Όπως διηγήθηκε ο γέροντας, ταλαιπωρημένος από πολλές ανησυχίες, ο πατήρ Γαβριήλ ταξίδεψε στο Βατούμ και πλησίασε την ακρογιαλιά με μια εικόνα του Αγίου Νικολάου στα χέρια του. Μακριά από τα ανθρώπινα μάτια, βούτηξε βαθιά στο νερό και... πνίγηκε.
Όταν μείναμε μόνοι, διηγήθηκε τα εξής:
Ακουμπισμένος στο κιγκλίδωμα μιας βραχώδους ακτής που προεξείχε στη θάλασσα, συλλογιζόμουν την τύχη της Εκκλησίας και το δικό μου πεπρωμένο, όταν ξαφνικά το κιγκλίδωμα κατέρρευσε και βρέθηκα σε βαθιά νερά, βυθιζόμενος κατευθείαν στον πάτο.
Μια ρωσική στρατιωτική μονάδα βρισκόταν κοντά. Χάρη στις προσπάθειες του ανώτερου αξιωματικού της μονάδας, με τράβηξαν στην ακτή. Μόλις ο αξιωματικός πρόσεξε την εικόνα του Αγίου Νικολάου, χλώμιασε και αναφώνησε:
«Ένας άνθρωπος με τέτοιο πρόσωπο μου ζήτησε να σώσω έναν άνθρωπο που πνιγόταν στη θάλασσα. Ήρθε μαζί μου και μου έδειξε το μέρος. Αλλά μόλις τον τραβήξαμε, εξαφανίστηκε, πουθενά. Μόνο τώρα το παραδέχτηκα: ήταν ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός που σε έσωσε. Η μητέρα μου έχει την εικόνα του στο σπίτι...» Είδα
τον εαυτό μου να βγαίνει από το σώμα μου, κοιτάζοντάς το από κάτω, το δικό μου σώμα να ξεβράζεται στην ακτή και να περιβάλλεται από ανθρώπους. Πώς βρέθηκα ξανά στο σώμα, δεν ξέρω, αλλά ο Ύψιστος Θεός, δόξα τω Θεώ, «με έβγαλε σε ευρύχωρο τόπο και με λύτρωσε, επειδή ευαρεστήθηκε σε μένα» (Ψαλμός 17-20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου