Η ΝΗΣΤΕΊΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΔΩΡΟΘΕΑ.

Σημαντικό μέρος της προετοιμασίας μας κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί η νηστεία. Με την Χάρη του Θεού καταφέραμε να έχουμε την μεγάλη ευλογία  να μην  τρώμε καθόλου κρέας εκτός από λίγο ψάρι κι αυτό μας βοηθάει να είμαστε πιο ελεύθερες στο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας και πιο εύκολα να αντέχουμε στον κόπο και την στέρηση της νηστείας. Πιστέψτε με όμως, την μη νηστίσιμη περίοδο δεν μας λείπει τίποτε! Οι κότες μας μας δίνουν φρέσκα αυγά, οι κατσίκες μας γάλα για το τυρί μας, ο κήπος μας είναι πάντα γεμάτος από τα εποχιακά λαχανικά, τους βολβούς και βότανα που η μάνα γη και το έλεος του Θεού απλόχερα μας χαρίζει, τα εξαιρετικής ποιότητας όσπρια και τους ξηρούς καρπούς που τρώμε μας τα προμηθεύει μια οικογένεια ορθοδόξων αδελφών από την φάρμα τους στην Καλιφόρνια, τα ξερά κουκιά μια ψυχή από τον Καναδά,  ενώ το ψάρι και τα θαλασσινά που εδώ είναι άφθονα, μας τα φιλεύει ένας ευλαβέστατος ηλικιωμένος ψαράς με την γυναίκα του, ο οποίος έπιασε φιλίες με τον Χέρμαν σε μια επίσκεψή του κι από τότε δεν πέρασε εβδομάδα που να μην του φέρει τον μποναμά του. Με την δικαιολογία ότι το κάνει μόνο για τον φίλο του, δεν μας άφησε ποτέ να πληρώσουμε για τα ψάρια που φέρνει, ούτε δέχτηκε ποτέ κάτι ως αντίδωρο, εκτός από ένα κομποσχοίνι που έφτιαξε με τα χέρια της και του χάρισε η Γερόντισσα.
Ήταν τέτοια περίοδο, εβδομάδα της Τυρινής,  όταν ο ψαράς ήλθε με ένα τεράστιο ψάρι στα χέρια και μας το προσέφερε. Για τον Χέρμαν, μας είπε! Η Γερόντισσα τον ευχαρίστησε και του είπε ότι θα το πάρουμε μόνο με την προϋπόθεση ότι θα καθίσουν με την γυναίκα του στην τράπεζα μαζί μας. Αν και δυσκολεύτηκε στο τέλος τον κατάφερε κι έτσι εκείνη την ημέρα έφαγαν μαζί μας ψαρόσουπα την οποία μαγείρεψε η Γερόντισσα για να τιμήσει τους καλεσμένους μας. Το ευλογημένο το ζωντανό ο Χέρμαν δεν έφευγε από κοντά του κι αυτό μας γέμιζε απορία. Στο τέλος της τραπέζης, αφού ευχαριστήσαμε, ο ψαράς ρώτησε την Γερόντισσα:



-Γερόντισσα, με συγχωρείτε, το ψάρι που φάγαμε είναι αυτό που σας έφερα σήμερα; Εκείνη τον κοίταξε με έκπληξη και τον διαβεβαίωσε ότι ήταν το ίδιο. Γιατί μου το ρωτάτε άνθρωπε του Θεού;
-Γιατί αυτό έχει άλλη γεύση, Γερόντισσα, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει πιο νόστιμο, της απάντησε. Χρόνια ψαρεύω όμως τέτοιο ψάρι δεν έχω φάει ποτέ μου. Δεν είναι αλήθεια γυναίκα, ρώτησε την γυναίκα του. Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Μήπως βάζετε μέσα κάποιο άρτυμα ή μπαχαρικό που του δίνει αυτή την γεύση; Τίποτε απολύτως ευλογημένε, μόνο λαχανικά, μυρωδικά  και πατάτες από τον κήπο μας, του απάντησε. Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει στην συνταγή που εσείς κάνετε κι εμείς δεν το ξέρουμε.



Η Γερόντισσα τότε με απλότητα τον δίδαξε:
Πριν ξεκινήσουμε το μαγείρεμα κάνουμε προσευχή, ευχαριστούμε τον Θεό για τα αγαθά που έχουμε σήμερα στην διαθεσή μας για την διατροφή μας και υπενθυμίζoυμε στον εαυτό μας ότι όλα πριν καταλήξουν στην κουζίνα μας ήταν ζωντανά, ανέπνεαν και χαίρονταν  την Κτίση του Θεού όπως κι εμείς και γι' αυτό πρέπει να τους αποδίδουμε τον απαραίτητο σεβασμό. Αφού το κάνουμε αυτό, προσέχουμε να μην πετάξουμε τίποτε το χρήσιμο και μαγειρεύουμε τόση ποσότητα, όση μας χρειάζεται για να επιβιώσουμε. Ίσως αυτό να δίνει την γεύση που εσείς καταλαβαίνετε κι εμείς λόγω της αμαρτωλότητός μας την χάσαμε και δεν μπορούμε πλέον να διακρίνουμε. Το άρτυμα λέγεται σεβασμός! Σεβασμός προς την Κτίση, προς τα πλάσματα του Θεού και τον εαυτό μας!  Σεβασμός και διαρκής δοξολογία για ό,τι μας προσφέρεται! Δεν ξοδεύουμε, δεν κόβουμε, δεν ψαρεύουμε, τίποτε παραπάνω απ' όσο μας χρειάζεται γιατί αλλιώς γινόμαστε πλεονέκτες και η πλεονεξία είναι αμαρτία και δεν αρέσει στον Κυριό μας!
Εκείνος έφυγε ωφελημένος έχοντας πάρει ένα μεγάλο μάθημα για την μελλοντική συμπεριφορά του προς τα πλάσματα που τον βοηθούσαν να κερδίζει το ψωμί του κι εμείς γνωρίζοντας το απαλό χάδι της προς κάθε τι που άγγιζε, είτε ήταν δέντρο στο δάσος, είτε λαχανικό στον κήπο είτε πλάσμα του Θεού στον στάβλο ή στον δρόμο, νοιώθαμε ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να ήταν και το χάδι του Αδάμ στον παράδεισο!