Γεννήθηκε τυφλός, δεν είδε ποτέ τον ήλιο, αλλά ήταν ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στη Ρουμανία. Πάντα έλεγε: «Η πίστη είναι η θέα της καρδιάς». Χιλιάδες νέοι πήγαιναν σε αυτόν μόνο και μόνο για να νιώσουν τη χαρά.
Ο πατέρας Θεόφιλος Παραϊάν από τη Μονή Σαμπάτα ντε Σους ήταν ένα ζωντανό παράδοξο. Σε έναν κόσμο ανθρώπων που μπορούν να δουν αλλά είναι δυστυχισμένοι, ζούσε στο απόλυτο σκοτάδι, αλλά ήταν μια έκρηξη αισιοδοξίας. Η ιστορία του ξεκινά σε ένα χωριό στο Σιμπίου, το 1929. Όταν γεννήθηκε τυφλός, σε μια αγροτική οικογένεια, το μέλλον φαινόταν ζοφερό: καταδικασμένος σε μια ζωή κοινωνικής βοήθειας ή επαιτείας.
Αλλά ο Θεόφιλος είχε ένα λαμπρό μυαλό που αντιστάθμιζε την έλλειψη ματιών. Μια συναρπαστική λεπτομέρεια από τη ζωή του είναι η συνάντηση με τον διάσημο πατέρα Αρσένιο Μπόκα. Όταν ο νεαρός τυφλός του είπε ότι ήθελε να γίνει μοναχός, πολλοί ήταν σκεπτικοί. Πώς μπορεί ένας τυφλός να τα καταφέρει σε ένα μοναστήρι; Αλλά η θέλησή του ήταν σιδερένια. Έμαθε να χρησιμοποιεί μια γραφομηχανή για να επικοινωνεί και να μελετά.
Η μνήμη του έγινε θρυλική, μια αληθινή θεολογική «Google» πριν από το διαδίκτυο. Επειδή δεν μπορούσε να διαβάσει, άκουγε. Άκουγε ολόκληρα βιβλία που διάβαζαν άλλοι και τα αποστήθιζε αμέσως. Γνώριζε την Καινή Διαθήκη σχεδόν απέξω και μπορούσε να παραθέσει ολόκληρες σελίδες από τους Αγίους Πατέρες χωρίς να χάσει λέξη. Έγινε αρχιμανδρίτης και ένας από τους πιο περιζήτητους πνευματικούς πατέρες, ακριβώς επειδή οι συμβουλές του δεν προέρχονταν από βιβλία, αλλά από μια βαθιά εσωτερική εμπειρία.
Αλλά αυτό που τον έκανε μοναδικό ήταν ο αγώνας του ενάντια στη θρησκευτική θλίψη. Ο πατέρας Θεόφιλ απεχθανόταν τη «σμήρα» (έναν ειρωνικό συνδυασμό ταπεινότητας και ζάλης), δηλαδή αυτή την ψευδή στάση, ενός ζοφερού ανθρώπου με σκυμμένο κεφάλι, που πολλοί επιδεικνύουν στην εκκλησία. Έλεγε ευθέως: «Ένας Χριστιανός μπορεί να είναι μόνο ευτυχισμένος!».
Είχε μια λαμπερή αίσθηση του χιούμορ και μια διακριτική αυτοειρωνεία. Όταν τον ρωτούσαν πώς υπέμεινε σκληρές νηστείες, αστειευόταν: «Έχω γυαλιά στην κοιλιά μου, τρώω ό,τι μου δίνουν». Δεν έδινε έμφαση σε αυστηρούς και παράλογους κανόνες, αλλά μάλλον στην αγάπη και την ισορροπία.
Ίσως το πιο σοκαριστικό πράγμα για τους απλούς ανθρώπους ήταν ο τρόπος που έβλεπε την δική του αναπηρία. Ποτέ δεν παραπονέθηκε στον Θεό που τον άφησε τυφλό. Αντίθετα, προς το τέλος της ζωής του, έλεγε ότι η τύφλωση ήταν «ένα προστατευτικό παραβάν». Τον προστάτευε από τις άσχημες εικόνες του κόσμου, από τους οπτικούς πειρασμούς και του επέτρεπε να διατηρεί το μυαλό του καθαρό, επικεντρωμένο μόνο στον Θεό. «Ποτέ δεν είδα τη λάσπη στον κόσμο, ένιωσα μόνο τον Παράδεισο», έλεγε.
Χιλιάδες φοιτητές γέμιζαν τις αίθουσες στις διαλέξεις του σε όλη τη χώρα. Ήταν συναρπαστικό να βλέπεις νέους επαναστάτες, ροκάδες ή εταιρικά στελέχη να κάθονται για ώρες ακούγοντας έναν ηλικιωμένο τυφλό να τους μιλάει για χαρά.
Ο πατέρας Θεόφιλος απέδειξε ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από αυτό που βλέπεις γύρω σου, αλλά από αυτό που έχεις μέσα σου. Μας άφησε το 2009, αλλά άφησε μια λαμπρή κληρονομιά: «Ας είμαστε άνθρωποι της χαράς! Γιατί ο Θεός δεν θέλει να είμαστε λυπημένοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου