Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΕ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ. Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΑΥΡΟΥ. ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Φιλοθέης Μοναχής, κατά κόσμο Στυλιανής Τσαγκαράκη

Εις την επιφάνεια της ζωής των κοινών και των μεγάλων ανθρώπων υπάρχει μια κοινοτοπία: ή γέννηση, ή ανατροφή, ή οικογένεια, ο αγώνας για την ζωή. Μα πίσω απ’ αυτά, στον κόσμο της ανθρώπινης καρδιάς, εκεί όπου φωλιάζει το πνεύμα, εκεί όπου «προσομιλεί» ο Θεός και αποκαλύπτει τα μυστήρια του, εκεί όπου επωάζονται τα μεγαλεία και άπ' όπου εκπορεύονται τα μεγάλα έργα, σ' αυτόν τον εσώτατο κόσμο του ανθρώπου υπάρχει ή «ειδοποιός διαφορά» μεταξύ των πνευματικά μικρών και μεγάλων ανθρώπων.

και στην μεν πρώτη περίπτωση ή Φιλοθέη μοναχή, κατά κόσμο Στυλιανή Τσαγκαράκη, ακολούθησε πιστά και αγία την κοινότοπη ανθρώπινη ζωή.

Γεννήθηκε περίπου το 1897 στην Λουτρά Ρεθύμνης από δυο γονείς, αγνούς και πιστούς στα Κρητικά ιδεώδη της πίστεως και της τιμής, τους Νικόλαο και Ειρήνη Μπιρλιράκη. Μικρή παιδούλα ακόμη την υιοθέτησαν οι θείοι της Νικόλαος και Αθηνά, κάτοχοι, από οικογενειακή κληρονομιά αργυράς σκευής του Τιμίου Σταυρού. Ό οικογενειακός σεβασμός προς τον Τίμιον Σταυρόν φυτεύεται βαθιά μέσα της, όπου, μαζί με το φυσικό χάρισμα της αγνής ευσέβειας της, δημιουργείται ή αποφασιστική προϋπόθεση της εκλεκτής ψυχής, στην όποια θα φανερωθούν πολλά θεία μυστήρια.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από την θεια της ζήτησε δυο πράγματα: «Τον Τίμιο Σταυρό και την ευχή της». Πράγματι! «Την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ άφαιρεθήσεται άπ' αυτής».

Ή στοιχειωδέστατη μόρφωση της, λόγω των συνθηκών της εποχής, θα αποτελεί πάντα την αντίθεση προς το απροσμέτρητο βάθος του «πλούτου, της σοφίας και της γνώσεως της».

Σε ηλικία 18-19 ετών υπανδρεύεται με τον γνωστόν εις την περιοχή Χατζή-Νικόλαο Τσαγκαράκη, κατά πολύ μεγαλύτερο της στην ηλικία, άρχοντα του χωρίου Ρούστικα Ρεθύμνης, κυρίως στην τιμή και την ευσέβεια. Άξιος σύζυγος και συμπαραστάτης, με βαθιά κατανόηση και πολλές θυσίες για την σύζυγο του. Αξίζει εδώ να τονισθή, σαν σπάνιο παράδειγμα, ότι στην ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια, όταν αυτή θεμελιώνεται και «βιούται» σαν μυστήριο, πού όντως είναι, καλλιεργούνται απρόσκοπτα τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος. Και από ενός σημείου και εξής ο ένας καλείται να είναι «προστάτης» και «μνήστωρ» και διάκονος του μυστηρίου, ως ο Ιωσήφ της Καινής Διαθήκης, από της στιγμής δηλαδή και εξής, οπού ο Θεός σήμανε την κλήση Του στο πρόσωπο της σεβάσμιας οικοδέσποινας Χατζήνας, για λόγους πού μόνο οι ανεξερεύνητες βουλές Του γνωρίζουν.

Το μέχρι τότε απλώς τιμώμενο ιερόν κειμήλιο, ο Τίμιος Σταυρός, στα χέρια της Χατζήνας εξεδήλωσε την θαυματουργό δύναμη Του, όταν το 1934 ο τότε διετής γιος της, ο σημερινός παπα-Σταύρος, γκρεμίζεται στην αυλή από το «δώμα» του σπιτιού και αιμορραγεί άπνους. οι γείτονες και οι χωριανοί έχουν ήδη προστρέξει, αφού ή καμπάνα του χωρίου είχε αναγγείλει τον θάνατο του παιδιού. Άλλα ή ύστατη ελπίδα της μάνας δεν σβήνει. Καταφεύγει στον Τίμιο Σταυρό και την βοήθεια Του, Σταυρώνει το παιδί κι αμέσως συνέρχεται και θεραπεύεται.

Άπ' εκεί κι ύστερα ή Χατζήνα και ο Τίμιος Σταυρός δένονται σε μια δυναμική χαρισματική θεία ενότητα και έκτοτε, σε χιλιάδες υπάρξεις (σώματα καρδιές και διαλογισμούς ανθρώπων) αφήκαν τα σημάδια της θείας αυτής δυνάμεως, σε κάθε λογής ανθρώπινη ανάγκη. Τα θαύματα εκείνα, «εσαεί» θα ομολογούν με δέος και συγκίνηση οι πάμπολλοι ευεργέτηθέντες.

Ή Χατζήνα δεν ανήκει πια στον ανθρώπινο κύκλο της. «Αφήκε τους σαρκικούς γονείς, τους αδελφούς, τα τέκνα, τους συγγενείς, τους φίλους». «Λαβούσα γαρ τον Σταυρόν ηκολούθησε τον Χριστόν», αφού αναχώρησε από την πατρίδα της, «χωρίς ράβδο, χωρίς πήραν», χωρίς ούτε ένα οβολό και κανένα μισθό, μόνον με την βοήθεια του προστάτου της Αγίου Σπυρίδωνος και τον Παντοδύναμο Τίμιον Σταυρόν εις το χέρι, με την ευλογία του Θεού και την συνδρομή των πνευματικών της αδελφών και τέκνων, επί 40 έτη περιόδευσε πολλές πόλεις, κώμες, χωριά, νήσους και επαρχίες της Ελλάδος, θεραπεύουσα και κηρύττουσα, συνθέτουσα στην πρώτη ωραιότητα της, την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.

Υψώνεται σε ανθρώπινο πνευματικό ανάστημα, πρωτοφανές για την εποχή μας.

οι αρχιερείς των επαρχιών Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, Αθανάσιος Αποστολάκης, και Κυδωνιάς και Άποκορώνου, αοίδιμος Άγαθάγγελος Ξηρουχάκης, δια δύο Συνοδικών επιτροπών και συσκέψεων, τη συμμετοχή και των λοιπών αοιδίμων αρχιερέων της Δυτικής Κρήτης, ήτοι Λάμπης και Σφακιών Ευμενίου και Κισάμου και Σελίνου Ευδόκιμου, αφού, μετά σεβασμού και ευθύνης ερεύνησαν το θέμα του Τιμίου Σταυρού και των θεραπειών των ασθενών, την περιέβαλαν με την στοργή και την συμπαράστασιν τους δια την εργασία της εις τον αμπελώνα του Κυρίου. Την ιδίαν γραμμή ακολούθησε και ο αοίδιμος Μητροπολίτης Κυδωνιάς και Άποκορώνου Νικηφόρος, ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων, κατόπιν προσωπικής επιμονής του, εις επιβράβευσιν του εκκλησιαστικού έργου της και των μεγάλων ευεργεσιών της προς το Πατριαρχείων Ιεροσολύμων και τα Ιερά Προσκυνήματα, την έκειρε μεγαλόσχημη ν μοναχή ν με το όνομα Φιλοθέη.

Ένα έργο, καθαρά αποστολικό, χαρισματικό και βαθύτατα μυστικό και ταπεινόφρον, ούτε είναι γνωστόν εις όλη την έκταση του, ούτε και σημειώνεται εν ολίγοις. Μπορεί όμως να χαρακτηρισθεί εις τα εξής κεφάλαια:

α) Το ανθρώπινο και κοινωνικό: Γεμάτη αγάπη, στοργή, ευφυΐα, σοφία, δύναμη Θεού, με το πνεύμα της θυσίας σφραγίδα στην καρδιά της, παρηγόρησε, θεμελίωσε χριστιανικές ψυχές, στερέωσε οικογένειες, χάρισε παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, ενίσχυσε πτωχούς, μόρφωσε άπορα παιδιά σε διάφορες Σχολές και Πανεπιστήμια, περιέθαλψε δεινοπαθούντες γερόντους, περιόδευσε «άτερ πήρας και βαλαντίου». Την προαιρετική οικονομική συνδρομή των ευεργετούμενων αυτομάτως διέθετε εις τους πτωχούς αδελφούς του Κυρίου, τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, μαζί με την σωματική και ψυχική θεραπεία τους. Επί πλέον συνδρομές σε Εκκλησίες, Μοναστήρια και πτωχούς μοναχούς, με στέρηση προσωπική, νηστείες και θυσίες, με απέριττη και πάμπτωχη ζωή, για να συμπλήρωση τον πλουτισμό της αγάπης της εκ του υστερήματος της. και επί πλέον 585 βαπτίσεις παιδιών όλων των κοινωνικών βαθμίδων πού μαζί με το αισθητό φως του κόσμου είδαν και το νοητό φως του Θεού.

β) Το χαρισματικό: Επιμερισμός πολλών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στο βάθος της ψυχής της, «εικών και ομοίωσις Θεού» «εν χάριτι Χριστού» θεράπευε τους πιστούς ασθενείς, κατηύθυνε «εις νομάς σωτηρίας» με λόγια θεόπνευστα και «εν σοφία δυνάμεως Θεού» συνέδεε τους ανθρώπους με την Εκκλησία και τα Αγια Μυστήρια της. Προφητικός έλεγχος, ράπισμα ή και χάδι, χάρμα ψυχής τα λόγια της, ορθοτόμησις της αλήθειας, «καύχημα εν Χριστώ» ανάνηψις και εγρήγορσις ψυχής, με σκοπό πάντα «την καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού».

γ) Το μοναστήρι εις Ρούστικα: Γνήσιος καρπός του έργου του Τιμίου Σταυρού: Τρεις Εκκλησίες, δύο κτιριακά συγκροτήματα και ο τάφος της είναι το κυριότερο κτιριακό έργο της πτωχής και ασθενικής μητέρας, πόνος και μόχθος καθημερινός 40 ετών (εκτός από τα άλλα εκκλησάκια πού έκτισε εδώ κι εκεί και τις συνδρομές σε τόσες άλλες περιπτώσεις). Τάματα πονεμένων και αρρώστων πού ευεργετήθηκαν από τα χέρια της και την Χάρη του Τιμίου Σταυρού συγκεντρώθηκαν με πόνο και στερήσεις για να αποτελέσουν εν μέρος των δαπανών πού απαιτήθηκαν, κι οπού αυτά δεν έφθαναν, πωλούσε κομμάτια της πατρώας περιουσίας της, για να στεγάζονται και να καταλύουν εκεί οι πονεμένοι και ευγνώμονες προσκυνητές.

δ) Το ασθενές του σώματος: Ή γερόντισσα Φιλοθέη, φορεύς δυνάμεως και χαράς δια τους άλλους, ήταν διαρκώς συντετριμμένη και καταβεβλημένη από βαρύτατες σωματικές αρρώστιες. Ό πόνος των παθημάτων της ολοκληρώθηκε και κορυφώθηκε από τον σκόλοπα των αναρίθμητων ασθενειών της. Κλινικός νεκρά, πού πριν από τον οριστικό θάνατο της, και διαρκώς πάσχουσα «από κλίνης οδυνηράς και στρωμνής κακώσεως» δεν έπαυσε ούτε στιγμή «καταφρονούσα των βασάνων» να προσφέρει τις αναρίθμητες ευεργεσίες της σε όσους κατέφευγαν κοντά της. Και τούτο σημείων των χαρισμάτων! «Αρκείσαι ή Χάρις μου ή γαρ δύναμίς μου εν ασθένεια τελειούται» (Απ. Παύλος).

Άλλα το ασθενές σώμα την 7η Αύγουστου 1975, τελείως εξουθενωμένο από την βαρύτατη ασθένεια, απελευθέρωσε το μεγάλο πνεύμα της.

Και τώρα, κατατεθειμένο εις το σεμνό και απέριττο τάφο, αγκαλιασμένο από την κυρίαρχο γαλήνη του έργου της, ας αναπαύεται αιώνια αγιασμένο, το δε πνεύμα της ας συγχορεύη με τους αγίους και να δέεται υπέρ ημών. Αμήν.

(Εκ του περιβάλλοντος των πνευματικών της τέκνων)

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2009/10/1897-1975.html