Μια μέρα ένας αετός πετούσε ψηλά και απολάμβανε την ομορφιά του κόσμου.
Ενώ πετούσε, σκέφτηκε: «Πετάω πάνω από μεγάλους χώρους και βλέπω κοιλάδες και βουνά, θάλασσες και ποτάμια, λιβάδια και δάση. Βλέπω πολλά ζώα και πουλιά. Βλέπω πόλεις και χωριά και πώς ζουν οι άνθρωποι. αλλά ο κόκορας του χωριού δεν ξέρει τίποτα εκτός από την αυλή του, όπου βλέπει μόνο λίγους ανθρώπους και ζώα. Θα πετάξω κοντά του και θα του πω για τη ζωή του κόσμου».
Ένας αετός πέταξε στη στέγη ενός αγροτικού σπιτιού και είδε πόσο γενναία και χαρούμενα ένας κόκορας περπατούσε ανάμεσα στα κοτόπουλα του και σκέφτηκε: «Έτσι είναι χαρούμενος με τη μοίρα του. αλλά και πάλι θα του πω αυτό που ξέρω».
Και ο αετός άρχισε να λέει στον κόκορα για την ομορφιά και τον πλούτο του κόσμου. Στην αρχή ο κόκορας άκουγε με προσοχή, αλλά δεν κατάλαβε τίποτα. Ο αετός, βλέποντας ότι ο πετεινός δεν καταλάβαινε τίποτα, λυπήθηκε και του έγινε δύσκολο να μιλήσει στον κόκορα. και ο πετεινός, μη καταλαβαίνοντας τι έλεγε ο αετός, βαρέθηκε, και του έγινε δύσκολο να ακούσει τον αετό. Όμως ο καθένας τους έμεινε ικανοποιημένος με τη μοίρα του.
Αυτό συμβαίνει όταν ένας λόγιος μιλάει σε έναν αμαθή, αλλά ακόμη περισσότερο όταν ένας πνευματικός μιλάει σε ένα μη πνευματικό άτομο. Το πνευματικό είναι σαν αετός και το μη πνευματικό είναι σαν τον κόκορα. Ο πνευματικός νους μελετά μέρα και νύχτα στο νόμο του Κυρίου και ανεβαίνει στον Θεό με την προσευχή, ενώ ο μη πνευματικός νους είναι δεμένος με τη γη ή απασχολείται με λογισμούς.
Η ψυχή του πνευματικού απολαμβάνει τον κόσμο, αλλά η ψυχή του μη πνευματικού παραμένει άδεια και αποσπασμένη. Ο πνευματικός σαν αετός πετάει στα ύψη και νιώθει τον Θεό με την ψυχή του και βλέπει όλο τον κόσμο, αν και προσεύχεται στο σκοτάδι της νύχτας, ενώ ο μη πνευματικός χαίρεται είτε ματαιοδοξίας είτε πλούτου είτε αναζητά σαρκικές απολαύσεις.
Και όταν ένας πνευματικός άνθρωπος συναντά έναν μη πνευματικό, η επικοινωνία είναι βαρετή και δύσκολη και για τους δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου