- Στην αρχή, όταν ο Αγ. Ιωάννης ο Σιναΐτης ερμηνεύτηκε την παραβολή περί
των δέκα παρθένων ως παράδειγμα αγαθών πράξεων, δηλαδή – περί της ελλείψεως
τούτων σε μωρές παρθένες, - ο καιρός τότε τέτοιαν την ανάγκη είχε. Διότι τότε
τα αγαθά έργα ήθελε ο Θεός από τους ανθρώπους, ζητούσε απ’ αυτούς τις πράξεις
των αγαθών και τις αγώνες δι’ αυτές τοιουτοτρόπως.
Ύστερα ο Σεραφείμ του Σαρώφ ερμηνεύθηκε πάλη την παραβολή ταύτη, με την
καινή έννοια της, και δη - η αιτία της απώλειας των μωρών παρθένων έχει
εξηγήσει με έλλειψη σ’ αυτές της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Μ’ αυτό ο Κύριος προστέθηκε
προς τον άνθρωπο ν’ αποκτήσει το Πνεύμα και τοιουτοτρόπως να αγωνιζόταν. Διότι
τέτοια είχαν την ανάγκην τότε, οφείλει να βασίζονταν σ’ αυτήν την κύρια έννοια,
να εύρησαν και απέκτησαν την χάριν του Πνεύματος – το ζητούσε από τον άνθρωπο ο
Κύριος τότε κι αυτό θα του απαιτηθεί μετά την έξοδο από τον κόσμο τούτο.
Σήμερον όμως, όταν έφτασε ο τελευταίος καιρός, ο καιρός της Κρίσεως,
«και δια το πληθυνθήναι την ανομία ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (Μτθ. Κδ 12),
ο άνθρωπος έχει ανάγκη της αγάπης και πρέπει να έχει και την σοφία, δια να μη
τον έλλειψη την αγάπη και να μην αφαιρεθεί τις απ’ αυτήν. Επειδή το πνεύμα του
πονηρού σήμερον με όλες τις προσπάθειες ζητά να εκρίζωση την αγάπη από την
καρδία του ανθρώπου, και με την αφαίρεση αυτής σιγά-σιγά τον ψυχραίνει, και στο
τέλος να τον αφαίρεση καθόλου απ’ αυτήν. Την αγάπη μας ζητάει ο Κύριος σήμερον
! Το είναι το πιο απαραίτητο τώρα, της έχουμε ανάγκην. Δι’ αυτό όλον τον αγώνα
μας πρέπει να καθοδηγήσουμε προς το να βρούμε και αποκτήσουμε την αγάπη, που
καθίσταται δυνατόν μόνο με τα αγαθά έργα. Διότι η αγάπη χωρίς των έργων είναι
νεκρά και τα μάταια λόγια, πού κτυπούν τον αέρα μόνο, και τα οποία θα δώσουν
λόγον δια την κόλαση κατά την ήμερα της κρίσεως ενώπιον Ιησού Χριστού. Διότι
έλεγε μεν τις «αγάπη, αγάπη...» απομακρύνθηκε όμως από τα έργα, που έπρεπε να
έκανε ενώπιον του Θεού και συνανθρώπου του, είτε έστω και έκανε κάτι
φιλανθρωπικά– ήταν ελαττωμένα παρ’ αυτά που δυνατόν να έκανε, άλλα δεν επέτυχε
κατά το δυνατόν.
Η αγάπη ζει, ζώσα είναι, φίλε μου, πεθάνει όμως χωρίς τα αγαθά έργα. Τα
αγαθά έργα δε είναι η ζωή της αγάπης. Αυτά είναι η αληθινή αγάπη και η μοναδική
δύναμις , μέσω της οποίας δυνατόν να αντέξει τις τους πειρασμούς των τελευταίων
καιρών, στο βαρύ και στο φόβο, που ο αντίχριστος και η πρόσκαιρη βασιλεία του
θα προσφέρει στον κόσμο. Εδώ τελείωσε ο γέροντας την συζήτηση του περιγραφή της
οποίας δεν θα αναλάβω παρακάτω (δια να μη φανεί πολύ παρατεταμένη η διήγησης).
Καθόμασταν, λοιπόν, κατ’ ολίγον χρόνο, ο π. Γαβριήλ μου κοιταζόταν με
συνηθισμένο του χαϊδευτικό βλέμμα. Και από έξω ακουστικέ «Δι’ ευχών των Αγίων
Πατέρων ημών» – κάποιος επισκέπτης ήλθε . Έμμειναν μαζί του,- πιο σωστό,
είμαστε μόνοι μας λίγο καιρό ακόμη, διότι άρχισαν να έρχονταν οι επισκέπτες σε
γέροντα. Με τα λόγια «αμήν»ο π. Γαβριήλ επέτρεπε στον επισκέπτη να μπει μέσα σε
μένα δε κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε: «Λοιπόν, φίλε μου, πορεύθητι εν ονόματι
του Χριστού». Κι εγώ τον προσέγγισα γρήγορα, έλαβα την ευχή του και τράβηξα στο
σπίτι μου.
