Πάντα φοβόμουν τον πατέρα Γαβριήλ, φοβόμουν πολύ. Στην αρχή δεν μπορούσα να πάω κοντά του. Έφτασε στις σκάλες και στάθηκε εκεί, περιμένοντας να βγει. Πάντα έβγαινε έξω και με ανέβαζε ο ίδιος τις σκάλες. Μόνο που όλα έγιναν πολύ επιδέξια. Ο πατέρας Γαβριήλ έβγαινε έξω, δήθεν για να αφήσει μια κατσαρόλα έξω, ή ένα παγκάκι, ή κάτι άλλο. Τέτοιοι λόγοι δεν είχαν τέλος. Την ίδια στιγμή, κοιτώντας με, είπε: «Σήκω!» Αυτό συνεχίστηκε για δύο μήνες.
Αναρωτιόμουν συνέχεια – πώς μπορούσαν οι καλόγριες να του μιλήσουν; Και τότε βρήκε αμέσως μια εξήγηση: όλα ήταν επειδή ήταν καλόγριες, και αόρατες κλωστές τεντώνονταν ανάμεσά τους, οπότε δεν τους ήταν δύσκολο να επικοινωνήσουν μαζί του. Και επειδή δεν είμαι καλόγρια, μου είναι δύσκολο να επικοινωνήσω με τον πατέρα Γαβριήλ.
Ζήλεψα τις αδερφές, τις παρακολουθούσα, είδα τη δύναμη και το μεγαλείο του μοναχισμού και τη δική μου αδυναμία. Αυτό με έκανε να νιώσω προσβεβλημένη. Αυτό ήταν το βλέμμα που είχα τότε. Κάθε φορά που στεκόμουν μπροστά στον πατέρα Γαβριήλ, έτρεμα από φόβο. Τότε δεν είχα ιδέα ότι αυτός ο φόβος δεν προερχόταν από τον Κύριο, αλλά μάλλον από τον διάβολο.
Μια μέρα καταδίκασα ψυχικά τον φίλο μου, που από φόβο άφησε τον πατέρα Γαβριήλ. «Και δεν θα τον άφηνα ποτέ σε καμία περίπτωση!» – είπα μέσα στην ψυχή μου. Αναρωτήθηκα: «Όσο κι αν τον φοβόμουν, πώς θα μπορούσα να τον αφήσω;»
Μια μέρα συνέβη το εξής. Καθόμουν στον καθεδρικό ναό. Ο π. Γαβριήλ κατέβηκε, κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε:
- Με φοβάσαι, έτσι δεν είναι;
- Ναι, φοβάμαι! – απάντησα σταθερά.
- Όχι καλά! Αυτό είναι λάθος!
Μετά από λίγο γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε:
- Τώρα τρία άτομα θα μπουν στον καθεδρικό ναό.
Πράγματι δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά όταν μπήκαν τρία άτομα.
Γύρισε και είπε χαρούμενος:
- Κοίτα, σου είπα ότι θα μπουν οι τρεις μαζί;
- Ναι, πάτερ Γαβριήλ!
- Και τώρα, μετά από λίγο καιρό, τρεις θα ξαναμπούν και μετά έξι θα φύγουν μαζί από τον καθεδρικό ναό.
Πέρασε λίγη ώρα ακόμα, και οι τρεις μπήκαν μαζί στον καθεδρικό ναό.
Γύρισε πάλι προς το μέρος μου με χαρά:
- Λοιπόν, σου είπα; Πώς έγιναν όλα πραγματικότητα!
Μετά βγήκαν οι έξι το ένα μετά το άλλο.
Μου είπε πάλι με παιδική χαρά:
- Βλέπεις πώς έγιναν όλα αυτά πραγματικότητα;
Στο μυαλό μου σκέφτηκα, «Τι είναι αυτό; Καυχιέται ότι μπορεί να προβλέψει;
Μου απάντησε αμέσως:
- Όχι, Ketevan, δεν καυχιέμαι.
Συνέχισε πάλι:
- Πολύ σύντομα, ένας από αυτούς τους έξι θα επιστρέψει και θα με σκοτώσει. Εδώ, ακούς τον ήχο των βημάτων;
Άκουσα τον κοφτό ήχο των βημάτων. Και συνέχισε:
– Θα σηκώσει το πολυβόλο του στην πόρτα και θα με πυροβολήσει κατευθείαν στο μέτωπο. - Αφού το είπε αυτό, άρχισε να κλαίει. - Η σφαίρα θα με χτυπήσει και θα περάσει ακριβώς μέσα μου. Προσοχή μόνο, μην τρομάξετε! Δεν θα σε χτυπήσει! Θα σωθείς. Γράψε, πήγαινε να πεις σε όλους για τον φόνο μου! Μόνο εσύ θα είσαι μάρτυρας αυτού. Περιέγραψε τα πάντα, θα είσαι χρονικογράφος. Μη φοβάσαι, θα σωθείς! «Κλαίγοντας», συνέχισε ο πατέρας Γαβριήλ.
Με κατέλαβε ένας φοβερός φόβος.
- Δεν θα με αφήσεις, σωστά; Προσευχήσου, ζήτησε από τον Θεό να μην με αφήσεις!
Γονάτισα γρήγορα και άρχισα να προσεύχομαι στον Κύριο: «Όχι τώρα, απλώς μη με κάνεις μάρτυρα σε αυτό!» Φοβόμουν τόσο πολύ που ήθελα να σκάσω από τον καθεδρικό ναό. Κάθισε πάλι δίπλα του. Αυτή τη στιγμή η πόρτα άνοιξε. Μια κυρία μπήκε με μια τσάντα περασμένη στον ώμο της. Ακριβώς στην πόρτα το έβγαλε από τον ώμο της. Από φόβο νόμιζα ότι ήταν ένα πολυβόλο που στόχευε στον πατέρα Γαβριήλ. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα να τρέξω.
Ο π. Γαβριήλ φώναξε αμέσως πίσω μου:
-Μα είπες ότι δεν θα με άφηνες;!
Μου είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσω πλήρως αυτό το γεγονός. Γι' αυτό στην αρχή σκέφτηκα να μην γράψω για αυτόν, όπως και για πολλούς άλλους. Ξέρω ότι πήρα ένα καλό μάθημα εκείνη την ημέρα για να κρίνω τον φίλο μου. Όχι όμως μόνο για καταδίκη. Μετά από εκείνη την ημέρα, δεν φοβόμουν πια τον πατέρα Γαβριήλ όπως πριν. Αυτός ο κατά κάποιο τρόπο λάθος φόβος κάπου εξαφανίστηκε. Ο φόβος που είχε ριζώσει μέσα μου υπό την επίδραση της κακής δύναμης δεν με προβλημάτιζε πια. Ήδη ανέβαινα με τόλμη στον πατέρα Γαβριήλ, δεν περίμενα πια να βγει, και ο ίδιος δεν βγήκε πια να με καλέσει. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πλήρως αυτή την υπόθεση. Είναι πολύ περίπλοκο για μένα. Λες και εκείνη την ημέρα, με τον φόβο του Θεού, ο π. Γαβριήλ αφαίρεσε τον φόβο που μου έσπειρε ο διάβολος. Είναι σαν να είπε: «Να φοβάστε και να αγαπάτε μόνο τον Θεό!»
Ketevan Bekauri
Από το νέο βιβλίο για τον άγιο, «Ο Θεός μόνο ξέρει ποιος είναι ο Γαβριήλ».
Εκδοτικός οίκος «Free Wanderer».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου