-Μα τί τά κάνει τόσα χρήματα πού τού έρχονται! αναρωτιόμουν. Κι’ έκανα διάφορες υποθέσεις μέσα μου. Έπεσα όμως πολύ έξω στις πονηρές μου σκέψεις.
Πεντοχίλιαρα παίρνω, πεντοχίλιαρα δίνω. Τότε εν τω μεταξύ δεν είχανε κυκλοφορήσει ακόμη τά δεκαχίλιαρα. Δεν έκαμνε ποτέ δηλαδή ψιλά τά χοντρά για να δώσει ελεημοσύνη. Έδινε ότι έπαιρνε! Στο ίδιο νόμισμα. Καί θυμήθηκα τότε τά λόγια τού Χριστού στο Ευαγγέλιο πού μιλάει για τήν υποκρισία τών Φαρισαίων πού τούς λέει: «Αποδεκατίζετε το δυόσμο καί τον άνηθο για να δώσετε στους φτωχούς αλλά από τά άλλα άγαθά (εννοεί τά πανάκριβα μέταλλα) εκεί κάνετε “το κορόιδο”».
Καί το πιο σπουδαίο ήταν απ’ όσο κατάλαβα, όταν έπαιρνε λεφτά είτε από επισκέπτες είπε από επιταγές, κοίταζε αμέσως να τις ξαποστείλει τήν ίδια κι’ όλας μέρα. Δεν τά κρατούσε. Το πρωί δεν είχε πάνω του ούτε μια δραχμή; Πλήρης ακτημοσύνη. Ευλογημένη ανασφάλεια! Τήν ελπίδα του είχε εναποθέσει στο Θεό.
Λέω: Πάτερ λυπούμαι δεν έχω ούτε φράγκο.
Μού λέει: "Ήθελα να τά δώσω σ’ ένα φυλακισμένο. Μού έφερε χθες κάτι σταυρουδάκια κι έρχεται τώρα με το πλοίο. Καί τον υποσχέθηκα να τά δώσω. να τά πληρώσω.
-Πάτερ Στέφανε πάρε αυτό το πεντοχίλιαρο. σού το στέλνει μια γυναίκα από Θεσσαλονίκη! Ελένη τη λένε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ. ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου