Σήμερα είναι η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Φθινοπωρινό Πάσχα, η ισορροπία του χρόνου, το άνοιγμα του ουρανού.

Σήμερα είναι η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.  Φθινοπωρινό Πάσχα, η ισορροπία του χρόνου, το άνοιγμα του ουρανού. 

 

Σήμερα έμαθα ότι η αγκαλιά του Θεού είναι το μοναδικό σημάδι του κτιστού σύμπαντος. 

 Σήμερα έμαθα ότι η άπειρη αγάπη του Άπειρου είναι η μεγαλύτερη δύναμη πέρα ​​από τους γαλαξίες.  Σήμερα μαθαίνουμε στην καρέκλα του πόνου του Θεού.  Σήμερα νιώθουμε μια σταγόνα από τον ωκεανό της ταλαιπωρίας Του όταν μας πήρε στην πλάτη Του, άθλια θραύσματα του Σταυρού, και μας μετέφερε μέσω του θανάτου στην αιώνια ζωή.  

Σήμερα μαθαίνουμε ότι πέθανε μόνος του, με όλο τον πόνο του κόσμου στην πλάτη και στο στήθος του, περπατώντας με τα μάτια για να δει άλλη μια φορά τη Μητέρα του πιο αγνή από τους ουρανούς.  Και λαχανιασμένος από τους πόνους του θανάτου, μας αγάπησε απείρως, αυτούς που Τον σταύρωσαν.  Στα μάτια Του γεμάτα αίμα από αγκάθια και θεϊκά δάκρυα πέρασαν όλα τα δισεκατομμύρια αμαρτωλών που Τον πάτησαν με όλο Του τον Σταυρό με όλα.  Και η αμαρτία, και τα βάσανα, και η βλακεία πιο εκκωφαντικά από τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας, και την αδιαφορία, και τη δυστυχία του κόσμου, όλα αυτά.  Και μας αγαπούσε ακόμα. 

 Αν στη Γέννηση τα ζώα φύσηξαν στη φάτνη για να ζεστάνουν το Μωρό μεγαλύτερο από το σύμπαν, τώρα το φυτικό βασίλειο, οι ταΐστρες με φως και νερό Τον παρηγόρησαν, μέσω του Σταυρού που έλαβε το Αίμα του ως χυμό του σύμπαντος.  Και όλα τα ξύλα έκλαιγαν όταν ο ώμος του σχίστηκε από το ξύλο, και όλα τα λουλούδια έσκυψαν τα κεφάλια τους, γιατί ο Ήλιος τους έδυσε στη γη.  Και όλες οι ξύλινες κούνιες γεμάτες μωρά ταλαντεύονταν και έκλαιγαν.  Και όλα τα φέρετρα έτριζαν από τον πόνο αναγγέλλοντας προφητικά την Ανάσταση. 

 Το ξύλο, το ιερό λείψανο του δέντρου, ένιωσε τότε τον πόνο του Δημιουργού. 

 

Μόνο που δεν νιώσαμε τίποτα. 

 

Σήμερα διείσδυσα με την κατανόηση ότι η αγάπη του Θεού κρατά τον άξονα του Σταυρού του σύμπαντος και ότι ο ίδιος ο χώρος με τα κύρια σημεία του, είναι ένας Σταυρός της φύσης στον οποίο ο Χριστός μας αγαπά, με σηκωμένα χέρια, αγκαλιάζοντάς μας κλαίγοντας.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.