"Ἡ Σιωπηλὴ Ὑπόσχεση τῆς Παραμονῆς"
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Στὸ μικρό, χιονισμένο κελάκι του, ὁ Γέροντας Σίλας καθόταν μπροστὰ στὸ ἀναμμένο καντήλι. Ἦταν παραμονὴ Πρωτοχρονιᾶς, καὶ τὸ κρύο εἶχε σκεπάσει τὰ πάντα. Ἔξω, ὁ ἄνεμος σφύριζε μὲ δύναμη, ἀλλὰ μέσα στὴν ταπεινή του κατοικία ἐπικρατοῦσε μιὰ γαλήνη βαθιὰ καὶ ἀδιατάρακτη. Ὁ Γέροντας δὲν περίμενε πυροτεχνήματα ἢ κοσμικὲς γιορτές. Περίμενε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου ὡς μιὰ ἱερὴ στιγμή, μιὰ εὐκαιρία γιὰ εἰλικρινῆ ἀναστοχασμὸ καὶ πνευματικὴ ἀνανέωση. Σκεφτόταν τὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες ποὺ πέρασαν, τὶς λέξεις ποὺ εἶπε καὶ αὐτὲς ποὺ κράτησε μέσα του. Ἔνιωθε τὴν καρδιά του νὰ γεμίζει μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ δῶρο τῆς ζωῆς καὶ μὲ μιὰ σιωπηλὴ ὑπόσχεση πρὸς τὸν Θεό: νὰ ἀγαπήσει περισσότερο τοὺς συνανθρώπους του, νὰ κρίνει λιγότερο τὶς ἀδυναμίες τους, καὶ νὰ συγχωρέσει γρηγορότερα κάθε πικρία. Καθὼς τὸ ρολόϊ τοῦ μοναστηριοῦ χτύπησε δώδεκα φορές, ὁ Γέροντας Σίλας ἔκανε τὸν σταυρό του μὲ κατάνυξη. Ὁ νέος χρόνος δὲν ἦταν ἁπλῶς μιὰ νέα ἡμερομηνία στὸ ἡμερολόγιο. Ἦταν μιὰ λευκὴ σελίδα, ἕτοιμη νὰ γραφτεῖ μὲ πράξεις ἀγάπης, καλοσύνης καὶ ἀληθινῆς μετάνοιας.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ ἀληθινὴ ἀξία τῆς Πρωτοχρονιᾶς δὲν βρίσκεται στὸν θόρυβο τῆς γιορτῆς, ἀλλὰ στὴν ἱερὴ σιωπὴ τῆς καρδιᾶς ποὺ ἀνανεώνει τὴν ὑπόσχεση γιὰ μιὰ ζωὴ γεμάτη ἀρετὴ καὶ ἀγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου