Μερικοί άνθρωποι θέτουν το ερώτημα:

 

Μερικοί άνθρωποι θέτουν το ερώτημα: «Μπορούν όσοι σώζονται να είναι ευτυχισμένοι εάν οι συγγενείς και οι φίλοι τους καταλήξουν στην κόλαση, εκείνοι με τους οποίους ήταν ενωμένοι στην αγάπη στην επίγεια ζωή;» Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, αγαπάμε κάτι καλό μέσα του (ακόμα κι αν δεν είναι καλό, αλλά μόνο έτσι φαίνεται σε εμάς), και όταν προκύψουν αμαρτωλοί, θα είναι η προσωποποίηση της αμαρτίας και του κακού, θα είναι δαιμονικοί. Επομένως, δεν μπορούμε να τα αγαπήσουμε, όπως είναι αδύνατο να αγαπήσουμε την πανώλη ή τον βάκιλο της λύσσας. Φανταστείτε ότι το πιο κοντινό σας άτομο εμφανίστηκε μπροστά σας με τη μορφή ενός φιδιού ή ενός σκορπιού. δεν θα μπορούσες να τον αγαπήσεις, αλλά θα οπισθοχωρούσες με φρίκη. Έτσι είναι και με εκείνους που είναι καταδικασμένοι σε κολασμένα μαρτύρια: θα είναι γεμάτοι όχι μόνο από απελπισία και μελαγχολία, αλλά και σατανική υπερηφάνεια. Οι ψυχές των αμαρτωλών θα βράσουν από τις φλόγες του μίσους για τον Θεό και κάθε τι άγιο, ένα μίσος που είναι έτοιμο να κάψει τον παράδεισο και τον ίδιο τον παράδεισο!

Η ευδαιμονία του παραδείσου είναι η ευδαιμονία των αγίων που αγαπούν τον Θεό και ο ένας τον άλλον. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γράφει ότι αν κάποιος ήξερε πόσο φοβερή είναι η κόλαση και πόσο γλυκός είναι ο παράδεισος, θα ήταν έτοιμος να υπομείνει τα πιο τρομερά μαρτύρια εδώ στη γη. Κάποτε ο μοναχός Συμεών, που ονομάζεται Νέος Θεολόγος, φωτίστηκε τόσο από το Άγιο Πνεύμα που αναφώνησε: «Ω, Κύριε! Μάλλον δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο υψηλότερο από αυτή την ευδαιμονία!». Και έλαβε την απάντηση: «Αυτό που βιώνουν ακόμη και οι άγιοι εδώ στη γη κατά σάρκα, σε σύγκριση με τη μελλοντική ουράνια ευδαιμονία, μοιάζει με τον ήλιο που σύρεται με κάρβουνο σε χαρτί σε σύγκριση με τον ήλιο που λάμπει στον ουρανό!» Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος γράφει ότι τότε θα υπάρξει διαφορετική επικοινωνία των ψυχών μεταξύ τους. Υπάρχουν λόγια του Σωτήρα που διασώζονται όχι στο Ευαγγέλιο, αλλά από τους αρχαίους πατέρες: «Στον επόμενο κόσμο, το εσωτερικό θα είναι σαν το εξωτερικό και το εξωτερικό θα είναι σαν το εσωτερικό». Τώρα το εξωτερικό είναι το σώμα, το εσωτερικό είναι η ψυχή. Στον παράδεισο το ίδιο το σώμα θα πνευματικοποιηθεί και θα γίνει σαν την ψυχή. Και το εσωτερικό – η ψυχή – θα γίνει σαν το εξωτερικό, δηλαδή θα είναι ανοιχτό.

Ο Εφραίμ ο Σύρος λέει: «Εάν θέλεις να είσαι μόνο με τους αγίους μάρτυρες, θα είσαι κοντά τους. Αν θέλεις να απολαύσεις γλυκιά συνομιλία με τους δίκαιους, θα συνομιλήσεις μαζί τους όχι με τη γλώσσα, όχι με τα χείλη σου, αλλά με την καρδιά και την ψυχή σου, δηλαδή, θα δεις τις ψυχές τους με την ψυχή σου. Θα απολαύσεις την ενατένιση της ομορφιάς και της αγάπης τους, που ρέει από κάθε άγιο σε όλους».

Μόνο στον παράδεισο, στην αιώνια ζωή, θα μάθει ο άνθρωπος το μυστικό του πόνου, θα καταλάβει ότι εδώ στη γη οι λύπες, οι κόποι, οι ασθένειες και η θλίψη είναι μεγάλη ευλογία από τον Θεό: ο άνθρωπος πίνει το ποτήρι από το οποίο ήπιε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Επομένως, στην αιώνια ζωή θα ευχαριστούμε τους εχθρούς μας, θα ευχαριστούμε τους συκοφάντες μας, αυτούς που μας φέρθηκαν άδικα, γιατί αυτοί, χωρίς να το ξέρουμε, συνέβαλαν στη σωτηρία μας. Εδώ στη γη, πολλά είναι ακατανόητα για εμάς, αλλά εδώ βλέπουμε μόνο την πρώτη σελίδα του Βιβλίου που θα ανοίξει στην αιωνιότητα, και εκεί θα κατανοήσουμε το πλήρες βάθος της σοφίας του Θεού, την πλήρη δύναμη της αγάπης Του. Κάποτε ο Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας Θεόφιλος ήρθε στο Νιτριαίο βουνό και ρώτησε τον γηραιότερο μοναχό: «Τι έχεις βρει καλύτερα στην πνευματική ζωή;» Και εκείνος απάντησε: «Κατηγορείτε τον εαυτό σας για όλα!» Και ο πατριάρχης είπε: "Αυτός δεν είναι μόνο ο καλύτερος, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία!"

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την Εσχάτη Κρίση, ας ξυπνήσουμε τη συνείδησή μας από τον ύπνο, ώστε να μας κρίνει αυστηρά κι εδώ, και τότε η Εσχάτης Κρίση θα γίνει για εμάς το κατώφλι της αιώνιας ζωής!

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)