Θυμήθηκα το τελετουργικό αντανακλαστικό όταν διάβασα τα λόγια του Αγίου Εφραίμ του Σύρου για την εξομολόγηση:
«Αν μόνο το έθιμο σε τραβάει στον Γιατρό, τότε δεν θα λάβεις υγεία... Ο Πολυεύσπλαχνος απαιτεί αγάπη από αυτόν που θέλει να έρθει κοντά Του, κι αν αυτός που έρχεται φέρνει αγάπη και δάκρυα, τότε δέχεται ελεύθερα το δώρο (της συγχώρεσης)» (Δημιουργίες, 3η έκδοση ., σελ. 208–209).
Η αγνότητα και η αγιότητα επιτυγχάνονται με τη μετάνοια. «Η μετάνοια είναι ήδη ένας βαθμός αγιότητας », είπε ο π. Αλεξάντερ Ελτσάνινοφ . Ολοκληρώνοντας το μυστήριο της εξομολόγησης, ο ιερέας, καλύπτοντας το κεφάλι του μετανοούντος με επιτραχήλιο, λέει την προσευχή: «Δέξου και ενώσε τον (τον μετανοούντα) στην Αγία σου Εκκλησία». Πάντα προφέρει αυτήν την προσευχή της εκκλησιασμού πάνω μας, ακόμα κι αν ομολογούσαμε καθημερινά. Αμαρτάνουμε καθημερινά και γι' αυτό καθημερινά απαιτούμε κάθαρση και ένωση με την Εκκλησία μέσω της μετάνοιας.
Ζώντας έξω από τη μετάνοια, ζούμε έξω από την Εκκλησία. Στη χώρα μας οι ιερείς «υποτίθεται» να εξομολογούνται μια φορά το χρόνο σε έναν εξομολόγο που ορίζει η κοσμητεία. Πολλοί ιερείς το αντιμετωπίζουν αυτό καθαρά τυπικά, και αν δεν είναι πλέον δυνατό να το αποφύγουν εντελώς, τότε το κάνουν μόνο εκπληρώνοντας τον Χάρτη και το έθιμο. Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για κάθαρση και αγιότητα βάζουν τον εαυτό τους έξω από το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτό. Βλέπετε, έχουν ένα «πιστοποιητικό στη θέση τους» στο γραφείο τους, σαν μια πατέντα που καλύπτει τα πάντα.
Δεν μιλάω για εξαιρέσεις, αλλά για τη γενική μάζα. Έχω δει, δόξα τω Θεώ, αρκετές εξαιρέσεις. Στη δεκαετία του '50, ιερείς και πνευματικοί πατέρες έρχονταν συνεχώς στο Ερμιτάζ του Γκλίνσκ για να επισκεφτούν τους πρεσβυτέρους. Τώρα κάποιοι πάνε στη Λαύρα, στο Πετσέρι. Θυμάμαι ότι μετά τον θάνατο του π. John Bykov, προσωπικός εξομολόγος του Fr. Νικολάι Γκολούμπτσοφ, έψαχνε επίμονα για νέο εξομολογητή στη Μόσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου