ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ «ΑΠΟΔΟΤΕ ΟΥΝ ΤΑ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩ ΘΕΩ». ». (Ματθ. 21, Μάρκ. 12. 17- Λουκ. 20, 25).

«Άπόδοτε ούν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω θεώ». (Ματθ. 21, Μάρκ. 12. 17- Λουκ. 20, 25).

Ή φράση είναι ξεκάθαρη, άλλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τη χρησιμοποιούν απαιτώντας από τους πιστούς σεβασμό και υποταγή στο καθεστώς. Και έχεις από την άλλη αρκετούς χριστιανούς οι όποιοι έχουν μπερδέψει τη θρησκεία με βλακεία και τρέχουν να τούς δικαιώσουν, λέγοντας: «Μα το γράφει ή Αγία Γραφή.

Και βέβαια το γράφει, άλλα τί εννοεί; Να δώσουμε στον Καίσαρα, δηλαδή στο κράτος, ότι δικαιούται να πάρει ως κράτος, όταν όμως είναι στα' αλήθεια κράτος και φέρεται ανάλογα.

 Όταν το κράτος (Καίσαρας) ασχολείται με τις δικές του δουλειές (τη βελτίωση του οδικού δικτύου, τη διατήρηση της τάξης, το αποχετευτικό σύστημα, τις μεταφορές, την άμυνα της χώρας, τη διοίκηση, την απονομή δικαιοσύνης), τότε μάλιστα να του δείξεις και σεβασμό και ότι άλλο ζητήσει φόρους, στρατιωτική θητεία, κτλ. Όταν όμως το κράτος παύει να είναι Καίσαρ και γίνεται Μαμωνάς, όταν ο βασιλιάς μεταμορφώνεται σε  medicine-man και σε πολιτική δύναμη που ελέγχει την ιδεολογία, όταν απαιτεί την ψυχική προσκόλληση των υπηκόων, όταν απαιτεί να το αναγνωρίσεις ως υπέρτατη πνευματική δύναμη, όταν απαιτεί την πνευματική σου υποδούλωση και καταφεύγει στην πλύση εγκεφάλου, όταν ή κρατική ευτυχία γίνεται πρότυπο μοναδικό και υποχρεωτικό, όταν σε υποχρεώνουν να λες ότι όλα είναι καλά και ότι είσαι ευτυχισμένος, τότε όχι, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ή φράση πού είπε ό Κύριος, διότι δεν εκπληρώνονται οι υποχρεωτικοί όροι της συμφωνίας: ας διατηρούν δηλαδή και οι δύο συμβαλλόμενοι την ταυτότητα τούς (κι όχι ό Καίσαρας να μετατρέπεται σε Μαμωνά). 

Ό Χριστός δεν αναφέρει πουθενά να δίνουμε στον θεό ότι είναι του Θεού και στον Μαμωνά ότι είναι του Μαμωνά. Αντίθετα αναφέρει κατηγορηματικά «ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Ματθ. 6, 24• Λουκ. 16, 13), δηλαδή δεν μπορούμε να υπηρετούμε  συγχρόνως δύο κυρίους, και τον Θεό και τον Μαμωνά. Όταν στον ηγετικό  θρόνο κάθεται ένας πραγματικός Καίσαρ, ό σεβασμός προς το πρόσωπο του  και η απόδοση όλων όσα ανήκουν στον Καίσαρα είναι απαραίτητη. Άλλωστε ή' εκκλησία ανέκαθεν, όταν είχε να κάνει μ' έναν αληθινό Καίσαρα, είχε πάντοτε πολιτική της. Όταν όμως ή πολιτική και ή εξουσία ασκούνται από τον Άλλον  τον Οξαποδώ, τότε δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση μαζί του, απολύτως καμία, ούτε τόση δα, ούτε και για εκείνα για τα όποια είμαστε απολύτως σίγουροι. Στον Μαμωνά μόνο κατάρες και εξορκισμούς σαν κι αυτές του Μεγάλου Βασιλείου.

(Διάβολος: Έλα να κάνουμε μια συμφωνία. »•:0χι. _

Διάβ.: Τότε έλα να υπογράψουμε ένα συμφωνητικό πώς ένα κι ένα κάνουν δύο.

Χρ.:Όχι.

Διαβ: Μα γιατί όχι; Δεν δέχεσαι ότι ένα κι ένα κάνουν δυο; Γιατί δεν υπογράφεις  μια αναμφισβήτητη αλήθεια;

Ρ Χρ.: Μαζί σου δεν υπογράφω κανένα συμφωνητικό, ούτε και αν έλεγε μέσα πως υπάρχει Θεός.)

Όταν οι ανθρώπινες εντολές δεν συμφωνούν με τις εντολές του Θεού, τότε για τους χριστιανούς δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες.

0 χριστιανός, βέβαια, όπως και ό Άμλετ, δικαιολογείται να μη θέλει να χάσει  τη ζωή του. Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσει να βρει μια λύση, έτσι ώστε και τη θεία εντολή να μην παραβεί και τη ζωή του να μη χάσει. Λύσεις, γενικά, υπάρχουν και δεν είναι όλες οπωσδήποτε ατιμωτικές.

Για παράδειγμα, ό βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Ζ', ό όποιος ζήτησε να  αφαιρεθεί από τον όρκο πού θα διάβαζε ένα κομμάτι πού ήταν αντίθετο με τούς καθολικούς πολίτες του κράτους. Του απάντησαν πώς ό όρκος δεν μπορεί να  αλλάξει, και στη συνέχεια όλες οι επίμονες προσπάθειες του βασιλιά αποκρούσθηκαν. Ό βασιλιάς, όμως, πού δεν ήθελε να δυσαρεστήσει ένα μεγάλο μέρος  των υπηκόων του, άρχισε να διαβάζει τον όρκο έτσι όπως ήταν γραμμένος, άλλα  όταν έφτασε στο επίμαχο σημείο, τον έπιασε (σκόπιμα βέβαια) έντονος βήχας, έτσι ώστε να μην ακούγεται καθόλου τί λέει. 

Αμέσως μετά (αφού του πέρασε ό  βήχας) συνέχισε να διαβάζει καθαρά τον όρκο, άλλα ήδη πια το άντικαθολικό κομμάτι το είχε προσπεράσει.

'0 Χριστός δεν μας ζητά μόνο τυφλή υποταγή. Μας ζητά και ανεκτικότητα και καλό λογισμό, αλλά και εξυπνάδα. Άρα λοιπόν ή λύση του Εδουάρδου Ζ' ήταν λύση χριστιανική. Αν όμως, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει άλλη λύση και αποκλείεται κάθε τέχνασμα, τότε: υψώνουμε τη σημαία μας, πουλάμε τα υπάρχοντα μας, αγοράζουμε σπαθί και προετοιμάζουμε το θάνατο μας, αψηφώντας τον κίνδυνο.

Αλλιώς, καταφέρνουμε να σώσουμε τη ζωούλα μας και να επιζήσουμε, άλλα περίλυποι, με αϋπνίες και ηρεμιστικά, όπως έλεγε και ό πατέρας

Ό Γάλλος δραματουργός Πωλ Έρβιέ ήταν άνθρωπος φιλόδοξος, πρακτικός και γεμάτος ειρωνεία. Παρ' όλα' αυτά όμως (λέει ό Φερνάν Βαντερέμ, πού τον γνώριζε πολύ καλά), όταν είχε να εκπληρώσει κάποιο χρέος, τότε ή ειρωνεία η φιλοδοξία και το πρακτικό πνεύμα εξαφανίζονταν ως δια μαγείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις άκουγε με στρατιωτική υπακοή, χωρίς να σκέφτεται το προσωπικό του συμφέρον. Ένας άνθρωπος του απλού κόσμου γινόταν ήρωας. Οι αδελφοί Ζερόμ και Ζάν Ταρώ λένε χαρακτηριστικά: «Ότι και να κάνει κανείς είναι σημαντικό, αρκεί αυτό το κάτι να είναι ηρωικό».

Ή μεγάλη αξία στον χριστιανισμό είναι ότι αναγνωρίζεται ή πολυφωνία στο  στυλ πού μπορεί να επιλέξει ό καθένας. Κάθε χριστιανός εκδηλώνει την πίστη του  σύμφωνα με την προσωπικότητα του.

Δεν υπάρχει υποχρεωτικό στυλ στον χριστιανισμό.

Ή Άννα είναι χριστιανή, με ακέραιο χαρακτήρα, αλλά κάνει λάθος πού πιστεύει ότι μόνο το δικό της στυλ (αδιάκοπο αγγελικό χαμόγελο, μελιστάλακτες κινήσεις  και διαρκώς σταυρωμένα χέρια) είναι αυτό πού ταιριάζει σ' έναν χριστιανό.

Στα πατερικά κείμενα αναφέρεται ξεκάθαρα: ποτέ ένας τρόπος χριστιανικής  ζωής δεν είναι ασύγκριτος και καλύτερος από κάποιον άλλο, έστω κι αν ο πρώτος  ανήκει σε κάποιον ερημίτη της Θηβαΐδος. Ό τρόπος ενός ασήμαντου τσαγκάρη  της Αλεξάνδρειας μπορεί να είναι για τον Χριστό ανώτερος ακόμα και από τον τρόπο πού ζούσε ό ίδιος ό Μέγας Αντώνιος, αυτός ό μεγάλος ασκητής. Δεν  είμαστε εμείς σε θέση να κρίνουμε. Ή κρίση ανήκει στον Κύριο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