Πριν μερικα χρονια εκεινος ο ηχος απο την σειρηνα του ασθενοφορου ειχε εναν διαφορετικο τονο απ' ο,τι συνηθως.
Ηταν πιο σκοτεινος, βαρυς αλλα και διαπεραστικος ταυτοχρονα.
Ή ετσι μας φαινοταν τουλαχιστον λες και ξεραμε τί θα αντικρυσουμε.
Το φορειο μπηκε με ορμη, οι διασωστες με σφιγμενα χειλη και υγρο βλεμμα.
Ανακοπη.
Ναι απλα αλλη μια ανακοπη.
Κοντευουμε να αναισθητοποιηθουμε πληρως ειτε γιατι δεν πρεπει να μας κυριευει το συναισθημα προκειμενου να μπορουμε να λειτουργουμε αψογα, ειτε γιατι οι ανακοπες για τους υγειονομικους ενος ΤΕΠ ειναι δυστυχως ρουτινα οπως οι φωτοτυπιες σε Α4 χαρτι για εναν υπαλληλο γραφειου.
Αλλα γιατι αυτη η βουβη παγωμαρα;
Τοσο ρουτινα εγιναν ολα που δεν κοιταξαμε καν το προσωπο στο φορειο.
Φλεβες, ΗΚΓ, ζωτικα, ΚΑΡΠΑ, διασωληνωση, γιατροι και νοσηλευτες σε ενα "χοροδραμα" με προκαθορισμενα βηματα τελεια εκτελεσμενα.
Απελπιδες προσπαθειες να κρατησουμε στην ζωη τον αγαπημενο καποιων απο εσας.
Δεν υπαρχει χειροτερο συναισθημα απο αυτο.
Να προσπαθεις αλλα να γνωριζεις οτι θα αποτυχεις.
Και δεν θα αποτυχεις να πατησεις σωστα μια σφραγιδα.
Θα αποτυχεις να κρατησεις στην ζωη εναν ανθρωπο.
Τον χασαμε.
Ηταν ο Χ.
Ξεχασα να σας πω οτι ηταν συναδελφος.
Μολις ειχε παραιτηθει και περιμενε την συνταξη να ξεκουραστει.
Δεν θελαμε να μιλησουμε ουτε με το σπιτι μας εκεινη τη μερα.
Δεν μπορουσαμε.
Στο προσωπο του Χ. ειδαμε και τον εαυτο μας.
Ολοι.
Ολοι εμεις που μπορει να μην προλαβουμε να παρουμε συνταξη ποτε γιατι αυτα τα καταραμενα ορια τα ανεβαζουν συνεχεια οπως ανεβαινει ο πηχης του Μανολο στο επι κοντω.
Μονο που αυτος παντα καταφερνει και τον περναει ενώ εμείς;
Εμεις προσευχομαστε να μην ειμαστε ο επομενος Χ.
Τεχνοκρατες κοστολογηστε αυτην την βαρδια.
Βαλτε και φορο προστιθεμενης αναισθησιας.
Κυνικοι που λετε ''η δουλεια σας ειναι'', ολα τα δαχτυλα του χεριου σας ειναι ιδια;
Ετσι και οι ''δουλειες'', δεν ειναι ολες ιδιες.
Κουβαρνταδες, εσεις οι ''εγω σε πληρωνω ρε'' ποσο δινετε για ολο αυτο;
Τα ρεστα δικα σας.
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου