν λατρεύουμε άλλες θεότητες, αλλά ο Κύριος δεν κατέχει την κύρια θέση στη ζωή μας, δεν Του δίνεται όλη, αλλά μόνο ένα μέρος της .Αν υπάρχει Θεός, τότε όλα είναι στη δύναμή Του, αλλά έχουμε ένα παράδοξο: λέμε ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν πιστεύουμε ότι όλα είναι υπό τον έλεγχό Του, και επομένως είμαστε πάντα σε άγχος και ανησυχία. Λέμε ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά Τον φανταζόμαστε να κοιμάται ή να μας έχει ξεχάσει.Πιστεύουμε στον Θεό, αλλά όταν είναι απαραίτητη η πραγματική εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, αποδεικνύεται ότι δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό. Φοβόμαστε να εγκαταλείψουμε τις δικές μας ιδέες και να βασιστούμε εξ ολοκλήρου στην πρόνοια του Θεού: αυτό σημαίνει ότι χάνουμε τη συνήθη υποστήριξή μας και, κλείνουμε τα μάτια μας, ρίχνουμε τον εαυτό μας κάπου κάτω.Καλούμε τον Θεό και ταυτόχρονα φοβόμαστε να Τον πιστέψουμε ολοκληρωτικά και να παραδοθούμε ολοκληρωτικά στο θέλημά Του. Καλούμε τον Κύριο, αλλά δεν αφήνουμε ελεύθερο χώρο στην ψυχή μας για Αυτόν, είναι όλα κατειλημμένα και γεμάτα με γήινα πράγματα. Η προσευχή μας: «...Ελάτε να κατοικήσετε μέσα μας...» αποδεικνύεται ψευδής.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου