Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware:
«Θυμᾶμαι ὅταν ταξίδεψα γιά πρώτη φορά στην
Αμερική μέ καράβι ώς νέος φοιτητής. Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες (τή δεκαετία του 1950) τά αεροπορικά ταξί
δια ἦταν πολύ ακριβά. Ήταν μόνο γιά τούς πλουσίους. Επομένως, ἄν δέν ἤσουν πλούσιος, ταξίδευες για πέντε μέρες μέ τό ὑπερωκεάνιο. Θυμᾶμαι να
ταξιδεύω μέ τό ὑπερωκεάνιο "Βασίλισσα Ελισάβετ".
Τό κόστος τῶν γευμάτων συμπεριλαμβανόταν στην
τιμή τοῦ εἰσιτηρίου. Ενθουσιάστηκα ὅταν συνειδη
τοποίησα τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων μου ὅτι στο
menu ὑπῆρχε μεγάλη λίστα φαγητῶν, ἀπ' τήν ὁποῖα
μποροῦσε κανείς νά ἐπιλέξη ὅ,τι ήθελε, ὅσα ἄντεχε. Στό πρωϊνό δέν χρειαζόταν να διαλέξης μεταξύ φρουτοχυμοῦ, δημητριακῶν ἤ quaker, μποροῦσες
ἁπλά νά τά διαλέξης όλα. Στη συνέχεια μποροῦσες
να πάρης βραστά αυγά, poché μπακαλιάρο, ἂν ἔνοι-
ωθες ὅτι βρισκόσουν στα βαθειά νερά στη μέση τοῦ
Ατλαντικού. Στο δείπνο οι συνδαιτυμόνες στο τραπέζι μου ήταν πολύ στενόμυαλοι. Ἔπαιρναν μόνο
σούπα και μετά ένα βασικό πιάτο και τέλος μιαπουτίγκα. Αλλά τό σκέφτηκα καλά και θεώρησα
ὅτι θὰ μποροῦσα νά πάρω ὀρεκτικά καί πεπόνι,
σούπα, ψάρι, κρέας καί μετά τό ἐπιδόρπιο και έπι
σης φροῦτα καί τυρί. Δέν ἀμφιταλαντευόμουν μετα
ξύ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου, ἀφοῦ μποροῦσα νά τά ἔχω
ὅλα» (Κων/νος Κορναράκης, ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου