Το χτύπημα της καμπάνας ήταν επίσης η υπακοή του μικρού Πάβελκα. Όπως είπε ο ιερέας: «Το εργατικό μου εισόδημα είναι στο μοναστήρι». «Για παράδειγμα, μια μοναχή με τα άμφια πεθαίνει», λέει ο πατέρας Πάβελ. - Αμέσως έρχεται τό φέρετρο- η Φαίνα ήταν τόσο στραβή - να κρύψει το σώμα του νεκρού, και πάμε μαζί της στο καμπαναριό. Μία η ώρα το πρωί ή μία το μεσημέρι, άνεμος, χιόνι ή βροχή με καταιγίδα: «Πάβελκο, πάμε». Ανεβαίνουμε στο καμπαναριό, τη νύχτα τα αστέρια και το φεγγάρι είναι κοντά, και τη μέρα η γη είναι μακριά, μακριά, η Μόλογα βρίσκεται στην παλάμη του χεριού σου, περιτριγυρισμένη από ποτάμια σαν περιδέραια. Το καλοκαίρι οι φορτηγίδες σέρνουν φορτηγίδες κατά μήκος του Mologa από τον Βόλγα, το χειμώνα, όλα είναι άσπρα και άσπρα, την άνοιξη, με υψηλή υγρασία, δεν μπορείτε να δείτε τις κοίτες του ποταμού, μόνο την απέραντη θάλασσα... Grobovaya Η Φαίνα δένει ένα μαντέι γύρω από τη γλώσσα του κουδουνιού, αυτό που ζυγίζει 390 κιλά. Η Φαίνα της τράβηξε τη γλώσσα με μαντέγια - μπουμ, και πήγα μαζί της - μπουμ! Σύμφωνα με το μοναστηριακό έθιμο, όποια υπακοή κι αν είναι κάποιος, όλοι πρέπει να προσκυνούν τρεις φορές για τον νεοθανόντα. Είτε αρμέξεις αγελάδα είτε καβαλήσεις, είτε είσαι πρίγκιπας είτε παπάς, κάνε τρεις προσκυνήσεις! Όλη η Ρωσία ζούσε έτσι - με φόβο Θεού...
Και αυτό το μαντέικα κρέμεται στη γλώσσα της καμπάνας μέχρι την τεσσαρακοστή μέρα, όπου θα μείνουν μόνο ψίχουλα από βροχή, χιόνι ή αέρα. Την τεσσαρακοστή ημέρα, αυτά τα υπολείμματα θα μαζευτούν - και για τον τάφο. Θα κάνουν μνημόσυνο και θα θάψουν εκείνο το μαντέικα στο έδαφος. Αυτό αφορούσε μόνο τις ντυμένες μοναχές και όλοι οι άλλοι θάφτηκαν ως συνήθως. Και γι' αυτό -ο Πάβελκο κάθεται στο καμπαναριό όλη νύχτα και μέρα- θα με πληρώσουν ένα ρούβλι. Δόξα τω Θεώ δεν πέθαιναν συχνά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου