Ό Δόκιμος Ιωάννης (Τύχωνωφ) είπε ότι από καιρό ονειρευόταν να φορέσει αλυσίδες και τρίχινο πουκάμισο για να νεκρώσει το σώμα του, και ότι επιτέλους τα απέκτησε αλλά πρώτα πήγε στον π. Σεραφείμ. Ό μεγάλος Γέροντας μόλις τον είδε, διάβασε την ματαιόδοξη πρόθεση του άπειρου βιβλιοφάγου, του οποίου το κεφάλι ήταν παραγεμισμένο με τους Βίους των Αγίων και προτού ό δόκιμος ανοίξει το στόμα του, του είπε χαμογελώντας:
«Για κοίτα τί θέλω να σου πω! Τα βρέφη του Ντιβέϊεβο έρχονται σε εμένα και ζητούν την συμβουλή μου και την ευλογία μου, ό ένας να φορέσει αλυσίδες και ο άλλος τρίχινα πουκάμισα. Εσύ τώρα τί νομίζεις: είναι σωστός ό τρόπος πού σκέφτονται; Πες μου»!
Ό δόκιμος δεν μπορούσε να καταλάβει τί εννοούσε ό Γέροντας και απάντησε:
«Εγώ, Πατέρα, δεν γνωρίζω».
Ό π. Σεραφείμ επανέλαβε την ερώτηση. Μόνον τότε κατάλαβε ό δόκιμος ότι ό διορατικός Γέροντας αναφερόταν σε αυτόν και ζήτησε την ευλογία του να φορέσει αλυσίδες.
«Πώς λοιπόν δεν καταλαβαίνεις; Γι`' αυτό ακριβώς σου μιλώ», είπε ό π. Σεραφείμ. Και στην συνέχεια του εξήγησε την αφροσύνη και την ματαιότητα να φορούν αλυσίδες άνθρωποι απειθάρχητοι όπως αυτός. Έπειτα, εντελώς ξαφνικά, ό Γέροντας σήκωσε το δεξί του χέρι επάνω στον δόκιμο, σαν να επρόκειτο να τον χτυπήσει στον πρόσωπο με όλη του την δύναμη. Αλλά δεν τον χτύπησε μόνον τον άγγιξε ελαφρά στον αυτί και είπε:
«Κοίταξε, αν κάποιος σε χαστουκίσει έτσι, αυτή είναι ή πνευματική, και μάλιστα ή βαρύτερη αλυσίδα».
Κατόπιν, μαζεύοντας σάλιο στον στόμα του, έκανε μία κίνηση σαν να επρόκειτο να τον τυφλώσει με αυτός, και είπε:
«Και αν κανείς σε φτύσει στον πρόσωπο έτσι—αυτός είναι το πνευματικό και πλέον σωτηριώδες τρίχινο πουκάμισο. Μόνον θα πρέπει να τα σηκώνεις με ευγνωμοσύνη. Αυτές οι πνευματικές αλυσίδες και τα τρίχινα πουκάμισα είναι υψηλοτέρα από εκείνα πού σκέφτεσαι και πού επιθυμείς να φορέσεις. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πολλοί από τούς Αγίους Πατέρες φορούσαν αλυσίδες και τρίχινο πουκάμισο αλλά αυτοί ήταν σοφοί και τέλειοι άνθρωποι., και τα έκαναν όλα αυτά από αγάπη για τον Θεό, για να απονεκρώσουν την σάρκα και τα πάθη εντελώς και να τα υποτάξουν στον πνεύμα.
Αλλά αυτός δεν μπορεί να γίνει από βρέφη, στων όποιων τα σώματα κυριαρχούν τα πάθη και αντιστρατεύονται στον θέλημα του Θεού και τον νόμο Του. Και τί θα κερδίσουμε αν φορούμε αλυσίδες και τρίχινο πουκάμισο, αλλά κοιμόμαστε και πίνουμε και τρώμε όσο θέλουμε; Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ελάχιστη προσβολή από έναν αδελφό με υπομονή. Μία λέξη ή μία επίπληξη από κάποιον ανώτερο μας ρίχνει σε πλήρη ακηδία και απογοήτευση, ώστε σκεφτόμαστε να πάμε σε άλλο μοναστήρι και καθώς υποδεικνύουμε με ζήλεια κάποιους άλλους αδελφούς πού απολαμβάνουν την εύνοια και την εμπιστοσύνη τού Ηγουμένου, δεχόμαστε όλες τις εντολές του ως λάθη ή πλήγματα πού οφείλονται σε παράβλεψη και εχθρότητα απέναντι μας. Από αυτός μπορείς να κρίνεις μόνος σου πόσο λίγο (ή καθόλου) θεμέλιο υπάρχει μέσα μας για την μοναχική ζωή. Και όλο αυτός συμβαίνει επειδή σπάνια την σκεφτόμαστε ή ασχολούμαστε με αυτήν».
Αφού τον επιτίμησε κατ' αυτόν τον τρόπο, ό δόκιμος εγκατέλειψε την ιδέα να φορέσει αλυσίδες παρόλα αυτά, όμως, αργότερα έφυγε από την Μονή του Σαρώφ. Αποδείχθηκε ότι σε αυτόν δεν υπήρχε κανένα θεμέλιο, δηλαδή, ή υπακοή.
Γνωρίζουμε όμως μία περίπτωση, όπου ό π. Σεραφείμ ευλόγησε την άναχωρήτρια Αναστασία Λογκάτσεφ, με το μοναχικό όνομα Αθανασία, να φορέσει αλυσίδες προκειμένου να υποτάξει την σαρκική επιθυμία, όταν ήταν μόλις είκοσι τριών ετών. Αργότερα έγινε ή ιδρύτρια της αδελφότητας Κουρίχινα στην επαρχία του Νίζνι-Νόβγκοροντ.
Αλλά συνήθως ό π. Σεραφείμ συμβούλευε όσους κατέφευγαν σε αυτόν, αντί των εξωτερικών αγωνισμάτων, να βιάζουν τον εαυτό τους στην άσκηση των καλών έργων.
Να τί είπε σε κάποιον κοσμικό, ό όποιος μέσα του είχε την σκέψη να κάνει ένα προσκύνημα στον Κίεβο:
«Αν σε επιπλήττουν, μην επιπλήττεις αν διώκεσαι, κάνε υπομονή καταδίκασε τον εαυτό σου, για να μην σε καταδικάσει ό Θεός, υπόταξε το θέλημά σου στον θέλημα του Θεού, μην κολακεύσεις ποτέ κανέναν, να αγαπάς τον πλησίον σου: ό πλησίον σου είναι αδελφός σου. Αν ζεις σαρκικά, θα καταστρέψεις και την ψυχή και το σώμα αλλά αν ζεις κατά Θεό, θα σώσεις και τα δύο. Αυτά είναι μεγαλύτερα έργα από το να πάς στο Κίεβο ή και μακρύτερα ακόμη».
ΒΙΒΛ. ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΤΙΒΕΙΕΒΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου