Ένας από τούς πιο φημισμένους Πνευματικούς στην μονή Άγαπία ήταν ό π. Ευθύμιος Τανάσε. Στο πρώτο μέρος της ζωής του δοκιμάσθηκε συχνά από διάφορα είδη πειρασμών.
Γεννήθηκε στην κοινότητα Βάλεα Σεάκα του νομού Μπακέου. Ήταν πριν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Μετά από πέντε χρόνια συζυγίας, το 1915, απεφάσισαν με την σύζυγο του να υπάγουν σε μοναστήρια. Αυτός επήγε στην σκήτη Συχάστρια και εκείνη στην σκήτη Μπουτσιουμένι-Τεκούτσι. Άλλα τότε ήλθε ό Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Ό αδελφός Ιωάννης -αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα-επιστρατεύτηκε στο μέτωπο του Μπαραγκάν. Το 1917, στην ακμή του πολέμου, αυτός διάβασε την Παράκληση της Θεοτόκου από το Προσευχητάριο. Μία σφαίρα διαπέρασε το βιβλίο των προσευχών του, πού το είχε στο τσεπάκι, δεξιά της καρδιάς του. Κινδύνευσε να χάση την ζωή του. Τραυματίσθηκε σοβαρά, άλλ' ως εκ θαύματος, δεν απέθανε. Μαζί με άλλους τραυματίες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου συχνά ερχόταν και τούς παρηγορούσε ό π. Βικέντιος Μαλάου. Μετά την εγχείρηση πού του έγινε, ό πατήρ τον παρηγόρησε και του άφησε μία προφητεία:
-Να έχεις πίστη, αδελφέ Ιωάννη. Θα γίνεις καλύτερα. Κατόπιν θα έλθεις στο μοναστήρι Σέκου, όπου είμαι κι εγώ, και θα γίνεις και εσύ ιερεύς. Και πράγματι, με την βοήθεια του Θεού, το καλοκαίρι του 1918 ό αδελφός αυτός ήλθε στο μοναστήρι Σέκου. Ό πρώτος πού συνάντησε ήταν ό π. Βικέντιος, ό όποιος και τον δέχθηκε με πολλή χαρά.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1918 έκάρη μοναχός ό Ιωάννης λαβών το όνομα Ευθύμιος με την συμβουλή και ευλογία του π. Βικέντιου. Τον Απρίλιο του 1919 χειροτονήθηκε ιερεύς κι έτσι εκπληρώθηκε ή προφητεία του πνευματικού του πατρός.
Ομοίως και ή πρώην σύζυγος του μόνασε στην σκήτη Μπουτσιουμένι, όπου το 1920 άλλαξε τα κοσμικά ρούχα με τα καλογερικά.
Το έτος 1923 ό ιερομόναχος Ευθύμιος χειροθετήθηκε και Πνευματικός και εστάλη στην μονή Άγαπία σαν Πνευματικός και λειτουργός των μοναζουσών. Εδώ ή πανοσιότης του πρόσθεσε πόνους ασκητικούς επάνω σε άλλους πόνους βοηθώντας τον εαυτό του και τούς άλλους. Συμμετείχε σε όλες τις ακολουθίες σαν λειτουργός και επιτελούσε τις ιερές ακολουθίες με φόβο Θεού και ευλάβεια.
Το 1933 απέθανε ό γιός του και ετάφη στην μονή Άγαπία. Μετά από πέντε χρόνια απέθανε και ή κόρη του, ή οποία είχε γίνει μοναχή στην μονή Μπίστριτσα του νόμου Βίλτσεα. Έτσι ό π. Ευθύμιος έμεινε μόνος, χωρίς τα παιδιά του.
Τον Μάρτιο του 1940 μετακόμισε μαζί με τον Πνευματικό του, τον π. Βικέντιο, σ' ένα μικρό μοναστήρι του νόμου Μπάνατ. Εκεί δεν έμεινε πολύ και επέστρεψε πάλι σαν Πνευματικός στο μοναστήρι Βαρότεκ, στο Άγαπία, στην μονή Συχαστρία και Βίρνοβα. Μετά από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκε οριστικά στην μονή Παλαιά Άγαπία. Εδώ διανύει το τελευταίο τμήμα της ζωής του. Συνεχίζει τούς αγώνες του και αναδεικνύεται ένας αληθινός απόστολος του μοναχισμού και της Εκκλησίας του Χριστού μας, θυσιάζοντας την ζωή του μέχρι τελευταίας του ρανίδος.
Το καλοκαίρι του 1970 ό π. Ευθύμιος έπαυσε να λειτουργεί. Ήδη ήτο γέρων, αδύνατος και καμπουριασμένος. Περίμενε με μεγάλη ελπίδα, αλλά και με φόβο Θεού την ώρα του θανάτου του. Δεν διακόπτει όμως τον κανόνα της προσευχής του. Τώρα μένει πολλές ώρες στο κρεβάτι. Αρχές Δεκεμβρίου κάλεσε ένα από τα πνευματικά του παιδιά, την μοναχή Συγκλητική, και της είπε:
-Αδελφή Συγκλητική, να γνωρίζεις ότι θα μείνω ακόμη μαζί σας μόνο δύο ήμερες, κατόπιν πηγαίνω....
Μετά από μία ήμερα φώναξε με φοβερή φωνή:
-Ιδού βλέπω δύο χορούς αγγέλων. Ό ένας έχει αγγέλους φωτεινούς με άσπρες ενδυμασίες και με χρυσά έπιμανίκια στα χέρια, και ό άλλος είναι από μαύρους δαίμονες φοβερούς στην όψη.
Μετά από μία μικρή διακοπή κραύγασε δυνατά:
Μεγάλη είναι ή μάχη μεταξύ των καλών και των κακών αγγέλων. Οι φωτεινοί άγγελοι κτυπούν με ρόπαλα τούς δαίμονες... Θέλουν να πάρουν την ψυχή μου... Δεν μ' αφήνουν να έμβω στο δωμάτιο... ό Σταυρός.... Δός μου τον Σταυρό, κραύγασε με όλη την δύναμί του...
-Να ό Σταυρός, πάτερ Ευθύμιε! Του είπε ή μοναχή Συγκλητική. Αμέσως τον πήρε και τον έβαλε στο στήθος του. Μετά της είπε:
-Λυτρώθηκα άπ' αυτούς. Μετά ειρήνευσε όπως είναι ειρηνικό το νερό της λίμνης. Την τελευταία νύκτα είπε προς τις αδελφές:
-Δώσατε μου λίγο νερό. Διψώ. Κατόπιν τούς είπε:
-Δώσατε μου τα καθαρά μου ρούχα, το ζωστικό μου, το Σχήμα μου, την ζώνη και το ράσο μου.
Τον βοήθησαν οι αδελφές, τον ετοίμασαν και τον ευθυγράμμισαν στο κρεβάτι του. Στην ώρα μία, μετά το φαγητό, είπε τα τελευταία του λόγια:
-Ανοίξατε μου την πόρτα!
Άνοιξαν οι Αδελφές την πόρτα του κελιού και σαν να εισήλθε και να εξήλθε γρήγορα κάποιος. Εκείνη την στιγμή ό π. Ευθύμιος είχε λίγο βήχα και έβγαλε κάτι. Ήταν σαν ένα παιδάκι πού κάποιος το ταΐζει, και βγάζει κάτι από το στόμα του. Κατόπιν ό Γέροντας ανάσανε βαθειά και αναχώρησε για το αιώνιο ταξίδι. Έτσι ό Γέροντας Ευθύμιος πέρασε από την θύρα αυτού του κελιού του στην θύρα της αιωνιότητας!
Επί τρεις ήμερες τον είχαν μέσα στο φέρετρο του στην εκκλησία της Μονής. Το πρόσωπο του ήτο λαμπρό και φωτεινό, όπως ενός μικρού παιδιού, πού κοιμάται. Στις 5 Δεκεμβρίου τον μετέφεραν στην τελευταία του κατοικία οι αδελφές με ψαλμωδίες, προσευχές και δάκρυα, προπέμποντάς τον στην αιώνια πατρίδα. Στον Σταυρό, γράφηκαν τα έξης:
«Πρωτοσύγκελλος Ευθύμιος Τανάσε. Γεννήθηκε το 1886 και εκοιμήθη έν Κυρίω το 1970».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου