ΥΔΩΡ ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ.

Ό άνθρωπος δεν παραμορφώνεται από το φυσικό κακό. Δεν γερνάει τόσο από τα χρόνια. Ή καρδιά γερνάει από την αμαρτία. Ό νους διαστρέφεται από το μίσος. Ή ψυχή παραλύει από τα πάθη. Και όταν πληθύνεται ή αμαρτία και ψύχεται ή αγάπη, ό άνθρωπος γίνεται σκληρός σαν την πέτρα, αναίσθητος σαν το σίδερο.


Ένα πέμπτο και βασικό σημείο στο ευρύ και ανεξάντλητο αυτό θέμα είναι: Υπάρχει μία εντολή πού προστάζει «ου φονεύσεις» Και είναι εντολή Θεού. Επομένως μόνο ό Θεός, πού «ετάζει καρδίας και νεφρούς» γνωρίζει την κατάλληλη στιγμή τής έκδημίας του ανθρώπου. Ή επέμβαση του ανθρώπου στην κατάργηση τής ζωής είναι σφετερισμός θείου δικαιώματος. Δεν είναι μοναχά μία προσταγή τής Εκκλησίας. Ρυθμίζει την τάξη τής οικουμένης. Και κάθε φορά που ή εντολή αυτή αθετείται για οποιοδήποτε λόγο, αυτή ή τάξη διαταράσσεται επικίνδυνα.

Όλα όμως αυτά μένουν κενές λέξεις χωρίς την δύναμη πού εμπνέει ή πίστη, ή ελπίδα, ή αγάπη τού Χριστού. Αυτή ή δύναμη ατσαλώνει και τις πιο ασθενικές φύσεις, ανορθώνει τα παράλυτα γόνατα και κάνει τα χείλη να χαμογελούν και μπροστά στο θάνατο. Θάρρος!


Θέλω να σάς διαβεβαιώσω πώς ή ζωή είναι ωραία και αξίζει τον κόπο να την ζεις, επαναλάμβανε ό Lebretton -πού έχασε τα χέρια και τα μάτια ύστερα από μία έκρηξη χειροβομβίδας. Θάρρος. Πρέπει να χαμογελάς στη ζωή, είναι οι λέξεις που πρόφερε αδιάκοπα ή Demise Leggrix, πού γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Και το κορύφωμα τής αισιοδοξίας σε εκπομπή για τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο ή Keller μία ανάπηρη ραχιτική νέα, χωρίς φωνή, πού μόλις μπορεί να κινεί τα χέρια είναι καθισμένη μπροστά σε μία γραφομηχανή. Για μία στιγμή ή κάμερα τής τηλεοράσεως στρέφεται προς αυτή. Δέκα εκατομμύρια τηλεθεατές την παρακολουθούν με συγκρατημένη αναπνοή. Τής απευθύνεται ή ερώτηση: «Οι ανάπηροι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι»; Χτυπάει αργά μερικές λέξεις πού είναι αληθινή ομολογία, πίστεως «ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΖΩΗ» και καταλήγει με μία μονοσύλλαβη θριαμβευτική δοξολογία «ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ» δηλαδή «ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ».

Τέτοιες λέξεις δεν τις υπαγορεύει καμιά ανθρώπινη λογική και καμιά γήινη φιλοσοφία. Τις εμπνέει μία άλλη πίστη. Αυτή που νικάει τον κόσμο και τα δεινά του. Αυτή την πίστη την εμπνέει ή απόλυτη εμπιστοσύνη και εξάρτησή μας από το Θεό. Σ’ Αυτόν ανήκει και ή ζωή και ό θάνατός μας. Ουδείς ημών έαυτώ, ζεις, και ούδείς έαυτώ άποθνήσει. ’Εάν τε γάρ ζώμεν τω Κυρίω ζώμεν. Έάν τε άποθνήσκομεν τω Κυρίω άποθνήσκομεν. Έάν τε ούν ζώμεν, έάν τε άποθνήσκομεν Του Κυρίου έσμέν (Ρωμ. ιδ' 7-8).