Πολύ δύσκολο να περιγράψω, πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος ήμουν
εγώ για όλα αυτά, χάρηκα ότι ο π. Γαβριήλ μου εξηγούσε της τιμής να έλαβα μέρος
σε τοιούτο αξιοσήμαντον διάλογο. Συνάπτεται σ’ όλα αυτά και αυτή η πνευματική
εξωτερική κατάσταση, που εδέχθηκα από τις ταύτες, δηλαδή, τις κεχαριτωμένες
λέξει του γέροντος. Διότι καθεμία λέξη του – έστω η συνηθισμένη, είτε κάτι που
υπαγορεύει η εκφράζει, που συμπεριλαμβάνει της βαθιάς εννοίας, - ακουγόταν τόσο
εντυπωσιακά, με τόση γλυκεία. Αυτές μου έφεραν μεγάλη χαρά, γαληνή, και – το
πιο σοβαρότερο, - εισέφεραν και την τεράστια αγάπη και την βίωσίν της. Κατά
κάποιον τρόπο το κυκλοφορούσε σε μένα διασπείροντας στα πάντα γύρω πως και σ’
εμένα την ωραιότητα, φωτεινότητα και την σιωπή, που μιλούσε.
Και στο μυαλό μου
εδώθηκε η δύναμη να σκέπτεται υγιεινός και ελευθέρως, και εγώ σκεπτόμουν περί
του ότι μου είπε ο π. Γαβριήλ Μου αποκαλύφθηκε και εντυπώθηκε σιγά-σιγά στο
εαυτό μου η βαθιά έννοια των λόγων του π. Γαβριήλ, την οποίαν δεν κατάλαβα κατά
την παραμονή μου μαζί του, που, - θα το πω μια φορά ακόμη , έγινε εξαιτίας της θαυμάσιας
απλότητας και καταπληκτικής ταπεινώσεως του. Η κατάπληξη αυξανόταν και από την
εντύπωση μου, θυμίζοντας τα λόγια του π. Γαβριήλ περί θεώσεως και το, ο τι ο
γέροντας ήταν αυτός, ο οποίος κρυβόταν πίσω στα λόγια και τα έργα του. Και δη
βαθιά εντύπωση έκαναν σ’ έμενα, όταν μου είπε: «να, σαν κι εγώ» και δύο – τρις
φορές κτύπησε με τα δάκτυλα το κεφάλι του. Έπρεπε του γέροντα να έκανε έτσι,
διότι έβλεπε την πλήρη άγνοια μου στα θέματα ταύτα και την κατάπληξιν μου και
μ’ αυτό που έκανε, έκανε και την πλήρη μεταμόρφωση μου. Μετά ταύτα το μυαλό μου
έλαβε αρχή να καταλαμβάνει κάτι του θέματος, όχι όμως με την πλήρη κατανόηση,
άλλα σε κάποιο επίπεδο, το έγινε ψηλαφητό τουλάχιστον, κατά κάποιο τρόπο
κατανοητό για μένα.
Η πιο αλάθητη και μεγαλύτερη πίστης, προκειμένου ότι ο π.
Γαβριήλ ήταν ο ενθεωμένος γέροντας μαρτυρούσε, ή έδειξε, παρά της μεγάλης
πίστεως και εμπιστοσύνης μου στα λόγια του εμφανίστηκε η εσωτερική μεταμόρφωσης
μου. Διότι ύστερα από την πράξη και τα λόγια του, - περισσότερα δε την πράξη,
παρόλο που και τα λόγια του είχαν μεγαλύτερη έννοια και των ακολούθησαν τα
σοβαρά αποτελέσματα, - κτυπήσατε δύο -τρείς φορές με τα δάκτυλα το κεφάλι του
και όταν μου είπε «να, σαν κι εγώ», εγώ ,- ας πούμε,- γεμίσθηκα και παρόλο που
το μυστήριο της θεώσεως και η αντίστοιχη κατάσταση έμειναν πια ακατανόητοι για
μένα, ξαφνικά το έγινε καταπληκτικός πιστό και καταληπτό δι’ εμένα –
τοιουτοτρόπως δε δυνατόν να ενεργεί μόνον ο ενθεωμένος γέροντας, όπως ο κάτοχος
του βαθμού αντιστοίχως των ρημάτων του.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ http://www.monkgabriel.ge/gr/edifications.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου