Πάντα μου φαίνεται ότι όταν «ο ήλιος πάει στο καλοκαίρι και ο χειμώνας στην παγωνιά», αυτός ο ήλιος μερικές φορές γίνεται μυστηριώδης, σαν να μην καταλαβαίνει πια ότι έρχεται η άνοιξη, και όχι μόνο αυτή η συνηθισμένη άνοιξη, αλλά και ο ερχομός, τής αιώνιας Άνοιξης. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον ήλιο, και άλλοι τον αγαπούν πολύ: άκουσα από ένα άτομο ότι στο στρατόπεδο, συγκέντρωσης κοιτάζοντας έναν τέτοιο ήλιο, έκλαψε με μερικά ακατανόητα δάκρυα, στα οποία, όπως είπε, δεν υπήρχε ούτε θλίψη ούτε χαρά, αλλά κάτι περισσότερο και από τα δύο.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα έναν τόσο αργό-χειμωνιάτικο ήλιο όταν ήμουν 16 χρονών, και ήταν στο Ερημητήριο της Ζοσιμόφσκαγια. Η πρώιμη λειτουργία στην Εκκλησία της Πύλης τελείωνε, ήταν πολύ λίγος ο κόσμος, ήταν τρεις-τέσσερις μοναχοί στη χορωδία τόσο εύκολα - σαν καλόγερος! - σήκωσαν το χερουβικό ύμνο στον ουρανό και στη μέση του ναού στάθηκε στα γόνατά του, προφανώς ένας ξένος που μόλις είχε φτάσει στο μοναστήρι, φωτισμένος από αυτόν τον ήλιο - με μερικά κουρέλια, σχοινιά, σακίδια, με ένα δασύτριχο, ακόμα πολύ νέο κεφάλι. Προσευχόταν πολύ.
Ενθυμούμενος αυτόν, θυμάμαι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Δεν ξέρουμε για τι να προσευχηθούμε όπως πρέπει, αλλά το ίδιο το Πνεύμα μεσολαβεί για μας με στεναγμούς που δεν μπορούν να εκφραστούν» ( Ρωμ. 8:26 ).
* * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου