Άγιος Αρχιμανδρίτης Μωυσής ο Ουφίμσκι (Τσιγκβίντσεφ)

 Βλέποντας τον βίο αυτού του αγίου ασκητή, εκτιμούμε τη γνώμη του για τη μνήμη του κεκοιμημένου. Μερικές φορές εδώ, στις ορθόδοξες εκτάσεις του Διαδικτύου, υπάρχουν σύντομα αιτήματα για προσευχή για τους αναχωρητές. Επιπλέον, δεν διευκρινίζεται ποιοι είναι, η πνευματική τους κατάσταση, αν κοινωνούσαν και άλλες περιστάσειςτη ζωή τους, σύμφωνα με την οποία είναι δυνατό να ληφθεί απόφαση σχετικά με τη δυνατότητα του εορτασμού τους.

Στις 3 Ιουνίου, πριν από 40 χρόνια, εκοιμήθη εν Κυρίω ο Αρχιμανδρίτης Μωυσής ο Ουφίμσκι (Τσιγκβίντσεφ) /27.07.1913 - 03.06.1982/, πρεσβύτερος, εξομολόγος της επισκοπής Ούφας, πρωτοπρεσβύτερος του καθεδρικού ναού της Ούφας.

Στις 29 Μαΐου 2001, ο Αρχιμανδρίτης Μωυσής ανακηρύχθηκε άγιος, στο βαθμό του αιδεσιμότατου και το 2002 τα ιερά λείψανα του αιδεσιμότατου μεταφέρθηκαν από το νεκροταφείο Demsky στην πόλη Ufa στον Καθεδρικό Ναό Sergius, όπου αναπαύονται σήμερα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης (Μπρατολιούμποφ) /†27.02.1968/, που ο ίδιος ήταν ανόητος διά Χριστόν σαλος, πήρε με κάποιο τρόπο τον ιερέα μαζί του στη Μόσχα, στον Πατριάρχη Αλέξιο Α' /†17.04.1970/. Είπε λοιπόν ο Πατριάρχης για τον π. Μωυσή ότι ήταν μοναχός του τέταρτου αιώνα. Και του έδωσε το εικονίδιο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων (Προχόροφ) /†27.01.1973/, ο οποίος κάποτε κατέλαβε τον καθεδρικό ναό της  Ούφα δύο φορές, έγραψε: «Όχι μόνο οι ναοί της Ούφας, αλλά ολόκληρη η επισκοπή της Ούφας στηρίζεται στην πράξη της προσευχής του πατέρα Μωυσή».

Ο Αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος (Πογκόρσκι) /†05/03/1975/, ο οποίος κυβέρνησε την επισκοπή της Ούφα το 1973-1975, επαναλάμβανε συχνά: "Τι άνθρωπο έστειλε ο Κύριος στην επισκοπή της Ούφας! Ο πατέρας Μωυσής αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού!"

Ο π. Μωυσής έτρωγε φαγητό μια φορά την ημέρα στις τρεις το μεσημέρι. Το κύριο γεύμα αποτελούνταν από ψωμί σίκαλης, πατάτες, ξινολάχανο, αγγούρια. Όλα τα τρόφιμα που έφερναν στον ιερέα τα πνευματικά του παιδιά ή άλλοι ενορίτες, τα μοίραζε στους ανθρώπους, μερικές φορές τα κρατούσε για τον εαυτό του, αλλά λίγα και τα  χειρότερα.

Πνευματικά παιδιά μαρτυρούν ότι ο μοναχός φορούσε αλυσίδες, ακόμη και το χειμώνα περπατούσε με βαριές μπότες από μουσαμά ή μπότες, κοιμόταν σε ένα κρεβάτι με δοκάρι από δύο σανίδες και έβαζε ένα ξύλο σκεπασμένο με ένα χαλί κάτω από το κεφάλι του.

Για την αγάπη προς τον πλησίον, τις νυχτερινές αγρυπνίες, την ασκητική ζωή, την πραότητα και την ταπείνωση, ο Κύριος αντάμειψε τον πατέρα Μωυσή με πολλά γεμάτα χάρη δώρα. Η εκλογή του Θεού από τον ομολογητή της μητρόπολης Αρχιμανδρίτη Μωυσή έχει σημειωθεί άπειρες φορές τόσο από λαϊκούς όσο και από κληρικούς. Οι πιστοί θεωρούσαν τον πατέρα Μωυσή άγιο ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Ο Αρχιμανδρίτης Μωυσής έγινε δεκτός στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ, Πσκοφ-Πετσέρσκ, Σεργκίεφ-Τρόιτσκ. Τον θεωρούσαν οξυδερκή γέρο. Υπήρχαν στιγμές που οι ενορίτες των εκκλησιών της Ούφα άκουγαν σε μακρινά μέρη από τους γέροντες εκεί: «Γιατί ταξίδεψες τόσο μακριά, έχεις τον δικό σου πυλώνα της Ορθοδοξίας στην Ούφα, πάτερ Μωυσή».

Στη βιογραφία του Αγίου Μωυσή της Ούφας, υπήρξε μια περίπτωση που, στα ήδη μακρινά σοβιετικά χρόνια, ένας άνθρωπος, που άρχισε να γίνεται επιμελώς εκκλησιαζόμενος, από τον υπερβολικό του ζήλο, αποφάσισε να σώσει τις ψυχές των νεκρών, των οποίων τα σώματα βρίσκονται στο νεκροταφείο Demskoye κοντά στην Ufa.

Εκεί συνέταξε έναν μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών και προσευχήθηκε για την ανάπαυση όλων. Ξεκίνησαν άγρια ​​σκάνδαλα στην οικογένεια ανάμεσα σε αυτόν και τη γυναίκα του, ήρθε σε διαζύγιο, τα ήδη ενήλικα παιδιά του ξεκίνησαν όλες τις σοβαρές αμαρτίες φυσικά, εμφανίστηκαν ασθένειες, η πνευματική ζωή αυτού του ατόμου δεν άλλαξε προς το καλύτερο.

Ο π. Μωυσής, στον οποίο στράφηκε τότε αυτός ο Χριστιανός για συμβουλές, πρώτα από όλα τον ρώτησε για ποιον προσεύχεται. Όταν μίλησε για τον «άθλο» της προσευχής του, τα πρώτα λόγια του μοναχού δεν ήταν καθόλου βιβλικά: «Είσαι ανόητος;!» κ.λπ.

Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι, προσευχόμενος για την ψυχή του αποθανόντος, αυτός που προσεύχεται ταυτόχρονα γίνεται, σαν να λέμε, εταίρος στην πνευματική του κατάσταση, εισέρχεται στην περιοχή της πνευματικής του μαρασμού, μπαίνει στο επαφή με τις αμαρτίες του, ακάθαρτος από τη μετάνοια.

Δηλαδή, μνημονεύοντας τους δίκαιους λαμβάνουμε πνευματικές παροχές, μνημονεύοντας αμαρτωλούς που δεν αξίζουν αιώνια μνήμη - μπορεί να καταστραφούμε. Δεν θα ήταν κακό να μετράμε την πνευματική μας δύναμη με τις δυνατότητές μας και να ενεργούμε με την ευλογία των εξομολογητών και των ιερέων, που πρέπει να επιλέγονται προσεκτικά όταν ζητάμε ευλογία σε κάτι. Για το τίμημα ενός λάθους μπορεί να είναι μεγάλο.