Ένας μοναχός δεν διακρινόταν από νηστεία, προσευχή ή άλλη αρετή, αλλά ζούσε μια ζωή εντελώς άμεμπτη. Ήρθε η ώρα να φύγει από αυτό το χωριό. Οι αδελφοί της μονής έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν ότι αυτός ο ανέμελος μοναχός όχι μόνο βίωνε την προσέγγιση του τέλους, αλλά δεχόταν ήρεμα την αιώνια ζωή και δοξολογούσε τον Θεό.
- Γιατί είσαι τόσο εύθυμος, πρέπει να εμφανιστείς στη φοβερή κρίση του Κυρίου; - Αυτοί ρώτησαν. - Γνωρίζουμε τη ζωή σου και δεν καταλαβαίνουμε την αδιαφορία σου. Ενδυναμωθείτε από τη χάρη του Χριστού και πείτε μας να δοξάζουμε τον Κύριο και την αγάπη του για την ανθρωπότητα.
Τότε ο ετοιμοθάνατος σηκώθηκε από το σάβανο και τους είπε:
- Αδέρφια και πατέρες, είναι αλήθεια ότι ζούσα χωρίς φροντίδα, αλλά τώρα, όταν όλη μου η ζωή απλώθηκε μπροστά μου από τους αγγέλους του Κυρίου σαν βιβλίο, εξομολογήθηκα ειλικρινά τις αμαρτίες μου και περίμενα μια τρομερή τιμωρία, αλλά Οι άγγελοι μου είπαν: «Παρά τις αμαρτίες σου, ποτέ δεν έκρινες τους ανθρώπους και ήσουν συγχωρητικός σε όλους!» Μετά από αυτά τα λόγια, έσκισαν το χειρόγραφο των αμαρτιών μου. Αυτός είναι ο λόγος της χαράς μου.
Τέλειωσε τα λόγια αυτά και αποχαιρέτησε τον Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου